İç çektiğini işittim. "Yaşadıklarımıza günah diyen olacak bebeğim; bizi sevmezler, bizden iğrenirler, bizi bir şeytan olarak görürler belki. Ama bil ki ben seni seviyorum ve seni en güzel sevabım olarak görüyorum. Bunu bil, bil ne kadar sevap işledi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gece Yolcuları - Pişmanım
Karanlığın içerisindeydim, yeniden. Ne kafamı çevirebiliyordum ne de vücudumu oynatabiliyordum. Öylece durmuş, düz bir şekilde karşıya bakıyordum. Vücudumda gezen güzel hissiyat beni gülümsetti, şu an ne oluyordu bilmiyorum ama kendimi iyi hissediyordum.
Gözlerimi yavaştan açtığımda ilk olarak karnıma baktım. Berçin orada uyumuştu dün gece, ben ise birkaç saat onu izlemiş, özlemimi gidermiş ve öyle yatmıştım. Ama sorun vardı ki o karnımda değildi. "Buradayım bebeğim."
Sonunda yanıma bakmayı akıl ettiğimde kafamı çevirip yanıma baktım ve onun o güzel gözlerini gördüm. Yeşile karışık mavi gözleri... Bu gözleri sürekli görebilecektim artık, onlara yakından bakabilecektim. O gözleri rahatça izleyebilecektim.
Bunlar gerçek miydi?
Berçin gülümseyerek saçımı geriye attı ve yanağımı okşadı. "Günaydın güzel bebeğim." Kafasını kaldırıp bana yaklaştı ve yanağıma yumuşak bir öpücük kondurdu. Ben nefessiz bir şekilde ona bakarken o bana göz kırptı.
Tekrar geriye yaslandı ve bana bakmaya başladı. İkimizde sessizce birbirimize bakarken yutkundum. Bu gerçekti, ben ona yakından bakıyor, onu yakından hissediyordum; onunla aynı yatakta bile yatmıştık. Bu gerçek olamayacak kadar güzeldi ama gerçekti. Tanrım, şimdi bayılacaktım.
Elimi tuttuğunu gördüm, elimi kendisine çekti ve avuç içimi öptü. Gözleri kapalı bir şekilde öylece durduğunda ona yakınlaştım. Ona yakın durmak istiyordum, ona sarılı halde kalmak ve yıllarca onun bedeninde hapsolmak istiyordum. Ben onu delicesine istiyordum.
Ona biraz daha yaklaştım ve bana yaptığı gibi yanağından öptüm. Dudaklarım onun yanağıyla buluştuğunda canımdan bir parçanın, hatta binlerce parçanın onun önünde diz çöktüğünü hissettim. Onu seviyordum ve her sevgim arttığında her bir parçam ona bağımlı hale geliyordu. Bu nasıl anlatılırdı bilmiyorum ama ben ona bir bağımlı gibi bağlanıyordum.
Aşk her şeyi affetmezdi ama birçok şeyi düzeltebilirdi, yeniden onarabilirdi.
Aşk görüldüğü kadar hafif değildi.
Bunu aşık olduğumda anladım.
Dudaklarımı ondan ayırıp geri çekileceğim zaman başımı tuttu ve beni yanağına bastırdı. "Böyle kal, böyle kal ki seni hissedeyim bebeğim." Yutkundum. Ona ayak uydurdum ve dudaklarımı tekrar yanağına bastırdım. Geri çekilmedim, o isteyene kadar burada kalabilirdim.
