Zawgyi
~ဟင့္......sope ...ဟင့္~
ေရာေထြးေနသည့္ ငိုရွိုက္သံတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ SeokJin သတိဝင္လာၿပီးေနာက္ မူးႏွောက္ေနတဲ့ ေခါင္းကို တခ်က္ခါရမ္းလိုက္သည္။ နာက်င္ေနေသာခႏၶာကိုယ္ျဖင့္ အားယူကာ ထေတာ့ တကိုယ္လုံးကဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ မတ္တပ္ရပ္ဖို႔ပင္ အနိုင္နိုင္ ။
အေမွာင္ထဲမွာမို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုသဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရ သို႔ေသာ္ သူ႕အနားတြင္ မိန္းကေလးအျမႇောက္အမ်ားရွိေနၿပီး တိတ္တဆိတ္ငိုေႂကြးေနပုံရကာ ရွိုက္သံမ်ားကလည္း ေရာေထြးေန၏။
" ဟင့္....အကို ညီမတို႔ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲဟင္"
"ရႉးး တိုးတိုး မင္းတို႔က ဘယ္မွာေနတာလဲ"
"ညီမတို႔က အင္ခြၽန္းကပါ....ဟင့္ ...အခု ညီမတို႔ ဘဝေတြပ်က္ေတာ့မွာလားဟင္"
သူ႕ကို အားကိုးတႀကီးျဖင့္ ေမးလာေသာ ကေလးမေလးေတြေၾကာင့္ သူရင္ထဲစို႔နင့္သြားသည္။ ရွိခ်င္းရွိ သူ႕ေရွ႕က လူကုန္ကူးခံေနရသည့္ ကေလးမေလးေတြက 14ႏွစ္15ႏွစ္အ႐ြယ္သာလွ်င္ ရွိအုံးမည္ထင္။
ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေသခ်ာ ၾကည့္မိေတာ့ သူတို႔အားလုံးက သေဘၤာအေသး တစ္ခုေပၚမွာ သူအပါအဝင္ မိန္းကေလး 10ေယာက္ေလာက္က ဖမ္းစီးခံထားတာျဖစ္ၿပီး ဒါကဘယ္ေနရာလည္းဆိုတာ သူမသိ။ ကြဲအပ္ေနသည့္ လက္ကနာရီေလးကို ထုတ္ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း စက္ရပ္ေနသည္မို႔ သူသက္ျပင္းခ်လိဳက္မိျပန္သည္။ ညနက္လြန္းၿပီးေမွာင္ေနတာမို႔ အခ်ိန္ရွိကား ည11ေလာက္မွ်ေပါ့။
" အကိုေျပာျပမယ္ အားလုံးေၾကာက္ေနၾကမယ္ဆိုတာသိေပမယ့္ ဒါက ေသြးပူၿပီး ေၾကာက္ေနရမယ့္အေျခေနမဟုတ္ဘူး အကိုတို႔ ထြက္ေျပးရေအာင္"
" ဒါေပမယ့္ သူတို႔လက္ထဲမွာက ေသနတ္ေတြနဲ႕"
" အကိုေျပာတာ စိတ္ေအးေအးနဲ႕နားေထာင္
ဒါက ဘယ္ေနရာမွန္း အကိုမသိဘူး ကိုးရီးယားနိုင္ငံထဲမွာ ရွိေနေသးတာလည္းျဖစ္နိုင္သလို တျခားနိုင္ငံတခုကိုေရာက္ေနတာလည္းျဖစ္နိုင္တယ္။
ဒီကေနလြတ္တာနဲ႕ အကိုတို႔ လူကြဲသြားၾကရင္ေတာင္ လမ္းမႀကီးကိုရွာ ရရာကားကိုအကူညီေတာင္းၿပီး ရဲစခန္းကို ဆက္သြယ္။ ဒါက အကယ္၍ တျခားနိုင္ငံတခုကိုေရာက္ေနတာဆိုရင္ ဘာသာစကားကို စိတ္မပူေနနဲ႕ သူတို႔ စကားျပန္ရွာေပးလိမ့္မယ္ ။ အခုေတာ့ ငါတို႔ထြက္ေျပးၾကမယ္"
