Can't help it •Tom Holland•

~48

pov Emma

Voor de 3e keer deze nacht word ik wakker van de steken in mijn buik en ik ga zuchtend wat rechter zitten. Ik heb sinds het begin van de avond al last van buikpijn, maar ik weet niet zeker of het weeën zijn. Op het moment ben ik namelijk 36 weken zwanger, en de meeste baby's komen pas rond de 38 weken. Ik zou dus nog 2 weken moeten hebben. Wanneer de pijn na een tijdje bijna ondragelijk wordt besluit ik toch maar om Tom wakker te maken. "Tom." kreun ik van de pijn, maar hij wordt niet wakker. Ik pak zijn arm vast en krimp in elkaar bij de volgende pijnscheut. Ik kneep Tom blijkbaar harder dan dat ik dacht, want hier wordt hij wel wakker van. "Emma? Wat is er?" zegt hij met een stem nog steeds dik van slaap. Ik kan even niks zeggen omdat ik mijn kiezen strak op elkaar heb staan van de pijn, waardoor Tom het licht aandoet en gelijk in actie komt.

Hij legt zijn kussen op mijn schoot en schuift me iets naar voren zodat hij achter me plaats kan nemen. Zijn handen pakken mijn schouders vast en hij duwt me voorzichtig iets naar voren, zodat ik wat meer voorovergebogen zit over het kussen. "Zijn het weeën denk je?" vraagt Tom, terwijl hij met zijn handen in mijn onderrug duwt, wat de pijn gelijk een beetje verminderd. Wanneer de pijn eindelijk langzaam wegtrekt zucht ik diep en laat me naar achteren op Tom zijn borst vallen. "Ik weet het niet zeker, ik ben pas over 3 weken uitgerekend." denk ik hardop. "Dat zegt niks, het is een schatting, zeker weten doen ze het nooit. Zal ik Anna bellen? vraagt hij, waardoor ik knik. Anna is onze verloskundige, we hebben haar de afgelopen maand wel vaker gezien en gebeld, voor van alles.

Tom pakt zijn telefoon en belt Anna. Wanneer ze opneemt legt Tom uit wat er gaande is en is even een tijdje in gesprek met haar. "Ja, dat ben ik nu aan het doen." zegt Tom terwijl ik nog steeds op zijn borst lig. Ik heb mijn ogen gesloten, ik heb nauwelijks geslapen en het is op het moment half 5 's ochtends. "Is er nog iets anders wat ik kan doen zodat ze er minder last van heeft?" vraagt Tom in de telefoon, waardoor mijn hart smelt. "Oké isgoed, ik zal je op de hoogte houden." zegt Tom nog voordat hij de telefoon ophangt. "En?" mompel ik. Tom legt vanaf achter zijn handen op mijn buik en drukt een kusje op mijn sleutelbeen. "We moeten gaan timen hoelang de weeën duren en hoelang er tussen zit. Als ze een uur lang om de vier minuten komen mogen we naar het ziekenhuis." legt Tom uit, waardoor ik knik. Anna heeft ons dit eerder al een keer uitgelegd maar ik vind het fijn dat hij het nog een keertje herhaald.

Wanneer de volgende aankomt buig ik weer voorover en knijp hard in het kussen. Tom blijft mijn rug masseren en fluistert af en toe wat lieve woordjes naar me, maar ik merk dat ik langzaam een beetje in paniek raak. Wanneer de wee eindelijk weer wegtrekt laat ik me weer tegen Tom zijn borst vallen. "Ik ga dit niet volhouden Tom." zeg ik beduusd, op het randje van janken. "Jawel, jij kan dit. Zullen we anders even gaan douchen? Warmte kan de pijn verlichten volgens Anna." zegt hij terwijl hij me stevig vasthoudt. Ik knik en Tom glijdt achter me vandaan om me omhoog te helpen. Ik kleed me snel uit en ga onder de warme stralen staan, Tom volgt al snel. Hij heeft zijn telefoon op het hoekje van de wastafel gelegd zodat hij de timer aan kan klikken als het nodig is.

Tom komt voor me staan en zodra de volgende wee begint pakt hij mijn armen vast en legt ze in zijn nek. "Wil je hangen?" vraagt hij, waardoor ik knik en mijn armen om zijn nek leg. Ik leun wat meer naar voren zodat een deel van mijn gewicht aan Tom hangt, wat voor een beetje verlichting zorgt. Tom heeft mijn heupen vast die op hun beurt ook weer een massage krijgen. Hoewel deze wee langer duurt dan de vorige, heb ik het idee dat de warme stralen en de houding die we hebben aangenomen wel enigszins helpt, aangezien ik deze keer niet zo in paniek raak. Zodra de wee weer wegtrekt ga ik rechtop staan en kijk Tom rustig aan. "Dit is beter he?" vraagt hij, waardoor ik knik en hem een kusje op zijn lippen geef. "Dankje."

Niet veel later braken mijn vliezen en zodra de weeën om de vier minuten kwamen en nog pijnlijker werden, belde we Anna weer en zei ze dat we naar het ziekenhuis mochten gaan. De autorit was verschrikkelijk, aangezien ik de weeën die ik in de auto kreeg helemaal alleen moest oplossen. Tom kon moeilijk de auto stilzetten om me te helpen, dus deed hij alles wat hij kon door met één hand mijn rug te masseren en daarnaast met me mee te ademen. Wanneer we eindelijk aankwamen kregen we gelijk een kamer toegewezen en werd mijn infuus aangebracht, samen met de banden om mijn buik. Een verpleegster kwam mijn ontsluiting meten en vertelde me dat ik al op de 5 centimeter zat, wat meer was dan ze verwacht hadden.

De weeën worden steeds heftiger en duren steeds langer, en ik merk dat ik ze steeds minder onder controle heb. Ik lig te draaien en te keren in het bed en beslis al snel dat dit niet de beste houding voor me is. We hebben een kamer met een bad, omdat die toevallig nog leeg stond en Tom had gevraagd of we daarin mochten. Tom laat het bad vollopen en ik ga erin zitten zodra het water redelijk hoog staat. Ik voel gelijk hoe mijn lichaam reageert op het water en bedank Tom dat hij aan de verpleegsters heeft gevraagd of we in deze kamer mochten. Tussen de weeën door voel ik me best oké, en Tom doet er in die tussentijd alles aan om me op mijn gemak te stellen. Hij begint over de meest random onderwerpen en maakt me vaak aan het lachen, waardoor ik me maar al te goed besef dat ik dit echt niet zonder hem had gekund.

hey liefjes, hier een nieuw hoofdstuk!
ik wilde jullie ook allemaal nog even een hele fijne kerst wensen en ook een fijne vakantie!!
kusjesss xxx