Hope in pain

Chapter 2

                            Chapter 2

Arani

I hate to admit pero gwapo talaga nito.

Nagbabasa ako dito sa may balcony ng namataan ko si Raus sa di kalayuan sa bahay ni Nay Silvia. Na nakakababa lang ng sinasakyan nyang kulay kayumangging kabayo.

May suot sya kulay itim na sando ngayon dahil sa una namin pagkikita nung madaling araw kung saan nagpamalas ng kagwapuhan ay diko napansin ang katawan niya. Pero ngayon wahhh napapasabi kana lang na kanin na lang may ulam na.

"Hoyyy!!! Arani ,sinasabi ko sayo! Tumutulo na yang laway mo. Yan tingnan mo oh! Gross"
Muntik na ako malaglag sa kinauupuan ko ng sinigawan ako ni tito. Kahit kailan talaga. Napa pahid tuloy ako sa damit ko dahil sa sinabi niya. Na concious ako kase baka mapansin ni Raus na may laway pa ako.

Pagsilip ko sa labas ay wala na si Raus. Nakita kona siya nakasakay sa kabayo niya at malayo na ito.

Dahil sa inis ko tiningnan ko si Tito na ngayon ay nasa hamba ng pinto habang may kinakain na mansanas. San galing ang mansanas nito.

"Umamin ka nga saakin Arani may gusto ka ba dun sa mukhang kabayo na yun" Tanong  niya kahit hindi pa niya masyadong nangunguya ng maayos ang apple niya.

"Tito wala ako gusto dun okay?" pambalewala ko.
Sabay kuha ng libro kung binabasa at magpatuloy na lang sa pagbabasa kaysa makipag argumento sa kanya. Pero hindi natuloy ng marinig ang sinabi niya.

"Ehh ano yun kung makatitig ka kulang nalang  hilingin mong naging kabayo kana lang"
Mapangasar niyang sabi.

Napabuntong na lang ako ng hininga at tinuloy ang pag babasa paminsan minsan nahigop ng kape na binigay saken ni Nanay Silvia. Ang sarap ng kape dito. Hihingi pa ulit ako mamaya.

In my peripheral visions, Tito occupied the chair cross to mine. I put down my book and look at him.

"What is it Tito?" Alam ko may problema to.
Sa tagal na namin magkasama multimo pag utot nito alam ko ang amoy kapag galing sa kanya.

He breathed before he looked straight to my eyes. The way he look at me, I know there's something wrong.

"I need to go back to manila, Arani but you need to stay here". He said and suddenly my heart clenched of the familiar emotion that I feel.
The pain when my Mom left me.  Na ayos lang...nakita ko naman si Tito.

My family that I thought whom took care of you, love you and protect you. Na okay lang... Atleast may Tito ako. Masakit maiwan ka ng walang dahilan.

Pero mas masasaktan ako kapag si Tito na nawala saken.
Di ko pa kaya.

"Isang linggo lang akong mawawala Arani, Babalik din ako agad. God! Bat ka umiiyak?"
Sabi nya habang pinaglalapit ang mga upuan namin at niyakap niya ako.
Yumuko ako.

Nararamdaman ko talaga ang bigat ng puso ko isipin palang na iiwan din niya ako pagdating ng panahon ay paguho ng pagasa na binubuo ko sa sarili pag nawala siya.

"Meron lang ako aayusin ng mga papel mo, Tapos babalik ako dito ng mapa enroll kita sa malapit na paaralan para sayo sa dadating na pasukan. Alam mo ba dito tayo titira hanggang makapagtapos ka ng pagaaral mo hindi dahil pumayag ako ay hahayaan kita masaktan. Napag isip isip ko mas makakabuti sayo ang nandito ka sa probinsya para makalanghap ka ng sariwang hangin at alam ko na magugustuhin mo rito kaya hayaan mo ako umalis. Saglit lang ako." Paliwanag niya pero diko alam kung matutuwa ako na para saken pala pag alis niya ng di ako kasama o ang pananatili rito at dito ako mag-aaral. Totoo gusto kona ang lugar nato. Kahit mag iisang araw palang ako dito ramdam ko hiyang sa  katawan ko ang klema rito.
Gusto ko sumama sa kanya. Pero ayaw ko naman mag depende sa kanya kahit diko gusto tumango ako. Nakinagulat niya.
Umalis ako sa pagkakayakap niya. At tumingin sa kanya.