ÖLÜ PORTRE

Ölü Portre/21.Bölüm//@asileyda(hikâye/roman)

01.10.2022

Ölü Portre

21.Bölüm"Oyunlar ve Hisler."

Kaybolmuşluk...birçok kişinin gözlerinden bana doğru yansıyan o ifade. Önce bir başkasına aittir dediğin bu görüntünün kendine ait olduğunu fark etmek ise çok farklı bir acıydı. Daha önce kendimi birçok kez kaybolmuş hissetmiştim ama bu defa canım neden bu kadar fazla yanıyordu? Ve ilk kez, acımı kendi içimde yaşamak yerine dışarıya yansıtıyordum.

Onun gözleri beni ve içimdekileri görüyordu.

Beni anlıyor muydu? Anlayamazdı ki. Bunların hepsine sebep olan o iken, elbette ki umurunda bile değildim. Benim acım yalnızca beni yaralardı, bir başkasını değil.

Yine de dedi o an içimden bir ses, şu an buna üzülmenin sırası değil.

"Artık kalkman gerek, titriyorsun." dedi kısık bir fısıltı. Ve yerde toprağa öylece dalmış olan gözlerim sakince ona döndü. Yaklaşık yarım saattir bu anda takılı kalmış birer oyuncu gibiydik. O da benim gibi tam önümde tek dizinin üzerinde öylece kalkmamı bekliyordu. Ben ise az önce sanki içli içli ağlamamış gibi öylece oturuyordum. Yüzümdeki kurumuş göz yaşları yüzümü gerginleştirirken yutkundum ve o an ellerimin kollarıma sıkı sıkıya sarıldığını fark ettim. İlk başta yaşadığım o şok, şimdi ardında gerçekleri bıraksa da ben yine de üzülmüştüm işte. Sevdiğiniz adamın size yalan evliliğiniz için tebrik mesajı göndermesi dahi baya acıtıyormuş, denendi onaylandı.

Aldığım derin nefesle titreyen irislerimin yanına artık bir de bedenim eklenmişti. Çoktan doldurduğum gözlerimle bulanıkça karşımdaki adama bakarken sanki bir sahneye dalmışta öylece olan biteni izliyor gibiydim. Ve o an aklımdan geçen ilk cümle acınası bir şekilde firar ettiğinde dudaklarımdan bunu durdurmadım ve sözcükler ağırlığıyla beraber ikimizin arasında süzüldü.

"Bu kocaman bir haksızlık...bu bana yapılan kaçıncı haksızlık?" dediğimde titreyen sesimle o an gözlerinin hafifçe karardığına şahitlik edip gözlerimi masmavi olan gözlerine diktim. Birer küre gibi parıldıyorlardı. Sakindi ve herhangi bedensel bir tepkisi yoktu. Devam et Ecem.

"Artık bir başına kalan yalnız bir kraliçeyim."

İkinci bir tokat daha...Kodes işte bu sefer ilk kez bir tepki vererek irkildi ve gözleri kısıldı. O gözlerinden geçen binlerce düşünce bana gizliydi belki ama konunun artık duygularımdan çok benim bedenimin olduğu halihazırda bir gerçekti. Artık perişan olmuş bir kızın yanında, bir de terkedilmiş bir kız vardı.

O gözlerin içerisindeki mavilikler işte şimdi pırıltılarla oynaşıyordu.

"Her daim yanınızdayım kraliçe."

Güven verdiği sandığı sözlerinin ardından gözlerini dikkatlice gözlerime diktiğinde ona hafifçe gülümsedim. Bundan hoşnut olmuş gibi duran ifademe kanmış olacak ki ellerini hızla bacaklarımın altından geçirerek bir anda kucağına almasıyla buz gibi olan tenim onun sıcaklığını hissetti. Ondan uzaklaşmak ve kendi başıma odaya koşmak istedim o an ama gerçekten değil buz tutan bedenimi hareket ettirecek, elimi kaldıracak halim dahi yoktu. Yalnızca biraz sabırlı olmam gerekiyordu.

Titreyen bedenime sarılı kollarımla beraber sıcaklığıyla mayışmamak için elimden geleni yaparken, muhafızlar geldiğimizi görerek bir bir gözlerini üzerimize diktiler. Kalenin içerisinde tek bir muhafız dahi yokken bahçe tam olarak asker kaynıyordu.