Timelapse of Catastrophe (Solis Occasum Series 1)

Kabanata 35

Kabanata 35

Leave

"Sho is fine so much, Nanay. I'm okay-okay... I promised that I'll not get sick and will take care of myself. And then I will help Tatay on everything."

Sa simpleng kapangakuan na 'yun mula sa inosenteng bata ay dinala ako ng paa ko papalayo sa kanilang dalawa. Pilit mang tinutusok ang puso ko dahil alam kong may mali pa akong nagawa, mas pinili ko pa rin ang sarili ko sa pagkakataon 'to.

"Always be happy, let's see each other everyday or if you need to talk to me sometimes," that's what he said before I took a step outside.

Today is the 1st of September. The first day of the first month of Ber.

I actually had to pull off some things by myself. It was all new to me, and I needed to look after myself first. From now on, I will start to limit negativity as my mind asks for rest.

Binigyan ko ng pagkakataon ang paaralan. Nasa kanila ang desisyon kung pipiliin nila akong palitan bilang opisyal d'on, ngunit sa pakiusap na rin ng mga guro, hindi pumayag si Father. Even though I had decided to not come to school for a while, he still trusted me as one of the highest-ranking personnel.

Opening my laptop, kaagad na bumungad sa 'kin ang isang mensahe. Hindi... dalawa pala, mula kay Yael at sa anak ko.

Mapait akong napangiti habang binabasa 'yon parehas. Pagdating sa bata ay napakasaya dahil alam kong pinag-aralan niya nang maigi ang pagpapadala ng message sa 'kin para makausap nang maayos. Hindi niya kayang gawin ang bagay na 'yun noon.

I took a picture of myself. My hands immediately drifted onto my chin to pose a flower cup. I pouted once more and smiled.

May cellphone siya dahil pinabili ng Ama para may libangan kahit na papaano. Maliit lang na touchscreen phone, hindi latest pero naka-monitor sa parehas naming phone ang ginagawa. Well, hindi niya talaga gustong gamitin 'yun dahil mas gusto ng bata na makipag-socialize at exercise bilang laro. Marahil ngayon ay mapadadalas na ang gamit niya.

He is typing a message in a very cute way! Kumpleto ang letra, ngunit napakahaba ng mensahe. Hindi tulad n'ung kay Yael, sa maliit na letra siya nagsisimula. Minsan ay may nakita ako kanina na naligaw na iba't ibang klase ng emoticons, may galit kahit na masaya naman siya sa kwento. At mas kapansin-pansin ang malalaking letter sa gitna ng ilang words.

Binuksan ko sandali ang bintana ng condominium ko. Kitang-kita ang mga simpleng bahay sa gitna ng malinis na lungsod. Hindi tulad nang sa probinsya namin, wala akong anumang makita na bituin kahit na papalubog na ang araw sa gilid na bahagi ng tinuluyan ko. Presko't malinis ngunit, hindi pa rin matutumbasan ang ganda ng pinanggalingan kong lugar.

Sa Nueva Ecija, ultimo itim na tuldok sa langit ay kitang-kita. Maybe because, it was a province. Aside from fresh air, there is no light pollution, and definitely have more trees than this city. But this is a good view.

Matatagalan ko ba rito? Lalo na't mag-isa lang ako? Baka hindi pa umabot ng apat na araw at umuwi na rin ako.

Kapag tumutuloy kami sa isang probinsya para magbakasyon o maglibot, sa isang hotel ang diretso naming pamilya. But today, I'm all alone. And it was... it was so different. It hit the other way. There's no Sho or Yael behind me. I can't call them for help if I need it. I can't tell them about my rants and moods. I have no idea how I am able to call their names here.

You chose this, Hillary. It was your decision.

Bumuntong-hininga ako bago tumayo sa upuan. Before I close my laptop, my son told me that he had deleted our conversation on his phone so that his Father won't be able to read it.