İç çektiğini işittim. "Yaşadıklarımıza günah diyen olacak bebeğim; bizi sevmezler, bizden iğrenirler, bizi bir şeytan olarak görürler belki. Ama bil ki ben seni seviyorum ve seni en güzel sevabım olarak görüyorum. Bunu bil, bil ne kadar sevap işledi...
Normalde bu bölümü daha sonra yayımlayacaktım ama yaklaşık kırk yoruma yakın yorum atan wrdsperriesayesinde atıyorum. Kendisine yorumlar için de ayrıca teşekkür ediyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yalın - Keşke
Karanlığın içerisinde kaldığımı hatırladığım şu saniyelerde boğazımın kuruluğu canımı yakmaya başlamıştı. Karanlık beni içine davet etmişti ve ben de o daveti kabul ederek karanlığın içine girmiştim. Aslında, karanlık beni zorla içine çekmişti. Ben ise sadece buna bir anlam yüklemeye çalışıyordum.
Gözlerimi karanlıktan çekip yavaştan açtığımda tavanın beyazlığı ile karşılaştım. Gözlerim ne kadar süredir kapalıydı bilmiyorum ama açtığım anda sanki yapışkan bir tabaka gibiydi göz kapaklarım.
Gözlerimi tamamiyle düzgünce açabildiğimde ilk odağımı aldığım şey bir yatakta yattığımdı. Kolumda bir serum vardı ve burası daha önce hiç görmediğim bir yerdi.
Elimin üstünde olan bir şey hissettiğimde bakışlarımı aşağı indirdim buna neyin sebep olduğuna baktım. Berçin hoca kafasını yatağa yaslamış bir şekilde uyuyor ve elimi sımsıkı tutuyordu. Sanki elimi biraz bıraksa ben ondan kaçacakmışım gibi tutuyordu elimi.
Peki bana ne olmuştu?
Hafızam yavaş yavaş kendine gelirken yatta olduğumu hatırladım. Teyzemin şarap için yattan ayrıldığını ve arkasından Canan'ın geldiğini. O manyak kız resmen beni takip ettirmiş, bir de karşıma çıkarak hesap sormuştu. Asıl hesap sorması gereken ben iken onun hesap sorması fazlasıyla saçmalıktı.
Sonra beni itmişti ve ben denize düşmüştüm. Normalde yüzmeyi bilirdim, hatta çok iyi yüzerdim. Ama insan paniklediği zaman her şeyi unutabiliyordu ve ben de unutmuştum. O çırpınışlarım aklıma geldiğinde kalbim sıkıştı. Ben resmen boğulmuştum.
Kim kurtarmıştı beni? Teyzem mi? Yoksa Berçin hoca mı?
Peki ben niye Berçin hoca demeye başlamıştım? Neden artık bu ad kalbime ağır gelmiyordu?
Bir şeyler olmuştu ama hatırlamıyordum. Bir şeyler yaşanmıştı...
Düşünceleri boşverdim ve yanımda uyuyan kadına baktım. Sarı saçlarının bir kaç tutamı öne düşmüş, dudakları az aralıklı görüntüsü kalbime hiç iyi gelmemişti. O her zamanki gibi uykusunda da güzeldi.
O mu kurtarmıştı beni? Beni o denizden çekip çıkaran o muydu? Eğer öyleyse şaşırırdım, bana o kadar şey yaptıktan sonra ölmemi istediğini düşünmüştüm. Eğer beni yaşatmak için o denize atladıysa...
Uykusundan küçük mırıltılarla konuştuğunu duydum. Ne dediği çok anlaşılmıyordu ama elimi arada sıkıyordu. Sonra biraz bırakıyor ve ardından tekrar sıkıyordu.
