Timelapse of Catastrophe (Solis Occasum Series 1)

Kabanata 39

Kabanata 39

Great Storm

There is such a thing as forever. Both happiness and grief will not stay that way. You'll need to think of a way to make happiness something that will always remain in your life. You always wanted it to be permanent. Yet, you need to experience sorrow. Without having felt sadness before or later, you cannot enjoy happiness. After every sadness, you will experience joy. Life was far too playful.

Is it possible for us all to simply be happy without experiencing any pain?

"25." Saad ko sa sarili habang nakatingin sa salamin.

Paulit-ulit ko na niyuko ang tape measure sa baywang ko. Halos luwagan ko na ang pagkakabalot nito sa 'kin.

"Shit..." Hillary, ang payat-payat mo na. "Ano bang ginagawa mo sa sarili mo?"

Regular naman ang exercise ko dati at hindi umabot sa gan'to. Wala akong kaalam-alam kung tama pa ba ang ginagawa kong araw-araw na ehersisyo kung ang sukat ng baywang ko ay hindi maipagkakailang maliit. Normal ba 'to sa edad ko?

Napakamot ako ng ulo at ibinato na lang ang medida sa kama. Napaupo ako sa couch bago tulalang kumagat sa sandwich matapos na mag-meditate.

This... This is the real meditation. Eating will always be.

Hindi ko alam kung mag-aalala ba ako sa katawan ko. 'Di naman ako nanghihina, hindi rin gan'on kalakas upang mabuhat ang mabibigat na bagay. Sumasakit pa rin ang dibdib ko sa tuwing nagbubuhat at tila naging sakit ko na 'to. Base naman sa sinabi n'ung doktor noong mapag-checkup ako, wala naman akong problema sa katawan. Normal ang lahat sa test. Gan'on din ang paliwanag nung psychologist ko.

Dapat talaga na mag-alala ako sa sarili ko. Baka bigla na lang akong tirahin ng bala ng kung sino d'yan sa labas at tumumba. Wala na sa 'kin ang baril ko.

I stood up straight right after I ate two chicken sandwiches. I removed my mat and cleaned the area. It feels like I'm about to get sick whenever I see dirty things and place.

Before I get into the next plan, I made sure that the door of my condo and the window were both closed. I took my clothes off after I checked those.

I don't need to go to the bathroom. Just change my clothes here real quick.

I remove my leggings and top, revealing only my undies when I look at my reflection in the mirror. I remove my bra while walking towards the closet. It was a hard time finding another shirt that I hadn't worn for a very long time.

Kinuha ko ang oversize shirt na ibinigay sa 'kin ni Carol n'ung nakaraang taon sa Christmas party namin. At dahil karamihan ng pang-bahay kong pang-ibaba ay nasa labahin na, hinayaan ko na lang ang sarili ko sa gan'ong itsura.

I jumped on the Queen size bed and browsed my phone.

Ngayon ko lang napagtanto na nag-b-browse ako sa social media account ko na matagal nang hindi naka-open. I didn't deactivate those, tho. Kapag nasa mood ay bigla na lang akong mag-l-log-in para makapaglibang. Kaya hinding-hindi ako nakalalagpas sa mga nangyayari.

Tinanggal ko ang profile picture ng Facebook account ko n'un dahil wala naman akong ipapalit na latest. Nag-private din ako para sa ikapapayapa ng isipan ko, hangga't maaari ay limitations talaga ang kailangan sa lahat.

Nasira ang kapayapaang namamayani sa utak ko nang madulas ang kamay sa pagtugon ng isang tawag.

Napaupo ako nang diretso bago bumuntong-hininga. Well... it was a relief when I saw someone's name.

"Papa..." Maingat kong bulong sa linya habang pinagmamasdan ang bukas na telepono.

"Oh, you answered me, anak!" Masiglang ani Boss.