Hope in pain

Chapter 31

Arani

"Maam, you okay?"
Nag-angat ako ng tingin kay Lanie na nasa opisina ko na ngayon pagkatapos ng meeting ko kay Raus.

Hindi ko naman maintindihan ang nararamdaman ko.

"Take care yourself for now Arani, But I cant promise to stay away from you that you finally here. Brace yourself. I will make you...again."

Umalingawngaw sa aking isipan ang sinabi ni Raus kanina.
Sumubsob uli ako sa aking lamesa nang sumakit ang aking ulo.

"Ma'am..." rinig kong tawag ni Lanie. Hindi kona masagot dahil sa sama ng nararamdaman.

Sobrang mali talaga ang araw na ito.

"Can you buy me a med...I have a fever and headache.." sabi ko sa kanya at hindi ko na magawa pa ang tumunghay dahil naliliyo ako.

"R-right. Wait here, I'll come back as soon as I can..."
Narinig ko na lamang ang pagbukas at pagsara ng pinto.

Hindi ko na yata kaya pa ang susunod na mga meeting, pakiramdam ko matutumba ako pag pwersa ang ginawa ko.

I hate this feeling. Feeling ko kase mahina ako at walang magagawa kundi ang humilata pero yun talaga kailangan ng katawan ko.

Narinig kong bumukas at pagsara ng pinto. Hindi ko na ito tiningnan dahil alam kong si Lanie iyon.

Naramdaman kong may naglapag sa table ko at nilapitan ako.

"Arani..." merong nagsalita.

Siguro nga inaapoy na ako ng lagnat dahil si Raus ang boses na iyon imbis na si Lanie.

"Why you would do this, Arani? I am still into you. Pag nakikita kong ganto ka ay pati ako nahihirapan. Bakit ka lumayo Arani? Bakit hindi mo ako ipinaglaban? Ganun ba ako ka walang halaga saiyo para takbuhan mo...kung sana ipinaglaban mo kung ano ang sayo ay sana hindi tayo ngayon ganto, masaya sana tayong mag asawa at may mga anak na. Nahihirapan din ako Arani...wala akong magawang kunin ka ulit kung sa una pa lang ay ayaw muna. I love you, Arani. Im still love you." kusang tumulo ang mga luha ko sa mga mata ko. Kahit nag dedeliryo lang ako ay pakiramdam kong si Raus talaga ang nagsasalita at hindi si Lanie.

Bakit naman ako mahal ni Lanie? Kung ganun?...
Edi sino ito?

Dahan dahan kung inangat ang ulo ko at nakita ko ang isang pigurang lumabas na nang silid. Bumalik ako sa pag kakasobsob dahil sa liyo.

"Ma'am...Ma'am..." naalimpungatan ako ng marinig na may tumatawag saken. Nag angat ako at sumandal sa kinauupuan ko.

"What?" I see her standing beside my table. May hawak itong supot pero nakatingin siya sa parte ng lamesa ko.
Kaya napatingin din ako doon.

"What is this?" sabi ko at tiningnan ang laman.

"Huh? Hindi niyo po alam? Ayon sana din po ang itatanong ko? Kababalik ko lang po sa pagbili ng gamot pero nakita ko pong tulog at meron na kayong ganto sa lamesa niyo. Sino po nagbigay sa inyo nito? Parehas pa kami ng Pharmacy na binilhan."
Nilabas ko ang mga laman yun at tama nga si Lanie nung pinagtulad ko ang dala niya at nakalagay sa lamesa ko.

Nangunot ang noo ko sa pagiisip dahil sumasakit talaga ang ulo ko.

"Hindi ba ikaw nagbigay...nito. Ibig sabihin ngayon ka lang talaga nakabalik?...Sino ang..." natigil ako ng maalala iyon tagpo kanina.

What? Totoo ba iyon o parte ng paghahangad ko kanina.

"I dont know Maam. Im just arrived...anyway you need to take this and after you eat. May pinadala na ako ditong pagkain mamaya ay nandito na iyon. Alagaan niyo po kalusugan niyo Maam, mahirap na pong magkasakit ngayon.
I leave you here now, Maam. Just call me if you need something. Nandyan lang po ako sa labas."
Tumango ako.