ZEMHERİ

6.Bölüm

Odanın kapısı hızla açılınca zaten üzerimde olan adrenalin yetmezmiş gibi dahada yükseldi.

Karşımda Zamir'in koca bedenini görmüyor olsaydım eğer çoktan bayılmıştım. 

"Bak silah ve küfür sesi gibi duyarsan kapını kilitliyorsun ve asla ses çıkarmadan benim senin yanına gelmemi bekliyorsun tamam mı bebeğim?" Hızlıca olumsuz yanıt istemez gibi soru sorduğunda telaşlıydı.

Hızla kafamı salladım ardından oda hızla odadan çıktı.

Birkaç saniye sonra aşağıdan dış kapının açılma sesini duyduğumda kalbim ağzımda atıyordu.

"Ay ağaç oldum be abi, daha evlenmeden neler kırıştırıyorsunuz siz?" Gelenin Yiğit olduğunu gür sesinden anlamıştım. 

Yatağa oturarak derin bir nefes vermiştim. 

"Zümra, gel gelen benim geveze kardeşimmiş." Diye seslendi Zamir.

Odanın kapısını açtım ve salona geçtim, hala elim ayağım titriyordu çok korkmuştum.

Zamir gelip beni kolunun altına aldı ve diğer eliyle de ellerimi tuttu. "Geçti ufaklık, sakin ol." Dolu gözlerimle ona bakmaya başladım. "Kurban olurum sana, bak bu köpekten başka kimse yok. Korkma sakın tamam mı? Hem ben varken sana kimsenin zarar vermesine izin vermem ki." O kadar saf ve masum bir sesle söylemişti ki onu alıp bağrıma sokmak istemiştim.

Sesi o kadar güvenli ve huzurluydu ki her zaman konuşursa hiçbir şeyden korkmazmışım gibiydi.

Kafamı sallayıp ona sokuldum.

Yiğit hayran bir şekilde bize bakıyordu.

Ardından tekrar kapı çaldı bu sefer nazik bir şekilde çalıyordu.

"Yeter amına koyayım, yol geçen hanına döndü evim." Diye homurdandığında bana döndü. "Evimiz." Dedi gülümseyerek ardından gidip kapıyı açtı.

Bu adam her zaman böyle olursa işimiz var.

"Zamir, Yiğit yaşıyor değil mi?" Diye soran sırık bir herif eve girdi.

"Yaşıyor Pusat, yaşıyor." Diye çemkirdi Zamir gelen sırığa. Şaka değil neredeyse iki metre vardı bu adam.

Herkes salona geçtiğinde oturuyorduk.

Zamir sinirli sinirli Yiğit'e bakıyordu.

Yiğit'in kucağındaki Maya ağlamaya başladı. 

Zamir hemen ayaklanıp Maya'yı Yiğit'in elinden aldı.

"Sanki biz bakamıyoruz yeğenimize." Diye homurdandı Yiğit.

"Kes lan sen." Diye bağırdı Zamir.

Biraz gergin sanırım.

Maya daha çok ağlamaya başlarken Yiğit ona göz devirip Pusat'la sohbet etmeye başladı.

"Noldu amcacığım? Geçti güzelim. Söz tekrar bağırmayacağım." Diye mırıldanmaya başladı.

Zamir ayakta gezinerek hem Maya'ya ninni söylüyor hem de arada öpüyordu. O kadar şirin ve içtenlikle yapıyordu ki bunu. O Eminim bilerek yapmıyordu bunu ama sözlere dökemeyeceğin kadar güzeldi.

Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum onlara o kadar hayran kalmıştım ki saymadım bile. Kolumu koltuğun başlığına başımı da koluma yaslamış tüm dikkatimle onları izliyordum.