Can't help it •Tom Holland•

~35

Pov Emma
Langzaam word ik wakker, maar mijn ogen krijg ik niet open. Jezus, hoe diep heb ik geslapen? Ineens bekruipt een onaangenaam gevoel me, wat ik niet precies kan omschrijven. Het voelt gewoon alsof ik ergens ben waar ik niet hoor te zijn. Wanneer ik me op mijn gegevens focus en een regelmatig piepje hoor, weet ik zeker dat ik niet thuis ben. Waar ben ik dan? Met alle macht die ik in me heb open ik eindelijk mijn ogen, en kijk zenuwachtig om me heen. Langzaam wennen mijn ogen aan het licht en stelt mijn blik scherp. Dan besef ik me waar ik ben. "Het ziekenhuis?" Mompel ik zachtjes tegen mezelf. Wat doe ik hier? Ik kijk snel naar mijn lichaam en zie dat ik aan een infuus lig en dat er meerdere draden van mijn lichaam naar een machine gaan.

Ineens voel ik een bepaalde druk op mijn buik, waardoor ik in paniek de deken van me af gooi. Mijn lichaam doet bij elke beweging enorm veel pijn, maar de adrenaline overwint het op dit moment. Ik staar naar mijn buik, waar een band omheen zit die op zijn beurt ook heel wat draden naar een andere machine heeft lopen. Wat is er gebeurd? Is de baby oke? Lig ik daarom in het ziekenhuis? Is er iets mis met haar? Ik begin heel erg in paniek te raken en voel dat mijn ademhaling enorm versnelt. Mijn hartslag voel ik over heel mijn lichaam kloppen en ik kijk gestrest om me heen. Ik moet hier weg. Net wanneer ik aan mijn infuus begin te pielen komt er iemand mijn kamer inlopen.

Ik kijk geschrokken op, maar ontspan een beetje als ik merk dat het Tom is. "Em, je bent wakker." Zegt hij eerst opgelucht, maar fronst wanneer hij merkt in wat voor staat ik ben. Hij komt snel op me afgelopen en pakt mijn handen in de zijne. "Hè, hè, het is oke, doe maar rustig. Haal even diep adem voor me." Zegt hij op een kalme toon, waardoor ik zelf ook iets rustiger word, maar de paniek nog niet helemaal mijn lichaam uit is. "Wat doe ik hier Tom, wat is er gebeurd. Is het de baby?" Ratel ik aan een stuk door. Ik merk op dat ik aan het huilen ben wanneer Tom over mijn natte wang veegt. "Probeer even te ontspannen, dan leg ik het je zo uit." Zegt Tom vol medelijden. Ik twijfel even, maar stel dan toch de vraag die op mijn lippen brand, bang voor het antwoord. "Tom, leeft de baby nog?" Vraag ik in paniek.

Tom pakt nu met beide handen mijn gezicht vast en maakt sussende geluiden. "Ja, de baby leeft nog Em. We moeten alleen wel nog minstens een hele dag hier blijven om er zeker van te zijn dat ze helemaal oke is." Legt Tom uit, waardoor ik even diep in en uit adem. "Wat is er gebeurd?" Vraag ik zodra ik mijn ademhaling onder controle heb, maar wel nog steeds aan het huilen ben. Tom kijkt me vol medeleven aan en ik zie de pijn in zijn ogen. Ik onderzoek zijn gezicht om te zien of ik nog meer emoties zie. Woede? Verdriet? Volgens mij zie ik ze allemaal. Tom gaat op mijn bed zitten en pakt allebei mijn handen weer vast, hij wrijft er met zijn duim overheen en lijkt even na te denken waar hij moet beginnen.

"Wat weet je nog van vannacht? Weet je nog iets van het feestje?" Vraagt Tom voorzichtig, met een rustige en lieve toon in zijn stem. Ik ben blij dat hij rustig blijft, want ik voel dat ik dat een beetje van hem overneem. Ik frons mijn wenkbrauwen en denk terug aan vannacht. Feestje, feestje, welk feestje? Ik blijf even stil en graaf nog dieper in mijn gedachtes, ik voel een zeurende hoofdpijn opkomen maar besluit het te negeren. Ineens schiet me iets te binnen. "Was er een feestje in jouw studentenhuis?" Het is eerder een vraag dan een statement, ik weet namelijk niet 100% zeker of dit klopt. Tom ademde diep uit en knikt trots. "Ja, dat klopt. Heel goed Emma." Zegt hij met een bemoedigend knikje, waarom is hij zo trots op me dat ik dit weet, zo bijzonder is het toch niet?

"Weet je verder nog iets?" Vraagt hij vervolgens, maar ik schud mijn hoofd. Ik weet niet wat ik heb gedaan en hoe ik hier ben beland, maar ik neem aan dat Tom me dat zo verteld. "Nee sorry, ik heb echt geen idee." Mompel ik, een tikkeltje beschaamd. Tom schuift gelijk nog een stukje dichter naar me toe en haakt een plukje haar achter mijn oor. "Het is oke, dat maakt niet uit. Het is al hartstikke goed dat je je überhaupt het feestje nog herinnerd." Zegt hij geruststellend waarna hij even in mijn hand knijp. Ik kijk naar onze handen en merk zijn kapotte knokkels op. "Wat heb je gedaan?" Vraag ik bezorgd terwijl ik zijn hand beter vastpak. Tom aarzelt even maar opent dan zijn mond. "Tyler." Is het enige wat hij zegt, maar dat ene woord spreekt meer dan honderd boekdelen en een naar gevoel bekruipt me. Wat heeft die klootzak nou weer gedaan?

heee, weer een nieuw hoofdstuk! Ik weet niet of jullie dit al doorhadden; maar ik probeer om de dag te uploaden. Ik kan niet beloven dat dit elke keer lukt, maar ik doe mijn best!!
kusjessss