ZEMHERİ

33. Bölüm

Merhabaaaallllaaarrrrr.

Oy verip yorum yapmayı unutmayın, olur mu?

Keyifli okumalar. 💞

***

Eve geldiğimizde beklediğimin aksine evde kimse yoktu.

En azından Yiğit'in olmasını bekliyordum fakat gitmişlerdi.

Çok yorgun olduğum için bunları önemsemeden odama geçerek hemen üzerimdeki kıyafetlerden kurtuldum.

Üzerimi değiştirdikten sonra direkt olarak yatağa geçtim ve gözlerimi yumarak Zamir'in gelmesini beklemeye başladım.

Bugünü düşününce istemsizce dudaklarımda bir gülümseme oluştu. Çok güzel ve birbirimizle dertleştiğimiz bir gün olmuştu.

Ben bugünü düşünürken yanımda oluşan göçük Zamir'in geldiğinin habercisiydi. Gözlerimi aralayarak ona baktığımda o, bana dönere uzanmış kolunu başına yaslanarak beni izliyordu.

"Zamir..." Diye mırıldandım varla yok arası.

O sanki adını sebepsizce tekrar tekrar söylemek istediğimi biliyormuş gibi yumuşacık olan elini saçlarıma götürerek okşamaya başladığında kısa sürede derin bir uykuya daldım.

***

Sabah gözlerimi aşağıdan gelen sesler sebebiyle aralamıştım. Çok yüksek ve rahatsız edici bir ses değildi ama sürekli sürekli geldiği için uyanmama sebep olmuştu.

Gözlerimi açarak başımı yana çevirdiğimde Zamir'in yanımda olmadığını fark ettim.

Yataktan kalkarak aşağı kata indiğimde Zamir'in mutfakta kahvaltı hazırladığını gördüm. "Meleğim, günaydın." Diye şakıdığında gülümsedim.

"Günaydın." Diye karşılık verdim yeni uyandığımı her halimden belli eden sesimle.

Sofraya baktığımda birkaç sebze doğramış ve birkaç tanede kahvaltılık çıkarmıştı. Değişik ve güzel görünen yumurtalarımızı da sofraya koyduğunda ben sofraya çoktan yerleşmiştim.

Çaylarımızı getirerek o da yanıma oturdu.

"Zümra..." Dedi ama içi gidiyormuş gibiydi. Gözlerimi ona çevirdiğimde içtiği çayından yudum alarak devam etti. "Evleniyoruz sevgilim."

Tamamladığı cümle onun için öyle bir zaferdiki. Ve bana öyle güzel hissettiriyordu ki.

Bir adam, hayatı boyunca beni beklemişti ve bugün onun zaferiydi.

Ben, ömrümde bir adamı istemiştim ve bu gün benim zaferimdi.

Önceden asla sevilmeyeceğimi, kimsenin en değerlisi olamayacağımı, hiçbir zaman birisinin karşılıksız bana âşık olamayacağını ve bunu ancak psikoloğun düzeltebileceğini düşünmüştüm. Ama bir adam bir anda çıkageldi psikoloğa gerek kalmadan tüm kötü düşüncelerimi benden aldı.

Ya diyorum kendime, aslında ne kadar güzelmişim, her şeyin en iyisini, en güzelini, en fazlasını hak ediyormuşum diyorum artık.

Bazen kötü düşüncelerden arınmak için psikoloğa gerek yokmuş, saf sevgi her şeyin ilacıymış.

"Sanki akşam evlenecek olan biz değilmişiz gibi burada sakince kahvaltımızı ediyoruz." Kıkırtıyla tüm romantizmi bozduğumda Zamir'de gülüyordu.

"Aman ağzını hayra aç, şimdi yürüyen hoparlör Yiğit gelir, görürsün sakinliği." Onun kelimeleri daha çok gülmeme sebep olduğunda o duraksadı ve sadece gülümseyişime baktı.