Wild Series #6: Twisted by Wild

#TBW15

Entry 15

Namumungay pa ang mga mata ko mula sa pagtulog nang bumangon ako at dumiretso sa pintuan. Someone is knocking at my door when it was obviously still so early.

Kinusot ko ang aking mga mata at inayos ang sarili bago tuluyang binuksan ang pinto. I almost frown when I saw Dax's grinning face in front of my door. Isasarado ko sana ulit ngunit hinawakan niya ang itaas ng pinto. I glare at him.

"Seriously? It's still not seven in the morning." I hissed to avoid waking people up at the next doors.

"We talked last night." Pinaningkitan niya ako ng mga mata.

I gritted my teeth and tried to remember what we talked about last night. Bumagsak ang dalawa kong balikat at binitawan ang door knob. I remembered. Sinabi niya sa'kin na susunduin niya ako ng maaga para mapuntahan namin ang mga bata sa harap ng mansion namin nang hindi ako nakikita ng mga magulang ko. Halos makalimutan ko lang dahil late na ako natulog kagabi dahil sa limang assignment ko.

He's back at grinning like idiot when he finally entered my apartment. Hindi ko siya pinansin at dumiretso sa maliit kong cabinet. I searched for clothes before entering the bathroom. Nang matapos ako ay nakita ko siya sa kusina at naghahain ng pagkain.

Inayos ko muna ang sarili ko bago sumunod sa kaniya sa lamesa at pasimpleng kinuha ang cookies na ni-bake ko kagabi. Iyon din ang isa mga dahilan kung bakit late na ako nakatulog kagabi at huli ko nang ginawa ang mga assignments ko. I'm so desperate learning how to cook and when I finally learned naging desperado naman akong matuto kung paano mag-bake.

Nilagay ko iyon sa cross body bag ko at kumain ng umagahan bago kami lumabas ng apartment. Matagal na rin ang huling kita at kausap ko sa mga bata kaya umaasa ako na nasa labas sila ng gate ng mansion. Hindi ako sigurado kung dinadalhan pa sila ni nanay ng mga pagkain pagkatapos kong umalis pero umaasa rin ako na pinagpatuloy niya iyon.

I locked the door and walked beside Dax. I miss nanay. Sa mga unang araw ko sa apartment ay ilang beses kong inisip na sana kasama ko siya. However, if I really want to be independent, I have to learn to walk on my own without anyone who always wants me guarded. Not that Dax doesn't care for me but he let me do things on my own. He believes that I can handle myself. He's not holding me back. He never does.

"Wala ka bang trabaho ngayon?" I inquired as we descended in the stairs.

Sinulyapan niya ako. Nalaman ko lang noong isang linggo na nagsa-side line pala siya sa car wash na malapit sa school. And I admire him more because of that. Ang mga kilala kong anak ng mayayaman ay walang ibang inatupag kundi magyabang ng mga kotse o ano mang gamit nila na hindi naman nila pinaghirapan. Dax is different. He makes sure he earns everything through his hard work- on his own.

"Tumigil na 'ko. Nakaipon na naman ako kahit paano. Dalawang taon din ako do'n."

I bit my tongue to stop myself from smiling back. He was never ashamed of what he's doing. He wasn't also ashamed when he dared to talk to me despite of the people looking at us. Hindi niya kinahiya na hindi ko siya pinansin noon. Wala siyang pakialam sa sinasabi ng ibang tao. I want that, too. Kasi kahit anong pilit kong paniwalain ang sarili na wala akong pakialam sa opinyon ng ibang tao, naaapektuhan pa rin ako. There's something inside me that wants to prove them that I'm not the person they painted me in their head. I'm far different from what they think I am.

"At maha-high blood si Mama kapag hindi ko pa siya sinunod."

His mom doesn't want him to work- kahit sideline lang iyon— dahil gusto nila na pagtuonan ni Dax ang pag-aaral. But I think he can do well on both. He's still a dean's lister while he's working. Kaya ko rin kaya iyon?