Hope in pain

Chapter 28

Arani

Masaya akong nakikita ang mga taong handang samahan ako sa napaka bigat na pagsubok sa buhay sa iisang silid.

"Are you bored here? I'll sure you once you get better...I will go out  somewhere you want...syempre with your little princess..Hi there..baby Reury!...ugh she's so pretty" napahagikgik naman ako sa sinabi niya.

Napatingin ako sa glass kung nasaan si Reury ang aking anak. Hindi pa sana ako pwede lumabas o mag gala man lang dahil bukod sa nanganak ako two weeks ago ay galing din ako sa operation.

I think that's God plan for me. In able to be bless, you need to go through all hurdles in life before you got this.

Im so feeling blessed and happy.

Kahit sa hospital na ito ako halos nagbuno ay nairaos ko iyon ng hindi nagiisa.

Hindi ako hinayaan ng panginoon na magisa ako. Binigyan niya ako ng tatlong lalaking hindi naman perpekto ngunit maasahan at mapagmahal.

Kasama ko ngayon si Daddy, Tito at si Andrei na hanggang sa pagsilip ko sa aking anak na natutulog ay sinamahan pa ako kahit sila ang unang yakap, halik at kita nito.

Im jealous about that but after all it's worth it. It worth to cried all those hurtaches, worth to remember, worth those prayers...its all worth it. Im happy and I cant just express with words, its overflowing. I might cry because of this happiness that I feel.

Hi Reury...your mama want to hug you but not now...im not fully heal...matagal na akong naghihintay pero ang mayakap at mahalikan ka ay hindi kona mahintay...

"I love her...Daddy" yumakap ako kay Daddy dahil sa nararamdamang saya na makita ang anak.

"I know...great job, anak. Proud ako sayo...sabi ko na ba sayong galing galing mo hmmm? Ito na..nakikita mo na siya. Masaya diba?" tumango ako habang pinagmamasdan ang anak ko.

"She's lovely. You need to recover first, Arani. She's waiting for you." tumango din ako kay Tito sa sinabi niya.
Nayakap ko naman daw ito nung pinanganak ko, kaya lang unconcious ako nun.

Why waiting is have an impact to me? I've been waiting since my mother left me....my family. Why does waiting is become hinder to me? Im just want my daughter to feel me. Why now?
Bakit ngayon pa maghihintay?

"Hindi ba talaga pwede? I-m dying to touch her...I want my daughter...Daddy..Tito.."
I touch the glass and cry.
Sa pamamagitan nun ay parang hawak ko na ang anak ko.

Hindi naman nakakahawa ang sakit ko. Bakit kailangan pang hindi ko siya makarga man lang at ipadama dito na mahal ko siya. I cant contented by seeing her through glass window, I want to hug her and kiss her thats all.

"We'll tried but they not allowed it. Im sorry."
Umiiling ako.
Its unfair...I cant wait...

"Im sorry Maam, but you need to go back in your room. By standing like that can cause bleeding. I hope you understand..." hindi ko nilingon ang nurse na sumita sa'ken basta makita ko lang ang anak ko.

"I'll take her in her room. Thank you." narinig kong sabi ni Daddy.

"Arani, seat down here. I'll take you in your room." kahit ayaw ko ay wala rin naman akong magagawa. Bumalik na ako sa aking kwarto.

"Im going home...Arani, next month. Do you want to come with me?" napabaling ako kay tito pag kaupo ko sa gilid ng kama ko. Nakasandal siya sa kama at tinitingnan ako.

Napansin ko ring napatigil ang akmang pagpunta ni Drie sa comfort room sa tanong ni Tito. Tiningnan ko si Daddy na nakaupo sa sofa na nagbabasa ng news paper.