Timelapse of Catastrophe (Solis Occasum Series 1)

Kabanata 13

Kabanata 13

Agent

"Today is 21st of December, Nanay."

"And that means?"

"Today is also Tatay's 26th birthday!"

Nagtatatalon sa kama ang anak ko. Kasunod niyon ay ang kagustuhan kong pagpigil sa ginawa niyang pag-tumbling sabay gulong sa kumot. Mariing tinawanan ko na lang 'yon.

"Anong regalo mo kay Tatay?" Mahinang tanong ko sa gitna ng pagsasaya niya.

Doon ay sandaling natigilan si Sho. "What to give as gift, Nanay? I don't know..."

"Nandito pa rin naman sa 'kin 'yung mga sobra sa baon mo," sunod akong nagsuhestyon. "Do you want to buy something for him?"

"I d-don't know, Nanay. Tatay don't like material things, I don't know if he'll accept mine." Depensa ng bata.

"Let's buy something after your class. And then, tell Tatay about your gift. He'll accept it, for sure." I assured.

"How about you, Nanay? What's your gift to him? Tatay don't like kisses and hugs."

I immediately nodded as I lift his body up. Sho giggled when he tickles himself using my hair.

"I don't know too." Pagtatapat ko.

Set him free, I guess? Will it work?

My son's right when he said that his Father don't like material things as a gift. He prefer appreciation letters. Also, he hates physical touch. Ayaw niya sa yakap o halik maliban na lang kung manggaling 'yon sa anak sa oras na pagod siya. Simpleng bagay lang ang kaya niyang tanggapin sa kaarawan.

Kaya kapag may nagbibigay sa kanya ng regalo mula sa hindi masyadong malalapit sa kanya, tinatanggap niya naman ngunit, sinasabihan na sa susunod ay h'wag nang mag-abala pa. Kadalasan ay hindi niya nagagamit ang mga regalong 'yon, nakatambak lang sa isang lalagyan. Ang mga actors at staff naman ay hindi na nagbibigay ng gan'un ngayon. Kilalang-kilala na nila si Yael.

Diretso kaming nagtungo sa kwarto namin ng asawa ko. Kung kailan mayroong gagawin ay tsaka naggising ng tanghaling tapat.

"Tatay!" Dali-daling kumaripas ng takbo si Sho bago daganan ang natutulog na Ama sa kama.

"Be careful, anak--"

"Happy 62nd birthday, Tatay!" Walang kahiya-hiyang sigaw niya. "You should sleep more. You're getting old everyday."

"The last time we celebrate my birthday, you said that I'm already 52. And now, 62?" Inaantok at nakapikit pang singhal ni Yael. "Really, kid?"

"Your next birthday will be 72." Sabay tawa at kalabog sa tagiliran niya.

Masyado namang pinapatanda ng anak ko ang Tatay niya. Kinukutuban na ako. Pahiwatig na ba ito?

Sa sobrang lakas ng pakiramdam ni Sho ay talagang nag-aalala ako. Hindi niya tinitigilan ang kabibiro sa Ama. Kahit na kaarawan ngayon ay wala siyang pinalalagpas para painitin ang ulo niya.

"What is your wish for today, Tatay?" Usisa pa ng bata nang muli siyang matulog.

"Wish? Just to shut your mouth for an hour."

"Oh?"

"And get lost."

Mabilis na nadulas ang katawan ni Sho sa damit ng Tatay niya. Nangungusap ang mga mata ng bata nitong makatitig sa 'kin.

"Okay! Wish granted, Tatay." Isang beses siyang pumalakpak na animo'y genie.

He stared at Yael for a moment. I know that he badly wants to talk to his Father. But, because my husband is still sleeping, he choose to pursed his mouth a bit.