Can't help it •Tom Holland•

~28

Pov Emma
We liggen nu al weer een tijdje in bed een film te kijken, als Tom zijn telefoon gaat. We hebben besloten om even een ontspannen dagje te houden na deze eventvolle ochtend. Tom moest er echt even van bijkomen, ik heb hem nog nooit zo gezien. Normaal gesproken drukt hij zijn emoties weg, maar nu heeft hij er helemaal aan overgegeven. Het voelt fijn om te weten dat het hem zo veel doet, het bewijst dat hij toch echt wel om me geeft. Hij heeft net tijdens de film nog wel twintig keer zijn excuses aangeboden. Hij voelt zich echt een lul, wat wel terecht is ook. Tom was even de kamer uit gelopen voor het telefoontje en komt nu weer terug lopen. Hij laat zich weer in bed vallen en kruipt weer tegen me aan. Hij slaat zijn armen om mijn middel en begraaft zijn hoofd in mijn nek.

Aangezien we de film toch niet meer kijken, druk ik de televisie uit. "Wie was dat?" Vraag ik aan Tom, toch wel nieuwsgierig. "Harrison, hij wilde weten of ik nog bij jou was." Mompelt Tom in mijn nek, waardoor ik gelijk kippenvel krijg. We zijn allebei een tijdje stil, gewoon ontspannen. "Wanneer is trouwens de volgende afspraak bij de dokter?" Vraagt Tom ineens terwijl hij zijn hoofd uit mijn nek haalt en naar me opkijkt. Ik denk even na wanneer mijn afspraak ook alweer gepland stond. Ik ben volgens mijn schatting al 16 en een halve week zwanger en ze zouden het geslacht kunnen zien vanaf 16 weken, dus ik heb binnenkort een afspraak hiervoor. "Volgens mij overmorgen." Denk ik hardop.

"Mag ik mee?" Vraagt Tom onzeker, waardoor ik hem lief aankijk. "Natuurlijk mag jij mee, graag zelfs." Glimlach ik, blij dat hij het zelf aanbied en ik het niet weer hoef te vragen. "Is het weer gewoon controle?" Vraagt Tom terwijl hij me nog steeds aankijkt. Ik schud mijn hoofd. "Als we willen kunnen we het geslacht dan te weten krijgen." Antwoord ik, waardoor Tom overeind komt. "Serieus? Ik wist dat niet eens." Zegt hij verbaast. "Wil je het nu al weten of wil je het als verrassing houden?" Vraagt hij dan aan me. "Ik wil het het liefst nu wel al weten, maar als jij dat liever niet hebt dan hoeft het niet." Zeg ik. "Nee ik wil het ook nu al wel weten. Maar niet vergeten Emma: jouw stem telt altijd zwaarder dan die van mij, het is jouw lichaam." Zegt hij dan terwijl hij door mijn haar kriebelt.

Ik glimlach naar hem en we zijn allebei even stil, waarschijnlijk denken we aan hetzelfde. "Wat denk je dat het is?" Vraag ik dan toch maar aan Tom. Hij fronst zijn wenkbrauwen en denkt even na. Dan slaat hij zonder waarschuwing de deken van ons af waardoor ik me dood schrik. "Jezus Tom, even een waarschuwing voortaan?" Zeg ik, waarna Tom even grinnikt en dan mijn trui een stukje omhoog trekt, waardoor die nu boven mijn buik ligt. Tom klopt twee keer op mijn buik en legt vervolgens zijn oor er tegenaan. "Hallo?" Zegt hij dan tegen mijn buik, waardoor ik het uitproest. "Wat de fuck ben je aan het doen." Lach ik, dit ziet er echt niet uit. Tom haalt zijn oor van mijn buik af en kijkt me lachend aan. "Ik ben erachter aan het komen of het een jongen of een meisje is." Zegt hij dan in zelfverdediging, waardoor ik alleen maar harder moet lachen.

"En, wat heeft de baby je verteld." Vraag ik Tom zo serieus mogelijk, maar ik houd het niet meer. Tom probeert een pokerface te houden maar ik zie dat hij ook zijn lach aan het inhouden is. "Dat vertel ik je pas als je me serieus begint te nemen." Antwoord hij dan, waardoor ik eerst in de lach schiet maar dan mijn gezicht in een plooi trek. Tom steekt even zijn vinger op, om aan te geven dat ik stil moet zijn, en legt zijn oor weer op mijn buik. Als hij vervolgens begint te knikken en ik allemaal verschillende gezichtsuitdrukkingen voorbij zie komen alsof hij echt in gesprek is, hou ik het niet meer. Ik begin hard te lachen en ook Tom kan zijn gezicht niet meer onder controle houden.

Wanneer we allebei zijn uitgelachen legt Tom zijn hand op mijn buik en kijkt me vastberaden aan. "Het is een meisje." Zegt hij dan, alsof hij net een kijkje in mijn lichaam heeft genomen. "Toe maar, dat heeft ze je zelf verteld?" Zeg ik sarcastisch, waardoor Tom grinnikt. "Nu even zonder grappen, ik denk dat echt." Zegt hij, waardoor ik mijn wenkbrauwen ophaal. "Waarom?" Vraag ik. "Geen idee, ik heb gewoon zo'n gevoel. Noem het een vaderinstinct." Legt hij uit, terwijl hij naar mijn buik kijkt. Terwijl hij dat zegt word ik helemaal warm van binnen. Dit is de eerste keer dat hij echt over zichzelf praat als vader, zonder dat de dokter erbij is. En hoe hij hier nu zit, met zijn handen op mijn buik en een rustige blik op zijn gezicht, maakt me zielsgelukkig.

Weer een nieuw hoofdstukje xxx
nogmaals bedankt voor alle lieve reacties, jullie zijn echt te lief allemaal!
kussiesss