One Night Stand With An Heiress

Chapter 6

Kahit na galit ako sa kanya ay pumasok pa rin ako sa trabaho. My daily activities na sa schedule ko kaya hindi na ako nagpakita sa kanya. Sumasama pa rin ang loob ko dahil maruming babae ang tingin niya sa akin.

Kahit noong magtanglian ay hindi ako nagpakita sa kanya. I sent a message to Hugh that I want him to make sundo of me pero hindi hindi raw siya available dahil hectic na bigla ang schedule niya sa Lyceum.

I had no choice but to wait for Anton dahil ubos na ang perang ibinigay niya noon. Napakabilis pa lang maubos ang pera. I'm curious how poor people with a fixed income manage to get by each day. At paano pa 'yong mga wala talagang mapagkukunan ng ikabubuhay?

Sigh! Life is unfair. I had this suddenly wish na sana mayaman na lang lahat tulad ko.

Tinawanan ko ang sarili ko sa mga naiisip ko. Heredera nga ako pero wala din pala akong pera.

Bumalik ang aking diwa nang mapansin kong papalapit si Anton sa kanyang sasakyan. Nanatili lamang akong nakaupo roon sa waiting shed. Umuwi na kanina pa ang mga day shift na kasabayan ko. Ilag sila sa akin dahil sa scandal na kinasangkutan ko noon at hindi ko naman sila masisisi.

"May hinihintay ka pa ba?" malamig niyang sabi.

Nag-alangan ako kung sasakay ba ako o hindi pero ibinaba ko na lang ang pride ko. Wala akong pera kaya wala akong choice. Tahimik akong sumakay. And we were both silent while going back to his home. It's already his house and I suddenly felt so alone.

Tumingin ako sa bintana at malungkot na pinanood ang dinaraanan namin.

Santander is not a happy place anymore for me. No one wants me here.

Nang makarating kami sa bahay ay dumiretso ako sa aking kuwarto. Dumapa ako roon at umiyak ng tahimik. Doon ko napagdesisyonang aalis na lang ako rito. Kinapalan ko ang mukha kong humiram ng pera kay Hugh. Gustuhin ko mang ibenta ang mga mamahalin kong gamit ngunit hindi ko magawa dahil pati WiFi namin ay pinutol din ni Anton.

Hugh is calling.

"Nasa labas na ako kanina ng bahay ninyo pero hindi mo naman daw kailangan ng pera sabi ng uyab mo."

Napabangon ako sa sinabi niya. "Sinong uyab?" Isinuot ko ang fluffy slippers ko at naglakad palabas ng aking kuwarto. "Nariyan ka pa sa labas?"

"Wala na... Nakauwi na ako, sabi kasi no'ng lalakeng nakatira riyan, hindi mo raw kailangan ng pera," humagikgik siya sa kabilang linya.

"Hindi ako nakikipagbiruan sa 'yo, Hugo."

"Hugh, not Hugo!" He laughs.

"Bumalik ka rito at ipahiram mo sa akin ang pera mo, please." May diin pa ang huling salita ko. Magsasalita pa sana ako ngunit biglang may umagaw sa phone ko. Hindi ako makapaniwalang pinatay niya ang tawag!

"Why do you need money?" malamig niyang tanong.

Hindi ako sumagot bagkus pumasok na lang ako sa kuwarto. I pulled my luggage bag and put some of my clothes inside. Kahit hindi na magkakapares ang iba ay ipinasok ko pa rin. Kahit hindi ko makita ang kapares ng limited edition lingerie ko ay inilagay ko pa rin sa loob.

Bigla siyang sumulpot sa loob. "You're not going anywhere." Inagaw niya sa akin ang luggage at itinago iyon sa likod niya. "Let's talk, Ey." His brown eyes plead, softly.

Ngayon malumanay na siya? Wala ba akong karapatang magalit?

"I'm leaving, please give it back to me," pagod na sabi ko. Hindi ko na alam ang nararamdaman ko. Naiinis ako na naiiyak na pagod na hindi ko na maintindihan.

Then we both heard the gate bell ring. Akma sana akong hahakbang para lumabas at buksan iyon pero hinawakan ako ni Anton sa braso. "Please, Ey. Stay here," he gently, plead.

"Bakit pa ako mag-i-stay kung galit ka sa 'kin?" masakit ang loob kong sabi. Napalunok ako at pinigilan ang sarili kong umiyak. I am damn weak! Behind my lion demeanor is a little girl crying on the inside. "I don't belong here, nobody wants me here. Ni hindi man lang nag-aalala sa akin si papa. At ikaw!" Dinuro ko siya sa dibdib at lumabi ako. "You don't want me here," pumiyok ako at iniwas ang tingin ko sa kanya. Sobrang sakit ng puso ko tuwing binabalewala niya ako. Ilang buwan pa lang kaming magkasama pero nag-ugat na siya sa puso ko. Bakit ganoon?!

Pilit kong tinanggal ang pagkakahawak niya sa braso ko. Nang matanggal ko iyon ay naglakad na ako.

"Isang hakbang pa, bubuntisin na kita!" sigaw niya na ikinalingon ko.

Nanginig ako. "W-what?" My knees almost trembled.

Nakita ko ang paghihirap sa mga mata niya. "Nagseselos ako, Ey..." He murmured, with a single tear from his eyes.

"There is no way you would get jealous. Galit ka nga sa akin." Tinalikuran ko siya at akmang lalabas ngunit mabilis niya akong naabutan. Walang sabi niya akong binuhat na ikinatili ko. Ibinagsak niya ako sa kama at itinulak niya ako para mapahiga ako roon. I tried getting up even though my heart was racing,  but he pushed me again. Kinubabawan niya ako. Ipinaghiwalay niya ang aking hita at hinawakan ang magkabila kong kamay.

Nagulat ako nang magsimula siyang mag-grind kahit na may suot pa rin kaming dalawa. "No, please, Anton. Hindi na ako aalis. Please, let go of me," nanginginig ang labi kong sabi. Nang makita kong lumambot ang mga mata niya ay napaiyak na ako ng tuluyan. "You are bad," I started to sob, uncontrollably.

Natigilan siya at pinunasan ang mga luhang nag-uunahang dumaloy sa mga mata ko gamit ang magkabila niyang hintuturo. Ibinangon niya ako at ikinulong sa kaniyang bisig habang umiiyak ako sa dibdib niya. He was uttering an apology while caressing my back. "I'm so sorry, Ey..." Inilayo niya ako ng bahagya sa kanya at muling pinunasan ang mata kong hilam na sa luha. "I'm so sorry, baby..."

Nang hindi ako matigil sa pag-iyak ay ipinaglapit niya  ang aming mga mukha.

He kissed me warmly, and I was too stunned to respond!