Yıldızların Arkadaşları

19~

Kafamı çevirdiğim an burun buruna gelmemiz hiç iyi olmamıştı. Çünkü zaten aniden yaptığı hareketi daha sindirememişken, şimdi daha kötüsünü yaşıyor sayılırdık. Yoksa iyisi mi? Allah'ım kafayı yedim! 

''Hoşgeldin, miniğim.'' dedi yorgun sesiyle. Kirpiklerimi kırpıştırıp, gülümsedim. ''Hoşbuldum...'' diye cevap verdim nerdeyse mırıldanarak. Beni öpmesi uzun zaman sonra o kadar iyi hissettiriyordu ki. Özlemiştim. Yüzüme yakın olmak için eğildiği yerden doğruldu ve belimde ki elini omzuma çıkarıp beni kendine çekti. Hayranlıkla onu izlerken boş kalan eliyle saçını düzeltti. ''Gel ofise gidelim. Otururuz rahat, rahat.'' kafam göğsüne denk gelirken dediği şeye mayışmış bir şekilde onaylamak dışında başka bir şey yapamadım.

Omzumu iterek beni yönlendirirken asansörlere doğru yürümeye başladık. Sonunda bakışlarımı ondan çekerek, karşıma döndüm. Sakin adımlarla ilerlerken birkaç gözün bizim tarafa doğru döndüğünü hissettim ama aldırmadım. Asansörün önünde durduğumuzda Asrın abi gelmesi için düğmesine basarken omzumda ki parmakları, olduğu yeri şuursuzca okşamaya başladı. Bize bakmaları kadar doğal bir şey yoktu. Sonuçta patronları şirkette her gün kolunun altında bir kızla gezmiyordu. Yani... Herhalde öyleydi.

''İyi görünüyorsun.'' konuşmasıyla kafamı kaldırıp, yüzüne baktım. ''Teşekkür ederim. Çok iyi hissediyorum bugün.'' dedim heyecanla. Buna karşı gülümseyerek omzumda ki elini kaydırıp, kulağımdan çıkan ve dağılan saçları işaret parmağıyla düzeltti. ''Farkettim. Ayrı güzelsi-'' asansörün geldiğini belirten ses ile ikimizde susup, önümüze döndük. Lafı yarıda kalsa da tamamlama gereği duymadı, kapı açılırken ikimizde sakince içeri girdik. Benden ayrılıp 25'nci katın tuşuna basarken arkamda ki duvara yaslandım.

''Çok güzelmiş burası. Baya büyük.'' o da işi bitince benim gibi arkasına yaslandı ve kısık gözlerle beni izlemeye başlamıştı. ''Sen ilk defa geldin dimi buraya?'' diye sordu. Kafamı sallayarak iki dudağımı birbirine bastırdım ve ''Hm, hm...'' diye mırıldanarak onayladım onu. ''İşler büyüyor Ayperi... Mekanda büyüyecek tabi.'' dedi bıkmış şekilde. Bakışlarına gözlerimi diktiğimde kahve harelerini izledim. Bir süre sonra utanarak gözümü kaçırdım. O kadar derin bakıyordu ki...

Kapı açılırken burnumdan derin bir nefes aldım sakinleşmek için. Niye geriliyordum ki zaten? O asansörden çıkarken arkasından takip etmeye başladım. Kendinden emin adımlarla, dik omuzları ile ilerlerken ben arkasından yere bakarak gidiyordum. Kendimi annesinin peşinde olan civciv gibi hissetmem normal miydi? Asrın abi tavuk mu oluyordu? Buna gülmem lazımdı ama şuan ne yeri, ne zamanıydı. Kapıdan içeri adımlarken yana çekilerek benim ilk girmem için yer açtı . Utanmakla sıkılmak arası gülümseyip hızlıca odaya geçtim. Karşımda ki duvar tamamen cam iken manzarası dudak uçuklatan cinstendi. Gri deri koltuk takımı, kocaman bir çalışma masası, hatırı sayılır bir kitaplık, ferah, deniz manzaralı mükemmel bir odaydı. Ardımdan kapı kapanma sesi gelirken büyülenmiş bir şekilde odaya bakmaya devam ediyordum. Asrın abi yanımdan geçip tekli koltuktan birine otururken masasına benim oturasım gelmişti.

"Beğendin mi?" diye sorarken iyice arkasına yaslanıp, bacaklarını iki yana ayırdı. "Beğenilmeyecek gibi değil... Sen mi tasarladın, yoksa bir adam mı tuttun?" derken karşısında ki tekli koltuğa oturdum. Bende bacak bacak üstüne atıp karşımda ki adama bakmaya başladım. O bu kocaman şirketin sahibi olsa bile benim gözümde hala küçükken beni yağmurdan  korumak için ceketini siper ederken kendisinin sırılsıklam olduğu ve bir hafta boyunca hasta bir şekilde yatağından kalkmayan küçük Asrın abiydi. Bir kaşını yukarıya kaldırıp, boynunu hafifçe yana eğdi. "Niye? Ben beceremez miyim ki?" güldüm. ''Öyle değil de... Belli işin ustası yapmış burayı.''