Can't help it •Tom Holland•

~39

Pov Emma

Ik kijk nog één keer naar mezelf in de spiegel en adem even diep in en uit. Het is woensdag. Vandaag hebben Tom en ik afgesproken met mijn vader. Ik heb de afgelopen dagen nauwelijks kunnen slapen en eten van de zenuwen, zo bang ben ik. Het kan gewoon alle kanten opgaan, dat maakt me zo bang. Ik weet niet wat er gaat gebeuren en waar ik aan toe ben, en daar kan ik niet tegen. "Ben je klaar om te gaan?" Vraagt Tom aan me terwijl hij de slaapkamer in komt lopen. Ik knik en kijk hem zenuwachtig aan, hoe kan hij zo kalm zijn? "Kom eens hier." Mompelt Tom zodra hij naar mijn gezicht kijk. Ik loop recht in zijn geopende armen en verberg mijn gezicht in zijn borst. "We gaan er gewoon heen en zeggen wat we te zeggen hebben, daarna gaan we weer weg." Zegt Tom, alsof we gezellig om een kopje thee gaan.

Ik zucht diep en leun iets naar achter zodat ik hem aan kan kijken. Tom heeft zijn handen op mijn heupen en ik de mijne op zijn borst. "Ik ben gewoon bang dat het uit de hand loopt." Zeg ik zachtjes. "Weet ik, maar we gaan er alles aan doen om dat niet te laten gebeuren." Zegt Tom nog voordat hij een kusje op mijn voorhoofd drukt. Ik glimlach naar hem en volg hem dan het appartement uit naar de auto, dit wordt wat..

Na de autorit van 45 minuten komen we eindelijk aan bij het huis van mijn vader. Dit waren de langste 45 minuten van mijn leven en hoewel Tom er in de auto ook nog alles aan heeft gedaan om me te kalmeren sta ik op springen. We zijn allebei stil als we naar de voordeur lopen en ik pak Tom zijn hand stevig vast. Ik voel me gelijk schuldig aangezien ik ook voel dat ik zijn hand helemaal fijn knijp, maar dat is nu even niet anders. Tom belt aan en na niet al te lang doet mijn vader de deur open. Ik heb hem al heel lang niet meer face to face gezien, en ik krijg gelijk een enorme knoop in mijn buik terwijl hij me met die ijzige blik aankijkt. Zijn blik gaat van mij naar Tom, waarna hij zijn wenkbrauw ophaalt. "Wie is dat?" Vraagt hij aan mij, terwijl hij naar Tom wijst. "Dat is Tom." Antwoord ik zacht. "Ik ben haar vriend." Vervolgt Tom gelijk terwijl hij even zachtjes in mijn hand knijpt.

Ondanks alles kan ik niet anders dan blozen, dit is de eerste keer dat hij zo over zichzelf praat. En hoewel het er al langer op leek hebben we het nooit officieel uitgesproken, dus nu hij dat voor de eerste keer doet en dan ook nog tegen mijn vader, kan ik ook de glimlach op mijn mond niet onderdrukken. Mijn vader zegt niks en kijkt me alleen onderzoekend aan, dan stapt hij naar de zijkant zodat we naar binnen kunnen gaan en mompelt nog even "Kan er ook nog wel bij.". Zowel Tom als ik reageren niet op en lopen naar binnen. We nemen plaats op de bank en mijn vader gaat in de stoel tegenover ons zitten, drinken krijgen we dus niet. "Dus, waar ik het over wilde hebben," begint mijn vader, "is dat ik heb gehoord dat jij niet meer zo vaak bij je lessen aanwezig bent." Gaat hij door, waardoor ik gelijk mijn wenkbrauwen frons. Is dit waar dat over ging?

"Ik volg al mijn lessen online als ik het niet haal om naar school te gaan." Antwoord ik, nog steeds verward. "Emma, ik wil dat je gewoon voor al je lessen naar school gaat, dat heb ik al vaak genoeg gezegd." Zegt hij geïrriteerd. "Weet ik, maar mijn cijfers zijn er niet op achteruit gegaan, en aangezien ik nogal veel aan mijn hoofd heb is het makkelijker zo." Leg ik uit, veel zelfverzekerder dan dat ik me voel. "Dat maakt me geen donder uit, vanaf nu ga je weer elke les naar school. Als ik hoor dat je er ook maar 1 les niet bent dan zwaait er wat jongedame." Sist hij, Tom naast mij legt zijn hand op mijn been om te laten merken dat hij hier nog steeds is. "Pap ik ben 23, ik kan goed voor mezelf zorgen en eigen keuzes maken." Zeg ik, en heb gelijk spijt. Dit is de eerste keer in mijn hele leven dat ik tegen mijn vader inga en in zie hem zijn kaken op elkaar klemmen.

"Jij vind jezelf helemaal het meisje he? Alleen maar omdat dat ventje naast je zit zeker?" Lacht mijn vader sarcastisch. "Jij en ik weten allebei dat jij naar mij gaat luisteren, hij is toch binnen de kortste keren weer vertrokken." Gaat hij door. "Dat denk ik niet meneer." Zegt Tom, die voor het eerst zijn mond opentrekt, waardoor mijn vader lacht. "En wie denk jij dat je bent?" Zegt hij dan kwaad. Tom negeert zijn vraag en praat op kalme toon verder. "Ik en Emma zijn hier alleen om iets te vertellen, en dat gaan we nu doen en dan vertrekken we weer." Zegt hij, waarna hij naar mij kijkt als goedkeuring en ik knik. Ik wil dat hij het verteld, ik durf niet. "Emma en in verwachten namelijk een baby, we krijgen een dochter." Zegt Tom zonder blikken of blozen. Ik kijk gespannen naar mijn vader en hij staart me met een dodelijke blik aan. Voordat ik doorheb wat er gebeurt vliegt hij van zijn stoel, recht op mij af.

heeyy, hier weer een nieuw hoofdstuk! Omdat het twee dagen later is dan normaal is dit hoofdstuk iets langer, als goedmakertje :)
kusjesss xxx