Can't help it •Tom Holland•

~44

pov Emma

Het is inmiddels 1,5 maand geleden dan ik heb besloten om mijn vader niet aan te geven. Voorlopig lijkt het de juist keuze zijn geweest, aangezien ik en Tom niks meer van hem hebben gehoord. Ik hoop dat hij zijn eigen leven een beetje oppakt en uit die eeuwige sleur komt. Tom is inmiddels hersteld. De wond op zijn arm moest achteraf toch gehecht worden en zijn nek heeft er lang over gedaan om weer de oude te worden. Vandaag de dag kan het af en toe nog steeds een beetje gevoelig zijn, maar over het algemeen gaat het goed met hem. We hebben  zo'n twee weken geleden aan zijn ouders verteld dat ik zwanger ben, aangezien ze veel vragen over Tom zijn verwondingen hadden, wat natuurlijk begrijpelijk is. Hoewel Tom eerst had gelogen en had gezegd dat het gewoon een ouderwetse stoeipartij in de club was geweest, voelde we ons daar allebei toch niet helemaal lekker bij. Met een glimlach op mijn gezicht denk ik terug aan zijn ouders, die het verrassend goed opvingen. 

Het was natuurlijk ook niet heel lastig om achter te komen aangezien mijn buik zich nu duidelijk laat zien, waardoor we de eerste ontmoeting via FaceTime hadden gedaan. Tom had al eerder een paar hints gedropt dat hij een vriendin had, dus het kwam niet aan als verrassing toen hij een keer bij mij thuis was toen zijn moeder hem belde. Het is een extreem aardige en warme vrouw, en ik snap waarom Tom altijd zo hoog over haar praat. We konden het gelijk vinden, en het warmde mijn hart toen ze ons smeekte om samen eens langs te komen. Zijn ouders wonen aan de andere kant van het land, dus na wat plannen hadden Tom en ik eindelijk een datum vastgesteld waarop het voor ons allebei uitkwam. Hij had over de telefoon al wel verteld dat we groot nieuws hadden en dat dat de reden was waarom mijn vader zo geflipt was. 

Zodra ik het gezellige huis van zijn ouder binnenstapte, voelde ik me gelijk welkom. "Tom lieverd!" zei zijn moeder terwijl ze op ons af kwam lopen en gelijk haar armen om haar zoon heen sloeg. "Ik heb je zo gemist." zei ze lief, terwijl ik met een glimlach op mijn mond naar de twee stond te kijken. Tom liet haar langzaam los en glimlachte naar haar. "Ik jou ook mam." zei hij terug, waarna hij zich naar mij omdraaide en zijn hand naar me uitstak. Ik pakte zijn hand vast en zette een stapje vooruit richting de twee. "Mam, dit is Emma." zei hij trots, waardoor zijn moeder gelijk haar armen voor me opende. Ik heb haar glimlachend een knuffel gegeven en ze drukte me dicht tegen haar aan. "Ik heb er zo naar uitgekeken om je eindelijk in het echt te zien." glimlachte ze naar me terwijl ze me weer los liet. Wat er daarna gebeurde vergeet ik nooit meer. Zonder blikken of blozen legde ze haar handen op mijn buik en keek ze me lief aan, zonder ook maar een greintje afkeuring. Ik was een beetje geschrokken en keek haar een beetje angstig aan. 

"Alles is goed, ik wist dit al. Ik herken een zwangere vrouw wanneer ik er eentje zie, het is een soort gave." had ze gezegd, waarna ze me een knipoog had gegeven. Ik lachte naar haar en keek vol ongeloof naar Tom, die net als ik een ongelovige blik maar ook een glimlach op zijn gezicht had. "Kom verder lieverds." had zijn moeder vervolgens gezegd en ons naar binnen uitgenodigd. De rest van zijn gezin was even warm en verwelkomend als dat zijn moeder was geweest, en ik voelde me vanaf moment 1 op mijn gemak. Tom zijn vader had even makkelijk als zijn moeder gereageerd en zijn broertjes boeide het niet zo heel veel volgens mij. Ze hadden het er blijkbaar al een paar keer over gehad omdat ze het allemaal dachten, waardoor het niet als een schok kwam toen we het vertelde. Mijn buik had het natuurlijk ook al verraden. Tom zijn ouders vinden het natuurlijk ook best jong om een kind te krijgen, maar zij weten ook dat we er niet voor gekozen hadden en er niet veel aan konden doen. Ze hebben ons wel een 'preek' gegeven dat het enorm zwaar gaat worden en dat het heel lastig kan zijn, maar dat was meer uit zorg.

We zijn er de hele dag gebleven en zijn 's avonds blijven slapen, aangezien Tom zijn kamer daar nog steeds helemaal intact is. "Ik kan dit niet geloven." had ik vol ongeloof uitgekraamd, waardoor Tom begon te lachen. "Dit was perfect." zei ik terwijl er een glimlach op mijn gezicht geplakt zat. "Beter had het niet kunnen gaan." stemde Tom mee in terwijl hij met dezelfde glimlach zijn armen om me heen had geslagen. "Ik hou van je." mompelde ik in zijn borst, waardoor hij een kus op mijn hoofd drukte. "Ik meer van jou." 

"Wat er ook gebeurd, wij zullen er altijd voor jullie en de baby zijn, daar kunnen jullie op rekenen." had zijn moeder in mijn oor gefluisterd toen we afscheid namen, en door die woorden is er een last van mijn schouder gevallen. Vandaag de dag kan ik de vlinders in mijn buik maar niet stoppen, ik ben helemaal in de wolken. Het gevoel dat Tom en ik er niet volledig alleen voorstaan voelt zo goed, zo veilig. Het heeft me echt enorm goed gedaan. Het was precies wat ik nodig had, vooral na dat gezeik met mijn vader. Tom ligt naast me in bed en ik bekijk hem eens goed, wat ben ik blij dat hij heeft besloten om dit samen te doen, zonder hem was ik een enorme bende geweest. "Wat?" grinnikt Tom zodra hij doorheeft dat ik staar. Hij draait zich op zijn zij zodat hij met zijn hoofd bij de mijne ligt. "Ik waardeer je gewoon zo erg, met alles wat je voor me doet. Ik had dit echt niet zonder jou gekund." glimlach ik, waardoor Tom ook lief naar me lacht. 

hey lieverds, weer een nieuw hoofdstuk! vinden jullie het nog een beetje vermakelijk? zijn er nog bepaalde gebeurtenissen die jullie nog graag willen zien gebeuren voordat de baby er is? anders wil ik namelijk over een paar hoofdstukken met de bevalling beginnen! Let me know!! xxxx