Slave of love

23.1 Savannah

"What's wrong? Bakit kanina ka pa pabalik balik?" nakakunot na tanong ni Zach. Napakagat labi ako at huminga ng malalim.

"Ahm, pwede ba kong umalis bukas?" mabilis na tanong ko.

"Of course, hindi naman kita pinagbabawalan ah?" nakakunot pa.rin nyang sagot. I know.

"san ka ba pupunta?"

"s-sa airport?" patanong kong sagot. Lalong kuminot ang kanyang mukha.

"Airport? Bakit darating na ba sila Tito? I thought one week sila dun?" nagtataka nyang tanong.

"U-uhm, si Calvin—"

"no." matigas agad na sagot nya, napairap na lang ako.

"Eehh. Zach naman kasi eh, please? Kasama ko naman si Alice at Niña eh. Sige na please?" pag papacute ko dito. hindi lang sya umimik at ipinagpatuloy ang pag babasa ng kung ano.

Umupo ako sa lap nya at humarap sa kanya, hindi nya ako tinatapunan ng tingin.

Ikinawit ko ang dalawang kamay ko sa leeg nya at ngumiti ng pagkatamis tamis.

Binitawan nya ang hawak na papel at tumingin sa akin.

"Seriously Ellise? I'm tired." pagod na sabi nya. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Unti unti akong bumitaw at tumayo.

"o-okay." sabi ko at iniwan sya doon.

Padabog kong isinara ang pintuan ng kwartong iyon at saka lumipat sa kwarto nya.

Padabog akong humiga.

Nakakainis. Alam kong napakababaw lang naman pero hindi ko maiwasang hindi mainis sa sinabi nya. Noong isang araw pa syang ganyan. Ang sungit sungit.

Maya maya pa ay nadinig ko ang pagbukas at muling pagsara ng pinto at ang pag akyat nya sa kama.

Nakatalikod ako sa direksyon nya kaya hindi ko sya nakikita. Pumikit ako at nagkunwaring tulog.

"Sweetheart." malambing na tawag nya sa akin. Nakaupo sya sa tabi ko.

Hindi ako sumagot.

Narinig ko ang pagbuntong hininga nya.

"I'm sorry." patuloy nya.

Hinawakan nya ang kamay ko pero inalis ko.

"Sweetheart naman. Sorry na. Pagod lang talaga ko."

Hindi pa rin ako sumagot. Nakakainis kasi sya.

Humiga sya sa tabi ko at niyakap ako.

"I'm sorry about that. Please, wag ka ng magtampo." Umupo ako at inirapan sya.

Tumawa lang sya ng mahina at hinila ako para humiga.

"I love you." sabi nya.

"ewan ko sayo." masungit na sagot ko. Mas lalo lang nyang hinigpitan ang pagyakap sa akin.

"You why I'm scared to say 'I love you' first?"

"It's because I'm scared that you might say nothing after that." seryosong sabi nya. Napatingin ako sa kanya at napanguso.

"Mahal nga kita." naiinis kong sagot.

"I know that already but I always want to hear it from you."

"Oo na. I love you. Payagan mo na ko bukas. Sige na Zach please? Gusto ko lang naman na makita si Calvin bago umalis eh." paliwanag ko. Hindi muna sya nagsalita. Parang pinag iisipang mabuti ang isasagot.

"aryt." huling sagot nya.

"Yesss!" sa sobrang galak ko ay hindi ko napigilang halik halikan sya.

"Damn." dinig kong bulong nya. Napangisi ako ng may naisip na kapilyahan.

Umalis ako sa tabi nya at pumatong sa ibabaw nya. Nakita ko ang pag lunok nya at ang pag ngisi nya pagkatapos.

"So? anong gusto mong kapalit?" nang aakit na tanong ko. Napangisi lang sya lalo.

"Ride me." sabi nya bago ako hilahin para halikan.

****

Zach

Hindi ako mapakali knowing that Ellise will go out with that Calvin. Tss. I'm getting paranoid again.

Pano kung sumama sya sa gagong yun kagaya ng nangyari noon? I shooked my head. No. That's not gonna happen. Yeah.

I composed myself again and took my phone. There's a text from her.

Sweetheart: Hey! We're here at the airport already, don't think too much I won't leave you. I love you."

I smiled.

Me: Aryt, I love you too. Take care."

Sabado ngayon pero may pasok pa din sa opisina. Dang. The disadvantage of being the boss.

Inayos ko ang mga papel na nasa harapan ko ng may malaglag so I picked it up.

Napasimangot ako ng makita ang pink na sobreng ibinigay sa akin ni Lauren. Napasama pala sa mga gamit ko. Tss.

Dahan dahan ko itong binuksan.

Miley Savannah's fourth birthday.

Miley Savannah? I looked at the picture. Who is she? She looks so much like Lauren.

Hindi ko alam kung bakit pero nakadama ako ng konting kirot sa dibdib ko.

Anak nya? Bakit last name nya ang gamit?

Savannah. Damn it. That was my ideal name for our future daughter's name back then. Punong puno ako ng pangarap para sa aming dalawa. Kahit pangalan ng magiging anak namin ay nakaplano na. Fuck it!

Bakit? Bakit ganito ang nararamdaman ko? I feel betrayed. But four years? Nah. I shooked my head again. Is that even possible? Shit. I feel something in my chest. I need to see that Savannah. I need to go there.

.

.

.

.

.

Ang bigat ng pakiramdam ko habang ipinaparada ang sasakyan sa harap ng malaking bahay, madaming bata at mukhang enjoy na enjoy sila sa party. I can see the balloons, the clowns from here. Bukas ang malaking gate kaya pumasok na ako, may dala dala akong regalo.

Lalapit sana ako sa isang lamesa na puno ng regalo para doon ilagay ang dala dala ko ng makita ko ang isang bata na nagmumukmok lang sa isang tabi. She looks like princess sa suot nyang pink dress at may maliit pa syang crown sa ulo.

Hindi pa ako nakakalapit ng bigla syang humarap sa direksyon ko. May kung ano sa dibdib ko lalo na ng tumayo sya para salubungin ako.

"Is that for me?" tanong nya. Her voice is so cute. I nodded, she smiled widely and something inside me melts.

"Wow, this is the tallest gift for today. Thank you Mister." sabi nya while hugging my gift. Lumuhod ako para magpantay ang lebel naming dalawa.

I'm wondering where Lauren is.

I stared at this beautiful kid.

"Happy birthday." I greeted her. She just stare at me. Her eyes. It seems like I'm staring at my own. Napalunok ako ng sunod sunod. Oh God. I shouldn't come here.

"Mister are you ok?" she asked. She looks worried but before I can say anything, she grabbed my hand and smiled at me.

"Do you love spaghetti, Mister? C'mon let's eat together." she said almost giggling.

"I have chickens and hotdogs too. Oh look! There's a chocolate fountain there! And marshmallows, ice cream and many more." madaldal nyang sabi. Tumatalon talon pa sya habang hawak hawak ang regalo ng isang kamay at ang isa ay mahigpit na nakahawak sa akin. Hindi ko namamalayan pero unti unti akong napapangiti pero nawala iyon at napalitan ng galit ng makita ang babaeng nakatayo ngayon sa harapan ko at gulat ang mga matang nakatingin sa amin.

"Mommy!" masayang tawag nya kay Lauren. I clenched my jaw trying so hard to control my anger.

"Lauren." mahina pero puno ng hinanakit na tawag ko sa pangalan nya. And there, her tears fell from her guilty eyes.