Can't help it •Tom Holland•

~40

TW: geweld

Pov Emma

Voordat ik ook maar kan reageren staat Tom al voor me om mijn vader te stoppen. "Hè!" Roept Tom terwijl hij zijn lichaam beschermend tussen mij en mijn vader inzet. Ik ben inmiddels ook opgestaan en kijk met grote ogen naar mijn vader, wat gaat hij doen? "Jij! Hoe kan je je leven zo verpesten!" Schreeuwt hij terwijl hij naar me wijst. Ik ga van angst wat dichter tegen Tom aan staan, en dat had ik beter niet kunnen doen. Aangezien mijn vader en Tom heel dicht op elkaar staan, kan mijn vader nu bij mij. In een snelle beweging pakt hij mijn pols en trekt me met een ruk naar voren. Aangezien ik achter Tom stond, knal ik keihard met mijn hoofd tegen zijn schouder, wat gelijk een knallende koppijn verzorgt.

Tom komt wederom gelijk in actie en heeft het nu gemunt op mijn vader. Hij pakt de armen van mijn vader vast en duwt hem tegen de muur. Ik wordt mee gesleurd aangezien mijn vader mijn pols nog steeds stevig vast heeft. "Je laat haar nu los." Sist Tom tegen mijn vader, die hij in een soort houdgreep tegen de muur houdt. Mijn vader, die duidelijk doorheeft dat Tom een heel stuk sterker is dan hijzelf, houdt zijn blik op mij. "Vieze slet die je bent, ik wist altijd al dat het vroeg of laat fout zou gaan bij jou." Zegt hij. "Hou je bek!" Schreeuwt Tom. "Je laat haar nu los verdomme!" Mijn vader richt zijn blik nu op Tom en lacht even sarcastisch. Tom kijkt niet weg en is totaal niet onder de indruk van mijn vader, die na een korte stilte eindelijk mijn pols loslaat.

"Emma, weg hier." Zegt Tom gelijk, die geen moment zijn blik van mijn vader afhaalt. De tranen rollen inmiddels over mijn wangen, deels van de schrik en deels van de dingen die mijn bloedeigen vader zojuist tegen me heeft gezegd. Ik zet een paar stappen naar achter zodat ik ver buiten hun bereik sta, maar blijf daar staan. "Emma." Mompelt Tom, maar ik onderbreek hem. "Ik ga niet weg zonder jou." Zeg ik huilend. No way dat ik Tom hier alleen laat met die psychopaat. "Doe niet zo zielig, je hebt dit zelf gedaan. Dit is allemaal jouw schuld." Zegt mijn vader, die nog steeds tegen de muur gedrukt staat. "Je moeder zou zich schamen!" Roept hij dan, waardoor er gelijk een zwart gat in mijn borst ontstaat. Hij weet precies wat mij gevoelig ligt en speelt daar op in, hij weet dat ik zielsveel van mijn moeder hield en kapot was na haar dood.

"Genoeg!" Schreeuwt Tom, waardoor ik uit mijn trans wordt gehaald. Ik heb Tom nog nooit zo boos gezien en denk even dat hij mijn vader een stoot op zijn neus gaat geven. Net op het moment dat ik denk dat hij uit gaat halen, ontspannen zijn spieren iets en laat hij zijn gebalde vuist los. Hij leunt nog dichter naar mijn vader toe, om zo intimiderend mogelijk over te komen, en dat werkt. "Zoals ik al zei kwamen we hier alleen heen om wat te zeggen, dat hebben we gedaan en we gaan nu ook weer weg. Zodra wij die deur uitlopen zie je ons nooit meer. Je gaat Emma niet meer contacteren en laat haar met rust, voorgoed. Begrepen?!" Sist Tom tegen mijn vader, die zich inmiddels niet meer op zijn gemak voelt. Mijn vader knikt en ik frons, dat ging te makkelijk. Tom laat mijn vader zijn shirt los, die hij in zijn vuist had geklemd, en geeft nog een laatste duwtje voordat hij zich naar mij omdraait om te gaan.

Ik zie het net te laat om Tom te waarschuwen, en mijn vader werpt zich op hem. Door zijn gewicht volledig te benutten tackelt hij Tom van achter, die met zijn rug naar hem toe stond en niks doorhad. Hij klimt bovenop hem en zet zijn handen om Tom zijn nek. Ik ren op de twee af en probeer met alles wat ik in me heb mijn vader zijn handen van Tom zijn keel af te halen. Tom spartelt wild tegen en probeert mijn vader van hem af te krijgen. Maar 1 ding weet ik als geen ander; zodra mijn vader je te pakken heeft met en goede greep, kom je niet zomaar los. "Pap, laat hem los! Laat hem los!" Schreeuw ik terwijl ik hysterisch begin te huilen. Tom zijn handen schieten overal heen en als ik een milliseconde naar hem kijk, is zijn hoofd al knalrood aangelopen door het zuurstoftekort.

Ik sla uit alle macht op mijn vader zijn armen, maar hij wilt niet loslaten, het lijkt eerder alsof hij alleen maar harder begint te knijpen. Ik kijk in paniek om me heen en sta op als mijn ogen op een lamp vallen, die op een tafeltje staat. Iets houdt me tegen, ik ben niet het gewelddadige type en zou hier normaal niet eens aan denken. Maar wanneer ik Tom zijn ogen in hun kassen zie rollen, twijfel ik geen moment. Zo hard als ik kan sla ik met de lamp op mijn vader zijn hoofd.