Can't help it •Tom Holland•

~26

Pov Emma
Peinzend lig ik voor me uit te staren, ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben net wakker geworden en kan maar niet beslissen hoe ik me voel. Tom is vanochtend vroeg toch naar mijn appartement toegekomen en is bij me in bed gekropen. Ik werd wakker van hem toen hij de deur open deed, maar heb gedaan alsof ik sliep. Ik had geen zin om al met hem te praten, vooral omdat hij waarschijnlijk nog dronken was. Hij had nog wat dingen tegen me gemompeld, denkend dat ik sliep, over dat hij iets doms heeft gedaan en het hem zo spijt. Ik weet het natuurlijk al, maar dat weet hij niet. Tom was dicht tegen me aangekropen en in slaap gevallen, waarna ik ook te moe was om wakker te blijven. Nu ligt hij nog steeds te slapen, zijn armen strak om me heen en zijn hoofd in mijn nek.

Ik maak me na een tijdje los uit zijn greep en sta op. Tom mompelt nog even wat onverstaanbaars in zijn slaap en draait zich om op zijn andere zij. Ik pak een aspirientje en een glas water en zet het op het nachtkastje naast mijn bed, ik denk dat hij een flinke kater heeft namelijk, hij was gister aardig bezopen. Ik pak mijn school spullen en begin maar met wat huiswerk te maken op de bank, met mijn oortjes in. Na een uurtje ga ik toch maar ontbijten, ik heb een vervelend gevoel in mijn buik door gister waardoor ik net niet heb kunnen eten. En dan daar nog bovenop dat ik zwanger ben en daar enorm misselijk van ben, niet de ideale combi. Ik prop wat te eten naar binnen en ga weer op de bank zitten. En jawel, zoals verwacht, valt het totaal niet goed.

Ik probeer niet over te geven maar kan niet anders dan toch naar de wc te rennen en mijn ontbijt er weer zonder pardon uit te gooien. Ik kan wel janken, wat een kut ochtend. Ik krijg zowat een hartaanval als ik ineens een hand in mijn nek voel, maar ontspan als ik besef dat het Tom is. "Sorry, ik wilde je niet laten schrikken, ben je oke?" Vraagt hij met een krakende stem, hij is waarschijnlijk wakker geworden van me en gelijk hierheen gelopen. Door de misselijkheid durf ik niet te praten en knik alleen maar, waarna Tom naast me komt zitten naast de wc, met zijn hand nog steeds in mijn nek. Net wanneer ik wat wil zeggen ga ik weer, denk dat het nu mijn avondeten van gister was, nice. Tom masseert mijn nek en houdt mijn haar uit mijn gezicht zodat het niet in de wc hangt.

Als ik na een tijdje eindelijk klaar denk te zijn spoel ik door en helpt Tom me overeind. We lopen samen naar de keuken en hij schenkt even wat te drinken voor me in voor de smaak. Ik drink maar een klein beetje, bang dat ik het er gelijk weer uit gooi als ik nu veel drink. "Gaat het weer wat beter?" Vraagt Tom, die erg zijn best doet om er voor me te zijn, terwijl ik zie dat hij zich ook alles behalve goed voelt. Ik knik. "Ja het gaat nu wel, heb je de paracetamol genomen die ik voor je had klaargelegd?" Vraag ik. Tom schud zijn hoofd. "Die heb ik niet gezien, toen ik wakker van je werd ben ik gelijk naar je toe gekomen." Zegt hij terwijl hij me lief aankijkt. "Maar bedankt, echt heel lief van je. Ik ga het gelijk nemen." Zegt hij waarna hij naar mijn kamer loopt en er daarna uitkomt met het pilletje en het glas water.

Ik kijk even naar hem en besluit dan dat ik er niet zelf over ga beginnen, ik wil weten of hij er zelf over gaat beginnen. Ik besluit ook gelijk het volgende: als hij het uit zichzelf tegen me zegt en echt laat merken dat hij er heel veel spijt van heeft, vergeef ik hem. Als hij dit niet doet en het dus 'geheimhoud' voor me, dan krijgt hij de volle laag. Ik weet ook niet of ik hem dan nog een kans wil geven. Ik bedoel dan een kans op iets tussen ons twee op romantisch vlak, want hij is en blijft de vader van ons kind, ik kan hem niet volledig wegduwen. Tom heeft inmiddels ontbijt voor zichzelf gemaakt en gaat naast me op de bank zitten, waar ik intussen ook plaats heb genomen. "Wil je ook een hapje? Ik snap als je nu niet veel wilt eten maar het is wel goed om iets naar binnen te krijgen, aangezien je nu niks meer in je maag hebt." Vraagt Tom als hij een hapje van zijn ontbijt naar me uithoudt. Ik twijfel even maar neem dan toch maar een hapje. "Dankjewel." Bedank ik hem waardoor Tom even glimlacht en weer verder eet. As hij na een tijdje uitgegeten is en zijn bord in de keuken heeft gezet komt hij terug naast me zitten en pakt mijn handen vast. "Em, ik moet je wat vertellen."

hey lieverds,
echt heeeel erg sorry dat ik zolang weg ben geweest, er is zo veel gebeurd waardoor ik geen tijd en puf heb gehad om door te schrijven, echt heel erg sorry!!
ik heb geen idee of jullie dit verhaal überhaupt nog willen lezen aangezien het zo lang geleden is, wat ik helemaal zou begrijpen, maar ik ben van plan om het weer helemaal op te pakken! ik moest er even tussenuit maar ben weer terug!
als er iets is kan je me nog steeds altijd een appje sturen!!
kussiessss