*TAMAMLANDI*
Yayınlanma tarihi: 15.08.2022
•
Geçmiş düzeltilemez veya unutulamazdı. Sadece yok sayılabilirdi. Ve onlar da böyle yapıyordu; Bir gün her şeyin tepetaklak olacağını bilmeden.
•
Okyanus çocukluk arkadaşları Selim, Eren ve hayatına sonrad...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
OLRN - 39
"İmkânsız Sanılan Hakikatler"
Bir Derdim Var - Mor Ve Ötesi Oyunbozan - Mor Ve Ötesi Her Şeyi Yak - Duman Yaramızda Kalsın - Onur Can Özcan
**********
Hissetmenin düşünmekle başladığı söylenilir. Zihnimizde dolananlar, kendileri için yapılmış olan yolu takip ederek ruh alanına geldiklerinde başlar bu olay. İyi veya kötü, var olan tüm düşünceler o alanda toplanır ve hepsi birer dönüşüme maruz kalır. İsteksizce boyun eğdikleri bu dönüşümün ardından birer tepkiye dönüşürler. O tepkilere de his denir.
İnsanoğlunun altından kalkamadığı bu hisler nadiren huzurlu hissettirirken, çoğunlukla iç daraltıcıdır. Başa çıkılamayan hisler olur mesela; İnsanın boğulduğunu hissettiği, bunaltıcılığı sebebiyle huzursuz gelen, umutsuzluğa ve bir o kadar da çaresizliğe düşüren... İşte herkese tanıdık olan bu hislerin birden fazla adı vardır. Çünkü onlar düşüncelerle şekillendiği gibi, yine aynı kaynak tarafından isimlendirilirler.
Teo'ysa çaresizlik ve korku olarak adlandırıyordu, şu anki hislerini. Ne bir adım ileri, ne de geri gidebiliyordu. Burası çaresiz yanıydı. İçindeki sıkıntı azalmıyor, geçen her dakikada daha da artıyordu sanki. Bu da korkuydu.
Kısa bir an, oturduğu bahçeden izlediği ailenin mutluluğunu, Selin'in yüzündeki o gerçek gülümsemeyi ve parlayan yeşillerini gördüğünde, çok kısa bir an durmuştu o'nun için her şey. Sadece o gülümsemeyi izlediği dakikalarda dağılmıştı tüm kötü hisleri. Fakat esen rüzgarla şiddetlenen migreni yüzünden odağı değiştiğinde o kötü hisler benliğini tekrar etkisi altına almıştı.
Günlerdir geçmeyen, ara ara hafiflese de çok geçmeden tekrar artan migreni her anını zehir ediyordu o'na. Tam olarak bu zamanlarda hiçbir şey düşünmemeyi başarabilmek istiyordu. Ama bu, yaşadığımız dünya için imkânsız bir olaydı.
Elleri arasına alıp sıktığı başını kaldırıp hislerinin durmasına sebep olan o gülümsemeyi gördü tekrar. Kendi dudakları da kıvrılmıştı o an; Gülümsüyordu. Dışarıdan bakıldığındaysa buruk bir tebessüm gibi görünüyordu bu gülüş. Burukluğun sebebini yorgunluğuna yormuştu. Ama uzaktan izlediği aile üyeleri birbirine sarıldığında anlamıştı gerçek sebebini. Gerçek bir ailenin mutluluğunu izliyordu. Küçükken, yapılan etkinlikler sebebiyle okula gelen aileleri izlediği gibi, oyun alanında çocuklarıyla eğlenen büyükleri izlediği gibi yine uzaktan izliyordu, hiçbir zaman sahip olamadığı bu sevgi dolu çerçeveyi.
Elinde olmadan imreniyordu o kavrama. Ama işin sonunda yine kendine kızıyordu çünkü bastırmaya çalıştığı duygularından biriydi bu.
Hissettikleri arasına karışan öfke sert bir nefes verip arkasına yaslanmasına sebep olmuştu. Hemen ardından bir elini üzerindeki ceketin iç cebine atıp paketi gün yüzüne çıkarmadan bir dal çekti içinden. Dalı dudakları arasına yerleştirirken uzun bacaklarından birini ileri doğru uzatıp cebindeki çakmağı aldı. Sigaranın ucu maruz kaldığı ateş nedeniyle tutuştuğunda çakmağı cebine tekrar yerleştirmişti. İlk nefesini ise öyle derin çekmişti ki küçük ateşten çıkan çıtırtıların sesi uzun bir süre kesilmemişti.
