Timelapse of Catastrophe (Solis Occasum Series 1)

Kabanata 45

Kabanata 45

What happened?

Hindi nagtatagal ang kondisyon ni Sho sa malamig kaya't kitang-kita ko ang pamumuo ng mga luha niya. Marahil ay masyado siyang nilalamig sa ganitong klaseng lugar, dagdagan pa ng air-conditioner sa loob ng kwarto namin.

Sinubukan ko siyang ibalik sa crib nang pigilan ng pagkakakawag at muling umiyak. Paulit-ulit ko siya na binulungan at inugoy. Maingat ako na nabaling kay Henriette na mahimbing pa rin ang tulog. Sandaling tumigil si Sho at napalingon din sa Mama niya. Nakaramdam ako ng konsiyensya kung sakaling magising siya dahil paulit-ulit

"Hmm? Mama..." I pointed my finger at Henriette. "Your Mommy's asleep. Tired so much because Sho is so big..."

Naakamba ang muling pag-iyak ng bata. Kumaripas ako ng takbo patungo sa labas.

"Shhh... It's okay, anak."

Sa kawalan ng oras ay napatakbo ako sa fridge namin. Binuksan ko iyon at itinapat siya.

"Ohh... Cool." I said when his eyes widen. "So cool, Sho..."

He slightly pursed his lips as he rolled his little eyes somewhere. I pinched his cheeks carefully, which made him giggle more.

I laughed lightly. May pinagmanahan. Kapag wala sa kondisyon, bubuksan lang ang refrigerator at kailangang ipakita na na-refill na iyon bago pa man ako samain.

Kinaumagahan ay kusa ko siyang natagpuan na nakadapa sa katawan ko. Parehas kaming nakahiga sa couch sa sala ng bahay. Nalawayan niya ang damit ko, ngunit ayos lang sa akin. Ang maliliit na daliri ay subo at parang sinisipsip, wala na ang maliit na gloves. Hindi man lang siya nagsabi kung nagugutom o bumulong kung ayaw ipaalam sa Mama. Wala rin akong narinig na anumang iyak mula sa kanya.

Natawa ako sa iniisip. Silly, Yael... Magulat ka kung yayain ka niyan na mag-shot bigla.

I wanted to wake him up and play with him. It was too early for a baby, though. Ibibili ko siya ng bagong mga laruan sa oras na tumungtong na ng isang taon. Sa ngayon, sapat na sa kanya ang daliri na parating nilalaro at ang dalawang stuff toys na dinoblehan ng tahi ni Henriette upang hindi masira kung panggigilan.

I keep telling myself that I'm fine and happy with him and with my Henriette, but it seems that my heart stops me from thinking it so. Because bad things have already invaded my entire body, then never leave.

I am only giving myself false hope if I still continue to believe that I will find my Mother in the midst of nowhere. I already lost her right after she gave me this life.

Alta Viers actually has nothing to do with her and her decision to leave me. She left me wholeheartedly. I just don't understand why I blamed my whole clan when clearly, it was only my Father who gave her another reason to not stay with me. Not everything was under her control, but she still chose to.

Marahan kong pinunasan ang luha. I rubbed my palms together so that it would give me heat.

Accept it, Seith Matteo. It's been two decades now, and yet you don't want to learn to accept it at all. Because you are still hoping. Matagal na siyang wala sa iyo. Mahabang panahon na ang lumipas, pero sobra ka pang nasasaktan na parang kasama iyon sa mga natitirang bagay na naglaho.

"Don't cry." It was Henriette. "Kapag narito 'yang si Yugoserio, gagaya 'yon sa 'yo."

Mapait ako na natawa bago yumuko. Sa tuwing sinasaway niya ako, parang mas nahihikayat ako na ipagpatuloy ang pag-iyak ko para ilabas ang lahat.

"I lost everything..." I whispered.

Kaagad na sumegunda ang asawa ko. "I'm sorry..."

"It wasn't your fault," I looked at her with tears streaming down my face. "Don't blame yourself. These were all my choices. You have nothing to do with those."