Hope in pain

Chapter 13

  

Arani

Nasilaw ako sa liwanag ng namulat ako sa hindi kilalang kwarto.

Nasa Hospital ako..

"A-Arani.... Gising kana. Thank god!" napabaling ako sa gilid ko ng marinig ko ang boses nayon..

"B-Bakit..ayaw mo ba akong magising?"namamalat kong sabi sa kanya. Nagulat siya sinabi ko at ngumiti ito.

Pinitik niya ang noo ko..pero mahina lang yun..
"Magaling ka na ba...pinagalala mo ako, Arani..Gusto mo ba kumain? Anong gusto mo?"

"Bakit ba ako ang tinatanong mo? Bakit di mo tawagin ang ..doctor?" I ask him and he just standing beside the bed waiting me to talk as if I'm a song must to heard.

Bakit ba ako nakahiga dito.. nanghihina ako..

"Bakit ako nandito, Raus?" sabi ko.

Hindi niya ako sinagot at nakita kong kinakalikot niya ang cellphone niya.

Maya-maya lang ay may kumatok at niluwa nito sina Tito at ang Doctor..

"Arani..you okay?" Tumango ako.

"You've been in bed since you get here, almost one week. Your recovery is in good condition, But you need more rest and don't stress yourself..its not good for the heart" bumaling ito kay Tito.

"Be in outside I want to discuss further about her condition.." Tumango si Tito at lumapit saken at hinalikan ako sa noo. Bago sumunod sa Doctor.

We left alone in this white room with medical stuff.

"So, you knew." bumaling ako kay Raus.

"Oo, Lorgan explain himself after what happen to you..especially your childhood"

Umupo ito sa tabi ng kama ko at hinawakan ang kamay ko.
"Bakit hindi mo sinabi na may sakit ka, Arani?" Tumungo ito at may luhang dumaloy sa pisngi niya.

I softhened because of that. No matter how I tried he have a phase in my life.

The man can easily cry over something is kind of love that I will strived for more.
He is the one who can make me feel in heaven.

"Natakot ako..Arani hindi ko alam ang gagawen ko sa mga oras na yon. Wala akong alam na meron kang nararamdaman sakit sa likod ng palaban mong personalidad..If only I knew from the start, I will never leave your side. Im sorry" umiiyak nitong pinagpatuloy.

"Di mo kailangan sisihin ang sarili mo, ako lang to mismong sarili ko hindi ko sinisi lalong hindi naman makatarungan sisihin mo ang sarili mo. You never change that already happened but you do change tomorrow. It happened, it's normal to be sick human like us, this nature. Wala akong pinagsisihan, Raus. Hindi ko sinisi ang Mommy ko o ang nangyare saken, dahil na niniwala akong ito ang kapalaran ko." Pinupunasan ko ang luha niya habang nakikinig siya sinabi ko.

Ngumiti ako sa kanya.

"I trust the God who create us, Raus. I will fight if he will let me." humagulgol siya sinabi ko.

"Mabubuhay ka Arani, hindi pwedeng iwan mo ako dito. Para saken mabuhay ka para sa pamilya mo, sa Tito mo, ang Pamilya ko, ang totoo mong pamilya naniniwala akong hinahanap ka nila magkakasama pa kayo. Please Arani don't give up" nilapit niya ang mukha niya at hinalikan niya ako sa noo.

Napapikit ako sa ginawa niya. A single tear in my eyes rolled down on my chicks.
Pumikit ako. Umiyak lang kami para sa isa't-isa.

Hindi ko naisip na may gantong katangian ang isang to, iyakin pala.