İç çektiğini işittim. "Yaşadıklarımıza günah diyen olacak bebeğim; bizi sevmezler, bizden iğrenirler, bizi bir şeytan olarak görürler belki. Ama bil ki ben seni seviyorum ve seni en güzel sevabım olarak görüyorum. Bunu bil, bil ne kadar sevap işledi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kardelen'den.
Hayatın bize oynadığı - daha doğrusu birkaç kişinin- zaman diliminde sessiz durmaya çalışmak zordu. Ses etmem gerekiyordu, belki de bağırmam gerekiyordu ama yapamıyordum. Bir yerde beni durduran bir duygu vardı ve o duygu uzun zamandır yakamı bırakmıyordu.
Bu duygudan kaçmadım, hatta bile bile peşine düştüm, fakat yine de canı yanan ben oldum. Bilmeliydim, böyle şeyler olacağını bilmeli ve kardeşimi ve kendimi korumalıydım. Olmamıştı, koruyamamıştım çünkü yaşadığım duygu beni kör etmişti.
Ben o kadını sevmekle büyük bir hata yapmıştım. Çok büyük bir hata.
Okuldan çıkışım büyük bir soğuk havanın dışarı yayılması gibi hızlı olmuştu. Bu okulda kalmak istemiyordum, burada durmak istemiyordum; en çok da o iki kadının yüzünü görmek istemiyordum. Onları her gördüğümde içimde alevler yanıyor ve ben o alevlerle onları yakmak istiyordum. Yapamıyordum...
O gün hala aklımdaydı ve sadece üzerinden bir hafta geçmişti. Yaşanılanlar ve öğrendiklerim karşısında ne tepki vereceğimi önceden bilemesemde şu an biliyordum. Arın suçsuzdu, tek bir suçlu vardı o da o iki kadın.
Kulağıma gelmişti birkaç gün önce bir haber, Arın'ı okulun ortasında yumruklamışlardı ve kimse ona yardım etmemişti. Bunu duymuştum, öyle dediler bana. Bana! Çok normal bir şeymiş gibi yanıma geldiler ve dedikodu moduna girerek anlatmaya başladılar. Bu normal değildi ki! Benim kardeşimin canı yanmıştı, bir kişi bile gelip yerden kaldırmamıştı onu. Ben bile yanında olamamıştım, kahretsin!
Bize yapılanlara karşı çok öfkeliydim, içimde dinmeyen, yanan bir ateş, dışarı çıkmayı ve insanları yakmayı bekliyordu. Fakat öyle bir savaşıyordum ki kendimle sanki iki kişi vardı içimde. Bir taraf intikamla yanıp tutuşurken diğer taraf sakin kalmamı istiyordu.
Olamıyordum sakin falan! Olmuyordu. Benim kardeşime iftira attılar, benim kardeşimi bir hiçmiş gibi yumrukladılar; ben sakin falan kalamam efendim! Öyle bir şey olamaz, zor!
Titreyen ellerimi montumun cebine soktum ve pamuksu tabakaya tırnaklarımı geçirdim. Öfkeden dolan gözlerim yolları pek doğru göstermesede düzgün yürüyebiliyordum, en azından bunu görebiliyorum.
Yanımdan geçen arabalar arkalarında beni bırakmış gibi sinirle bakıyor ve sonra küçük bir küfür savurarak yürüdüğüm yola devam ediyordum. Siktiri boktan bir hayatın içinde yaşarken ne kadar sabırlıysak o kadar sabırlıydık.
