Can't help it •Tom Holland•

~4

Pov Emma
Nog steeds verward staar ik naar Jake, die nog steeds doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is. "Hoe kan je er zo simpel instaan?" Vraag ik, een tikkeltje geïrriteerd. "Sorry, voor jou is het waarschijnlijk heel vervelend nu, maar later ga je het toch wel leuk vinden. Als dat kindje er eenmaal is kan je niet meer zonder, geloof mij nou maar." Legt hij uit, waardoor ik weer naar het meer staar. "Hoe weet je dat? Misschien kan ik dat kind helemaal geen goed leven geven, dan wil ik het niet houden." Zeg ik, waardoor hij nu verward kijkt. "Wil je het weghalen? Waarom zou je dat doen?" Vraagt hij. "Waarom niet?" Vraag ik terug terwijl ik hem geïrriteerd aankijk. "Nou daarom niet. Er zitten zo veel meer voordelen aan een kind dan nadelen." Zegt hij, waardoor ik mijn schouders ophaal. "Zoals?" Vraag ik, waarna Jake even gaat verzitten zodat hij me beter aan kan kijken.

"Heel veel liefde, een doel, iemand waar je alles voor over hebt, en dat soort dingen. Waarom zou je het nou weg willen halen?" Zegt hij, terwijl ik hem nog steeds niet aankijk. "Ben jij een professional? Volgens mij niet." Zeg ik kattig, waarna ik hem aankijk. Hij kijkt me eerste onderzoeken aan en kijkt dan weg, terwijl hij zijn armen over elkaar slaat en iets onderuit zakt op het bankje. "Toevallig wel, mijn moeder was 19 toen ze zwanger werd van mij." Zegt hij, waardoor ik me gelijk schuldig voel. "Sorry, dat wist ik niet." Verontschuldig ik mezelf, waardoor hij even naar me lacht. "Maakt niet uit. Het is verder ook niet mijn zaak." Zegt hij terwijl hij opstaat. "Ik weet alleen dat mijn moeder ook twijfelde om mij weg te laten halen, maar dat heeft ze gelukkig niet gedaan. Ik kan het niet helpen, ik vind kinderen weghalen gewoon niet fijn voelen, zij hebben er niet voor gekozen." Gaat hij door, waardoor ik naar de grond kijk, ergens heeft hij wel gelijk. "Maargoed, ik hoop dat je eruit komt met de vader van je baby en er goed over nadenkt. Misschien zie ik je nog wel een keer. Doei Emma, succes." Zegt hij nog lief waarna hij zich omdraait en weg loopt.

Redelijk verward laat hij me daar achter, vol in gedachten. Ik denk na over de dingen die hij zei, en ik kan niet anders dan hem gelijk geven. Het kindje heeft hier inderdaad niet zelf om gevraagd, het is mijn eigen schuld. Ik heb de pil dan we geslikt, maar die werken soms niet. Het hangt er gewoon heel erg van af wat Tom hier allemaal van vind, maar ik denk dat dat geen fijn gesprek gaat worden. Dat doet me ineens ergens aan denken, er is vanavond een feest, in het studentenhuis van Tom. Marit en ik zijn ook uitgenodigd, samen met zowat de hele campus. Hoewel dit natuurlijk niet de plek is om iemand te vertellen dat hij waarschijnlijk vader wordt, wil ik hem toch even zien. Ik ga er niks over zeggen, maar ik weet niet, ik moet hem gewoon even zien. Ik besluit om terug naar mijn appartement te gaan en op de weg terug kom ik een paar bekenden tegen, die me vrolijk groeten. Ik wil niet zeggen dat ik populair ben, maar de meeste mensen weten wel wie ik ben, wat op dit moment echt helemaal niet goed uitkomt.

Ik open de deur van mijn appartement en zie dat Marit op de bank zit met haar vriend, Niels. Wanneer ze mij zien springen ze allebei op en voor ik het weet heeft Marit haar armen om me heen. "Waar was je toch? Ik was zo ongerust Emma, verdomme!" Zegt ze tegen me, terwijl ze me dicht tegen haar aan drukt. Ik sla mijn armen ook om haar heen en leg mijn hoofd in haar nek. "Sorry, ik had gewoon even tijd nodig om na te denken." Zeg ik, waardoor ik Marit voel knikken. Ze laat me na een tijdje los en drukt een kus op mijn wang. "Ik heb het wel aan Niels verteld, sorry. Ik was gewoon zo ongerust." Zegt ze, waardoor ik even naar haar lach. "Maakt niet uit, hij zou het uiteindelijk toch wel weten." Stel ik haar gerust. Niels geeft me ook even een snelle knuffel en kijkt me daarna geruststellend aan. "Wij zijn er voor je, je staat er niet alleen voor he?" Zegt hij lief, waardoor ik hem bedank. "En nu omkleden, we gaan naar dat feest." Zeg ik, waardoor Niels en Marit eerst elkaar en daarna mij vreemd aankijken. "Huh? Wil je naar het feestje van Tom enzo?" Vraagt Marit verward, waarna ik knik. "Geen zorgen, ik ga nog niks tegen hem zeggen, maar wil hem gewoon even zien. Misschien dringt het dan beter tot me door dat ik samen met hem een kind ga krijgen, eventueel." Leg ik uit. Marit en Niels lijken even na te denken en na een tijdje stemt Marit met me mee in. "Laten we dan maar gaan omkleden!"