𝐂𝐫𝐮𝐬𝐡 𝐎𝐧 𝐇𝐚𝐭𝐞 - BakuDeku

Özel Bölüm 3 - Son

•••
Katsuki

İnsan bazı şeylerin farkına gerçekten çok geç varıyor, değil mi? Hatta anlamamak için öylesine bir çaba gösteriyor ki, görseniz 'sen kör müsün?' diye sorabilirsiniz. Bunu nasıl anlayamadın? Veya.. bilerek mi böyle yapıyorsun? Bunca zaman neden görmezden geldin? Neden inkar ettin?

Doğrusunu isterseniz..

Bende bilmiyorum.

Onu sandığımdan çok çok daha önce sevmeye başlamama rağmen, bunca yıl hislerimi umursamadım. Yada umursamak istemedim. Dediğim gibi.. bilmiyorum işte.

Sadece.. o zamanlar ondan nefret etmek daha kolaydı benim için. Benden daha popülerdi. Benden daha çok seviliyor, özgünlüğü olmamasına rağmen herkesin ilgisini ve saygısını benim hak ettiğimden daha fazla hak ediyordu. Bu sinir bozucuydu. Ayrıca sürekli enerjik, tatlı ve ilgi çekmek isteyen bir süs köpeği gibi davranmasını da anlayamıyordum.

Hayır.

Aslında nefret ettiğim şey bu değil.

Nefret ettiğim şey.. onun seviliyor olması değil de, 'onun' seviliyor olması. Etrafındakilerin ona neredeyse tapmasını, onu sevimli bulmalarını, ona dokunmalarını, benim onda gördüğüm her mükemmelliği başkalarının da görmesini.. AH! Sadece düşünmek bile beni çıldırtıyor.

Onu saklamak, kendimin yapmak istiyorum.

Biliyorum.. bu çok bencilce. Ama insan birini sevmeye başlayınca bencil olmaması mümkün değil. Hatta bazen, onun başka bir işte çalışmasını istiyorum.

Evet, evet yine biliyorum ki ben iğrenç biriyim. Kahraman olmak onun hayaliydi, hayatta başarmak istediği tek amacıydı. All Might'a olan hayranlığı ve insanları kötülüklere karşı koyma hırsı..

Kahramanlık onun için her şey, biliyorum.

Ama bazen o, benden başka bir sahada çalışmaya gittiği zaman veya başka cephelerde savaşmaya gönderildiğimiz zaman.. öyle korkuyorum ki kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor. Ona nasıl bir villain denk geldi? Çok tehlikeli mi? Kaç kişiyle savaşıyor? Yara aldı mı? Canı yanıyor mu? Herhangi birini kurtaramadığı için üzüldü mü? Hayal kırıklığına uğradı mı?

Ve bunun gibi bir çok soru..

Gerçekten. İnsan birini sevince bencil olmaması mümkün değil. Onun başına gelebilecek milyonlarca ihtimalle mücadele ederken.. bazen sadece.. onun hayali olmasına rağmen kahraman olmasını istemiyorum.

Yine de bunu hiç dile getirmedim.

Getiremem de.. getiremeyeceğim de.. Çünkü kahramanlık onun mutluluğu.

Ve benim için en önemli şey onun mutlu olması.

Yeşil gözlerinin sevinçle kısılmasına bayılıyorum mesela. İnci beyazı dişlerinin kıvrılan dudaklarının arasından görünmesine, kıkırdadığında titreyen kirpiklerine, al al olan yanaklarına.. Ona bayılıyorum. Onu seviyorum. Ona aşığım.

Bu yüzden ona birazdan evlilik teklifi yapacağım.

Hâlâ erken olduğunu biliyorum. Daha yeni profesyonel kahraman lisansımızı aldık, yeni mezun olduk. Ama çok bile dayandım bence. İki yıl önce ona bu yüzüğü vermeliydim. Uzun beyaz parmaklarında güzel dururdu, eminim. Gerçi büyük ihtimalle kombinine uymayınca çıkarırdı ama.. yine de.. çok sevinirdi. Biliyorum.