Can't help it •Tom Holland•

~12

Pov Emma
"Dus hij heeft geen ja, maar ook zeker geen nee gezegd." Beëindig ik mijn verhaal en Jake heeft de hele tijd aan mijn lippen gehangen. We zitten weer in het parkje en ik heb hem alles verteld over mijn gesprek met Tom. "Ik ben echt trots op je dat je het hem verteld hebt Emma, jij hebt echt ballen." Zegt Jake die me bewonderend aan zit te kijken. Ik knik even en kijk naar het water. Ik heb zeker ballen, ik doe dit gewoon, alleen of samen met Tom. "En dit was een week geleden zei je? Heeft hij al iets tegen je gezegd?" Vraagt Jake dan. Ik schud mijn hoofd. "Nope. Het is inderdaad een week geleden dat ik het hem verteld heb, maar ik heb hem daarna niet echt meer gesproken. Eigenlijk ook niet zo veel gezien. Misschien ontloopt hij me wel, ik weet het niet." Zucht ik. "Waarom denk je dat hij je ontloopt?" Vraagt Jake terwijl hij me verward aankijkt. "Nou, normaal kom ik hem minimaal een paar keer per week wel tegen, maar deze week maar 2 keer, alleen in het voorbijgaan." Peins ik.

"Maar ik snap het opzich wel, misschien denkt hij dat ik gelijk een antwoord van hem verwacht de eerst volgende keer dat we elkaar spreken." Ga ik door. "En? Is dat zo?" Jake draait zich iets naar mij toe. "Nee." Zeg ik stellig. "Echt niet." Bevestig ik als Jake me ongelovig aankijkt. "Hoewel ik benieuwd ben wat hij allemaal denkt, hoef ik niet gelijk nu al een antwoord hoor. Hij krijgt z'n beloofde tijd." Zeg ik en sta op. "Maargoed, ik spreek je nog wel, ik ga sporten." Ik zeg Jake nog gedag en loop richting de uitgang van het park. Onderweg haal ik nog even wat te drinken en loop dan door naar mijn appartement. Ik kleed me even snel om en wanneer ik de deur open doe om weg te gaan loop ik bijna tegen Tom op, die in mijn deuropening staat. "Oh, sorry. Ik wilde je niet laten schrikken." Verontschuldigt Tom zich terwijl hij een stapje achteruit zet.

"Hey." Zeg ik, en ik merk dat ik een beetje verlegen ben, wat nooit zo is. Misschien is het niet verlegen, maar ben ik gewoon niet helemaal op mijn gemak. Ik weet niet zo goed wat ik voel en wat ik moet zeggen. "Hey, mag ik even binnenkomen." Zegt Tom met een lief lachje op zijn gezicht. Ik merk dat hij ook een beetje onwennig is. Ik laat hem binnen en sluit de deur zodra Tom erdoorheen is. "Wil je wat drinken?" Vraag ik, terwijl ik de keuken in loop. "Ik pak zelf wel. Wil jij wat?" Zegt Tom terwijl hij ook de keuken in komt lopen. "Nee hoor, toch bedankt." Antwoord ik. Ik weet niet zo goed wat voor houding ik aan moet nemen. Ik weet ook niet wat hij hier komt doen. Zou hij een keuze gemaakt hebben? Ik word er gelijk helemaal zenuwachtig van. Het is even stil terwijl Tom wat te drinken voor zichzelf inschenkt en wanneer hij klaar is loopt hij gelijk door naar de bank.

Ik ga op de stoel zitten, die tegenover de bank staat. Ik kijk naar Tom, die heel hard lijkt na te denken. Ik blijf stil, hij moet het gesprek maar beginnen. Zonder dat ik het door heb gehad, hebben tranen zich gevormd in mijn ooghoeken, en ik probeer ze snel weg te knipperen. Ik denk dat het door de zenuwen komt ofzo, maar ik probeer ze weg te drukken, ik wil niet huilen. Als Tom eindelijk naar me opkijkt merkt hij gelijk dat ik op het puntje van huilen sta, en hij gaat gelijk wat meer recht op zitten. "Sorry Emma, ik weet gewoon niet zo goed hoe ik moet beginnen." Mompelt hij, terwijl hij me onzeker aankijkt. "Maakt niet uit, het zijn gewoon de zenuwen denk ik. Begin maar hoe je wilt beginnen, alles is goed." Antwoord ik, terwijl ik hem even een bemoedigend knikje geef. Tom ademt even diep in en uit en begint dan te praten.

"Ik heb hier echt nul ervaring mee, echt nul. Dus ik weet niet wat ik precies moet en wil zeggen, ik weet niet eens precies hoe ik me erbij voel. Het is gewoon zo iets onverwachts en als ik heel eerlijk ben, denk ik dat ik wel namens ons beide kan spreken als ik zeg dat we liever niet nu al ouders hadden willen worden." Hij lijkt me de hele tijd aan en ik knik, ik weet echt totaal niet waar hij heen gaat met zijn gedachtes. "Ik ben ook nog helemaal niet volwassen genoeg om een familie te starten, ik kan niet eens voor mezelf zorgen, laat staan voor een baby. Ik ben gewoon zo bang om het leven van dat kindje te verpesten, omdat ik soms dingen doe die echt nergens op slaan. Zo'n vader wil ik niet zijn Emma, en jij verdient iemand die daar beter in is dan ik.