Can't help it •Tom Holland•

~3

Pov Emma
Nee. Dit kan niet. Dit is niet echt. Hij is niet goed, de test is kapot. Ik voel hoe Marit een hand op mijn schouder legt en er zachtjes over wrijft. "Emma.." fluistert ze zachtjes, maar ik luister niet. Ik kan dit niet geloven, dit kan gewoon niet zo zijn. Ik ben gewoon aan de pil, wat is dit? Ik kan gewoon niet zwanger zijn, het kan gewoon niet. Ik storm de badkamer uit en loop naar de woonkamer, waar ik mezelf op de bank neer gooi. Ik kan het gewoon niet beseffen. Marit komt naast me zitten en slaat haar armen om me heen, maar ik knuffel niet terug. Ik ben in een soort trance, zoveel gedachtes spoken door mijn hoofd. "Emma, het komt wel goed. Ik ben er voor je." Zegt Marit, die me nog steeds vast heeft. Hoewel ik weet dat het goed bedoelt is, geloof ik er geen reet van. Hoezo komt het goed? Het komt helemaal niet goed, dit is verschrikkelijk!

"Ik wil even alleen zijn." Zeg ik terwijl ik opsta en mijn jas van de kapstok pak. Ik gooi de deur achter me dicht en storm het gebouw uit. Waar ik heen ga? Geen idee. Ik loop gewoon. Weg van hier, weg van de realiteit. Wanneer ik na een tijdje moe begin te worden, ga ik op een bankje zitten, voor een groot meer. Normaal gesproken had ik van dit prachtige plaatje genoten, maar vandaag niet. Vandaag kan ik nergens anders aan denken dan aan de baby die nu in mijn buik zit. De baby van mij en Tom. Kut, Tom. Ik gooi mijn hoofd in mijn handen en begin te huilen. Hoe ga ik dit ooit aan Tom vertellen? Hij gaat me waarschijnlijk voor gek verklaren en vragen of ik een abortus neem. Wil ik een abortus? Ik weet het niet. Ik denk het niet, maar kan ik echt anders? Ik ben nog veel te jong, moet nog studeren en heb niet genoeg tijd voor een baby.

Ik begin nog harden te huilen en schrik op als ik na een tijdje iemand naast me voel plaatsnemen. "Ben je oke?" Vraagt een vreemde jongens stem, en wanneer ik opkijk zie ik dat het een jongen is die bij mij op college zit. Ik weet alleen zijn naam niet, heb hem gewoon een aantal keer gezien. Ik haal even diep adem en haal mijn neus op. "Niet echt." Mompel ik, terwijl ik mijn tranen probeer weg te vegen, wat niet echt lukt. "Je hoeft niet te stoppen met huilen hoor, gooi het er even uit. Dat lucht op." Zegt de jongen, alsof het doodnormaal is om iemand in het park heel hard te zien janken. Wanneer ik hem een beetje verward aankijk begint hij te glimlachen. "Weet je wat ook helpt? Schreeuwen. Probeer het maar eens." Gaat hij door. Ik grinnik even en schud mijn hoofd. "Dat ga ik echt niet doen hoor." Zeg ik zachtjes, waardoor de jongen zijn schouders ophaalt en ineens keihard begint te schreeuwen. Ik schrik me helemaal dood en kijk dan ook nog steeds geschrokken wanneer de jongen weer stil is. Hij kijkt me grijnzend aan begint dan te lachen. "Nu jij, voelt heerlijk." "Nee bedankt." Antwoord ik, en begin toch ook te lachen, ondanks alles.

"Je lacht ten minste wel weer." Zegt de jongen tevreden en kijkt weer voor zich uit. Ik rol grinnikend met mijn ogen en richt me dan ook weer tot het water. "Dus, voel je je weer wat beter?" Vraagt hij terwijl hij naar het water blijft kijken. Ik haal mijn schouders op. "Een beetje, dankjewel." Antwoord ik, waardoor de jongen grijnst. "Ik ben Emma trouwens." Ga ik door, waardoor de jongen nu wel naar me omkijkt en me lachend aankijkt. "Aangenaam Emma, ik ben Jake." Zegt de jongen, nouja Jake dus. Ik lach even naar hem en adem nog een keer diep in en uit en sluit even mijn ogen. "Als je trouwens wilt dat ik oprot moet je het zeggen, maar als je iets van je hart wilt kan je het ook zeggen. Ik beloof dat ik niet zal oordelen." Zeg Jake, waardoor ik mijn ogen weer open.

"Ik vrees dat je je niet aan die belofte kan houden als je weet wat er is." Zeg ik, zonder hem aan te kijken. "Doe je best, ik kan heel wat hebben." Zegt Jake zelfverzekerd, waardoor ik even nadenk. Ach ja, wat kan het ook kwaad, misschien haal ik het weg, en als ik het hou dan weet binnen de kortste keren toch iedereen het. "Zet je maar schrap." Zeg ik, waardoor Jake heel overdreven het bankje vastpakt. Ik grinnik even en dan verdwijnt mijn lach weer zodra ik denk aan het feit dat ik zwanger ben. "Nou, ik ben dus zwanger." Gooi ik eruit, zondag verder naar hem te kijken of nog iets te zeggen. "Oh, was dat nou zo moeilijk?" Vraagt Jake, waardoor ik hem vragend aankijk. Is hij serieus? Hij glimlacht naar me, waardoor ik nog verwarder raak. "Er zijn zo veel ergere dingen op de wereld."