Hope in pain

Chapter 17

Arani

"May gamot ka pa ba, Arani?"
Tanong ni Tito isang umaga.

Nasa sala kami at naghihintay ako kay Tito at Criel upang sabay na sabay na kaming pumasok.

The school start weeks ago, university scattered all places here in Manila. Madami ang pagpipilian pero doon ako sa pakikinabangan ko sa hinaharap. Ganon naman dapat talaga kung saan ka mahuhubog ang iyong kaalaman.

I've distance myself of my fellow students, I have enough already. Less social interactions, less commitments and no problem.

That's my motto this school year, Im already in college so we need to guard our heart.

"I have some maintenance, Tito you don't need to worry about it" I said a lot of times.

He's being paranoid.
Im okay, well I thought. The last time we had P.E class, the task we need to create a step and after that will presented to our professor. All of my classmates is excited to do that but opposite what I feel.

I hate it.
Gustohin ko man ay ayaw naman ng mahina kung puso.
Hindi ko naman pinaalam na may ganon akong sakit kaya sumubok ako kase grades yun.

"Arani, you okay?" one of my classmates ask. I dont know her name but she was worried.

Nahihirapan akong huminga. Nakayuko ako at nakasandal sa pader para pakalmahin ang abnormal na pagtibok ng puso ko. Mabagal, mabilis, at tumitigil. Ganon ang paggalaw nito.

I just nod at her.
Ayuko mangabala kung sakali. Tito will get worried, ayon ang iniiwasan ko.

Umalis siya kahit di kumbinsado sa sinabi ko.

Pawisan ako pagkatapos kung gawin ang performance kung iyon.

"Hindi mo maiiwasan ang hindi ako magalala sayo Arani. The last time I check your so stubborn and you...dont even speak to me about your recent condition!" bumuntong hininga ako.

Right!

"Lorgan sasabihin ni Arani sayo, wag mo na simulan. Papasok pa kayo oh" singit ni Ate.

"Daddy, Tita will gonna be alright" Criel will always be positive.

"Para hindi ka ma bahala dadaan ako sa Doctor ko at aalamin ang aking kalagayan" sabi ko ng kinabuntong hininga ni Tito.

"Yun naman pala, O siya umalis na kayo at baka malate pa itong mga bata Lorgan" si Ate.

Humalik naman sa pisngi si Tito sa asawa at sa anak na si Lufie na bumibilog bawat araw na lumilupas.

Humalik din ako kay Ate Shariel at pinanggigilan si Lufie.

"Bye, Ate! Ano gusto mong pasalubong?" nakangiti kong tanong kay Ate.

"Naku, okay lang ba sayo?" tumango ako at inaantay ang sasabihin niya.

"Sege, pwede mo ba akong pasalubungan ng shawarma hmmm" malambing nasabi nito.

"Oo naman, dala ako mamaya"
Sabi ko at sumunod na kay na Tito at Criel na nauna na sasakyan.

"Ingat kayo!" pahabol pa ni Ate.

Lumabas ako ng sasakyan ng makakababa sa tapat ng university pinapasukan ko ngayon.

Mamaya pang 9 ang aking klase kaya nagdala ako ng mga libro ko sa bahay para may mabasa ako habang pinapatay ang oras.

Nandito ako ngayon sa ilalim ng puno sa loob ng unibersidad.

Maganda ang sikat ng araw at hindi masyadong mainit sa balat. Malamig na simoy ng hangin, kumakantang ibon, at tahimik na lugar kaya alam kung makakapagbasa ako ng maayos. Meron din naman ibang estudyante dito na tulad ko siguro parehas lang ang aming gusto ang mapayapa kahit nagiisa.