Can't help it •Tom Holland•

~47

pov Emma

Harrison doet de deur wat verder open en stapt naar de zijkant zodat ik er langs kan. Zodra ik de deur doorloop en de woonkamer inkijk, zie ik dat ik gelijk had. Esmee en haar kliekje zitten in de woonkamer samen met Tom en een aantal andere jongens die hier wonen. Ze lijken het heel gezellig te hebben, waardoor ik me eigenlijk wil omdraaien en weg wil lopen, maar Harrison houdt me tegen. "Wacht maar even in de keuken als je wilt, dan vraag ik aan hem of hij even wilt komen oké?" zegt hij lief terwijl hij een hand op mijn schouder legt. Dankbaar kijk ik naar de jongen die het altijd voor me heeft opgenomen en waar ik het altijd al goed mee heb kunnen vinden. Ik knik en draai me om naar de keuken, waar ik afwachtend tegen het aanrecht leun. Wanneer iemand het hoekje om komt gelopen en ik Tom verwacht te zien, kijk ik recht in de valse ogen van Esmee. Aan de lege beker in haar hand te zien neem ik aan dat ze hierheen was gekomen om wat te drinken te halen en niet verwacht had om mij hier te zien. 

Ze lacht even in zichzelf en kijkt vol afschuw naar mijn buik. "Wat kom jij hier nou weer doen?" vraag ze schijnheilig, alsof ik zojuist haar huis ben binnengelopen. Ik besluit om haar te negeren en kijk haar alleen maar uit, mijn lippen op elkaar geperst. "Niks te zeggen? Ik dacht al wel dat je niet zoveel praatjes zou hebben zonder die bulldog naast je." grijnst ze, doelend op Marit. Ik rol met mijn ogen en het kost alles in me om niets terug te zeggen. Ik ben hier niet om ruzie te maken, ik ben hier voor Tom. Ze komt dichter naar me toegelopen en kijkt me uitdagend aan. "Je denkt toch niet echt dat Tom om je geeft? Dat jij denkt dat die baby jullie bij elkaar gaat houden is te triest voor woorden. Ik geef het een paar weken voordat Tom inziet wat voor lelijke slet jij bent en geloof mij maar; dan zal hij jou en die baby achterlaten en zijn leven weer oppakken." zegt ze terwijl ze heel dichtbij is komen staan. Net wanneer ik iets terug wil zeggen is Tom me voor. "Wat de fuck zei je nou tegen haar?" klinkt zijn stem door de keuken, waardoor ik en Esmee beide opschrikken. 

Ik kijk naar Tom, die Esmee woest aanstaart. Esmee wordt knalrood en lijkt lichtelijk in paniek te raken. "D-dit is niet wat het lijkt Tom, het was maar een grapje." stottert ze, terwijl ze een stap naar achter heeft gedaan en niet meer zo dicht tegen me aanstaat. "Oprotten." is het enige wat Tom zegt, zonder zijn blik ook maar een seconde van haar af te halen. Een beetje ongemakkelijk kijk ik naar Harrison, die achter Tom staat. Ik weet niet wat voor houding ik moet aannemen. Harrison kijkt me even kort aan en richt dan zijn blik weer op Esmee, hij kijkt bijna even boos als Tom. Ik zeg bijna, omdat er weinig mensen zijn die zo boos kunnen kijken als dat Tom op dit moment doet. "Tom, i-ik meende het echt niet, i-" probeert Esmee zichzelf te redden, maar Tom moet er niks van weten. "Hoorde je met niet? Ik zei oprotten." herhaald Tom zichzelf, terwijl hij haar nog steeds aanstaart. Zonder verder nog iets te zeggen loopt Esmee de keuken uit, zonder iemand nog aan te kijken. Niet veel later horen we de andere meiden ook vertrekken. 

Zodra we de deur dicht horen vallen komt Tom op me afgelopen. Hij pakt met zijn handen mijn hoofd vast en kijkt me doordringend aan. "Ben je oké?" vraagt hij, waardoor ik knik. "Ik ben oké, maar we moeten wel even praten." beantwoord ik zijn vraag, waardoor hij knikt. "Boven?" vraagt hij, waardoor ik nu degene ben die knikt. Ik loop achter hem aan naar boven terwijl ik hoor hoe Harrison aan de andere jongens uitlegt waarom de meiden zo plots zijn verdwenen. Ik loop Tom zijn kamer in en doe de deur achter me dicht, waarna ik plaatsneem op zijn bed. Tom zit naast me en wacht tot ik begin met praten. "De reden dat ik er zo'n probleem van maakte was omdat Esmee eerder vandaag ook al soortgelijke opmerkingen had gemaakt." mompel ik, terwijl ik een beetje aan mijn vingers pulk. "Waarom heb je dat niet gewoon tegen me gezegd?" vraagt Tom verward.

"Ik wilde het pas vertellen zodra we elkaar onder vier ogen spraken, maar toen waren we allebei zo geïrriteerd dat ik dacht dat je het toch niet zou geloven als ik het zou zeggen." geef ik toe, waardoor Tom lacht. "Als ik heel eerlijk ben had ik inderdaad getwijfeld, maar puur en alleen omdat ik boos was." geeft Tom op zijn beurt toe, waardoor ik grinnik. "Ik wil wel dat je weet dat als je rustig blijft en het gelijk tegen me zegt, ik je altijd zal geloven." stelt Tom me gerust, waardoor ik even naar hem glimlach. Het is heel even stil en we zijn allebei in gedachten. "Tom?" besluit ik dan maar te vragen. "Hm?" humt hij terwijl hij naar me opkijkt. "Waarom was ze hier?" vraag ik onzeker. Tom kijkt even beschaamd naar zijn deken en haalt zijn schouders op. "Omdat ik een eikel ben." mompelt hij, waardoor ik mijn wenkbrauwen ophaal. 

"Ik was boos op je omdat ik het gevoel kreeg dat je me niet vertrouwde, dus wilde ik je terugpakken. Ik ging niks met haar doen uiteraard, maar het was in mijn hoofd een soort van 'zie je wel'. Het was echt super kinderachtig van me, sorry." vervolgt hij, terwijl hij me nog steeds niet aankijkt. Ik denk even na, het is inderdaad kinderachtig en meer een streek die de oude Tom zou uithalen. Hij kijkt naar me op en ik zie dat hij probeert mijn gezicht te peilen. "Wat denk je nu? Je mag eerlijk zijn. Ik wil gewoon weten wat er in je hoofd omgaat." zegt hij lief, waardoor ik even nadenk. "Ik begrijp heel goed dat je boos was, ik had het heel dom aangepakt. Ik vind het alleen echt niet fijn dat je daarna met haar afspreekt, dat voelt gewoon alsof je me heel erg uitdaagt en met mijn gevoelens speelt." leg ik uit, waardoor Tom mijn handen vastpakt en knikt. "Ik weet het, het spijt me echt." zegt hij terwijl hij me in mijn ogen aanstaart. Ik glimlach. "Mij ook." 

ben ik weerrr, vinden jullie het fijner dat ik nu elke dag upload? volgens mij vinden de meeste dit chiller, maar laat het me maar weten! xxx