18+, cinsellik ve argo vardır.
"Gerçek ailemi bulmak için bu adaya geldim ama sana rastladım. Öyle güzel rastladım ki, ilk ailemi bulamadan ikinciyi bulduğumu hissettim."
•••
Rosa Alamoğlu, babasının öz babası olmadığını anladığında annesinin memlek...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Rüzgar
Güneş doğmadan önce hava soğuk ama soğuğu pek hissetmiyorum. Basit hislerde sığınak buluyorum. Bu durumları kendi yüzümü bildiğim kadar tanıyorum. Onları ayaklarımın çok ötesinde hissedebiliyorum, en yumuşak akıntının nabzını, sahili besleyen denizin en küçük dalgasını, denizi besleyen sahili. Şafağın yaklaşan ışığı pürüzsüz yüzey boyunca kanıyor. Böyle bir sakinlik, kim olduğumu unutmamı sağlıyor, ama uzun sürmez.
Her şeyi unutmak istemeyi yıllar önce de denemiştim. Ailem öldüğünde, onlarla birlikte ölmek istedim. Şimdi burada hastane koridorunda beklerken, bazı anılar canlanıyor gözümde. Korkunç, üzücü anılar. Unutmak istiyorum ama hayır, bunları asla unutmayacağım.
Beyin kanaması.
Ses kafamın içinde yankılanıp patlıyor. Annemin sesi sonradan kendi sesime dönüşüyor. Kendi sesimi duymaktan nefret ediyorum. Her zaman kaba ve itici. İtici biri olmayı sevmiyorum.
Sonra başka bir ses, daha yumuşak ve nazik. Hayır annemin sesi değil, onun sesini tanırdım. Keşke onun sesi olsaydı. Ses beni uyarıyor ve daldığım dünyadan ayrılıyorum.
"Sen iyi misin? Rüzgar?"
Beliz elini omzuna koyup yanıma oturuyor. Sanırım bir ya da iki saattir buradayız. Rosa'nın ameliyata alınmasından sonra hiç hareket etmemiştim. Öylece oturup bekliyordum.
"Teyzesine haber verdin mi? Abisine, Elçin'e?"
"Abisi mi? Ben telefonundan Elçin'i ve teyzesini aradım. Birazdan burada olurlar. Sen git eve biraz dinlen istersen. Bak kaç saattir uykusuzsun."
Dün gece bir ya da iki saat uyuyabilmiştim. Biraz eve gitmem sorun olmazdı muhtemelen ama buradan ayırmak istemiyordum.
"Hayır gitmek istemiyorum. Ben bunu daha önce yaşadım.."
Ada halkı aileme olanları biliyordu. Aslında herkes bilirdi. O yüzden yıllar boyu herkes beni oğlu gibi görmüştü. Beliz omzumu sıvazladı.
"Rüzgar... annenin başına gelenleri biliyorum. O senin suçun olmadığı gibi bu da senin suçun değil."
Senin suçun değil Senin suçun değil
Kendimi bildim bileli bana söylenen üç kelime. Basit ama kendimi suçlu hissettiriyor. O arabada ben olmasaydım annem yaşar mıydı diye düşünüyorum bazen.
"Daha önce farketmeliydim.. tüm gece benimleydi. Bir sürü şey söyledi ama ben anlamadım. Gece de hastaneye gitmek için daha çok ısrar etmek gerekirdi. Aptal kafam!"
