Hope in pain

Chapter 35

Waquin

Ang pagmamahal ko kay Zeya ay kasing lawak ng universe, walang hangganan.
Wala lang, gusto ko lang isingit. Bakit ba?

Nawalan ng malay si Arani.
Hindi ko alam kung malas ba ako o kung ano, kase pa-dalawa na to.

Masamang gulatin, mahihimatay.

Masamang pagdamdamin,
Mahihimatay.

Her heart always act up.

Pinalipad ko ang sasakyan dahil kinakabahan ako. Tulog na ito at natatakot ako sa nangyayare.

I thought she healed by that fucking disease!.

Tinigil ko ang sasakyan sa harap ng Hospital, binuksan ko ang kotse kung nasaan si Arani. Tiningnan ko ang paghinga niya.

Napailing ako ng mabagal iyon.

Dali-dali ko itong binuhat.

What the heck? Bakit ang gaan parin nito? Hindi ba ito kumakain.

"Nurse! Help her..."
Nilagay ko ito sa isang bakanteng kama.

"Vital sign.."
Tumabi ako ng mag umpisa na ang mga itong tingnan.

"Body temperature, Normal. It is 37. Pulse rate, lower. 60-96bmp. She have abnormal breathing, Doc." hinilamos sa aking kamay ang aking mukha.

Hindi ko na halos sila masabayan dahil sa kaba.

Si Lorgan!...

Tinawagan ko si Lorgan.

"Hello, Lorgan...wag kang kakabahan okay?" Fuck! Ano bang pinagsasabi ko?.

"What is your problem, Mr. Teldmanson? Wala ka bang pasyente at nanggugulo ka. Bat naman ako kakabahan? Siraulo ka ba? Alam mo kung wala kang sasab--"
Napapikit ako.

"Si Arani...kasama ko siya kaya lang nasa Hospital kami. Kailangan mong pumunta dito! Hindi ko alam kung anong lagay niya...pero nahihirapan itong huminga." kinakabahan at diretso kong sabi hindi ininda ang sinabi niya.

"What the fuck is this Waquin?! Don't you dare prank me. I swear, I kill you if something bad happen to her.
Where are you?! Fucking where?!" narinig ko ang kaluskos sa kabilang linya at ang pag bukas at sara ng kotse nito.

"W-what?! Wag mo akong sigawan...tarantado. Malapit sa kompanya mo ang Hospital, doon ka pumunta. Akala ko ba, okay na siya. Iyon ang sabi mo! Ano to? Bakit siya nagkakaganito ngayon?!" nilingon ko si Arani nasa loob. Fuck! Ano naman ang ginagawa nila?

Hindi ko mapigilan mapamura ng makitang kinakalas nila ang pangtaas ni Arani at may kinabit doon.

Agad akong nag iwas ng tingin.

"Tanga ka!. Ano ang sinabi mo kay Arani? Simula ng naoperahan yan hindi na yan nag kakaganyan ngayon lang!...hintayin mo ang suntok ko...mamaya. Putek! Wala si Raus ngayon, nasa anak nila. Wag mong iwan yan. Paparyan na ako."

A-nnak nila?

"W-wait! Anong anak? Meron silang anak? What the...for real!..." Nalingon ko ang paligid at nakita kong nakatingin ang iba saken.

Nahihiya akong ngumiti sa kanila.

"Nagulat lang...sege hehehe." sabi ko pa sa kanila.

"Bakit ngayon lang ko to nalaman, Lorgan?"
Bulong ko sa cellphone.