Someone Like You

...Μάθιου {03}...

Δεν υπήρχε περίπτωση το μπάτσελορ πάρτι να μπορούσε να γαμηθεί άλλο.  Όταν βγήκε στη σκηνή, ήξερα ότι ήταν μακράν η πιο σέξι γυναίκα που είχα δει ποτέ, αλλά ήξερα επίσης ότι την είχα ξαναδεί. Απλώς δεν ήμουν σίγουρος. Το πουλί μου είχε να είναι τόσο σκληρό από τότε που ήμουν δεκαοχτώ χρονών και με παρακαλούσε να πάρω την παρθενιά της. Ήμουν τόσο έξαλλος τη στιγμή που έφυγε ή καλύτερα τη στιγμή που την έσπρωξα μακριά.Η προιστορία μας ήταν τόσο περίπλοκη που μόλις την ξαναείδα ήταν σαν όλα όσα προσπάθουσα να ξεχάσω να επανήλθαν σε δευτερόλεπτα.
Βλέποντάς την έτσι,με το σώμα της εκτεθειμένο για όλους αυτούς τους γαμημένους άντρες, ήθελα να τη σκοτώσω ή να τη γαμήσω.
Τι σκεφτόμουν;Παντρευόμουν.
Με μια γυναίκα που αγαπώ.
Γαμώτο!
Η  Χάρπερ στεκόταν ακόμα μπροστά στον αδερφό της.  Είχε σταυρώσει τα χέρια της πάνω από το στήθος της, αλλά αυτό φαινόταν απλώς να ενισχύει το μπούστο της αντί να το κρύβει.  Έψαξα τα πρόσωπα των φίλων μου.  Όλοι τους, με εξαίρεση τον Ουέσλι, την κοιτούσαν σαν να μην ήθελαν τίποτα άλλο από το να την κατασπαράξουν.Δεν με ενδιέφερε αν ήταν φίλοι μου ή όχι.  Ήταν δική μου.Όχι. Ήταν δική μου κάποτε.  Ήταν το ίδιο πράγμα. Δεν θα προλάβαιναν να την αγγίξουν.
Με τρέλανε με το μικροσκοπικό μαύρο δαντελένιο σουτιέν και το εσώρουχό της, και για μια στιγμή, απλώς εκτίμησα το σώμα της.  Η Χάρπερ που ήξερα, η Χάρπερ που αγαπούσα, ήταν τόσο διαφορετική από αυτήν που θυμώμουν.
Ήταν πάντα όμορφη.  Δεν είχα δει ποτέ πιο όμορφο κορίτσι από τη Χάρπερ μου, αλλά αυτό το κορίτσι ήταν σε άλλο επίπεδο. Δεν έμοιαζε με το ατίθασο επαρχιακό κορίτσι που συνήθιζε να τρέχει με τις κατά τέσσερα νούμερα μεγαλύτερες μπότες της μητέρας της και τα άνισα κοτσιδάκια. 
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι η Χάρπερ θα φορούσε ποτέ τακούνια είκοσι εκατοστών, ακόμα και τώρα που το έβλεπα αρνούμουν να το πιστέψω.
Τα μαλλιά της ήταν διαφορετικά.Το σώμα της ήταν διαφορετικό.Όλα ήταν διαφορετικά, ωστόσο, ήταν η ίδια.  Την έβλεπα να κρύβεται πίσω από το μακιγιάζ και το υποτιθέμενα σκληρό προσωπείο και το στήθος μου πονούσε. 
Γύρισα να την κοιτάξω, προσπαθώντας να συνεφέρω τον εαυτό μου και παρατήρησα τον Μπράντον στο πλευρό μου.  Είχα πολλούς φίλους, αλλά ο Ουέσλι και ο Μπράντον, ήταν αδέρφια μου. Τίποτα δεν θα έμπαινε ποτέ ανάμεσά μας.Εκτός αν ο Μπράντον δεν σταματούσε να κοιτάζει την Χάρπερ έτσι. Τα χέρια μου έτρεμαν από την επιθυμία να χτυπήσω έναν από τους καλύτερους φίλους μου.Γύρισα προς το μέρος της Χάρπερ, που ήταν ακόμα ημίγυμνη και αφού έβγαλα το σακάκι μου  το έβαλα στους ώμους της.Το βλέμμα της θα μπορούσε να με σκοτώσει όταν το ύφασμα άγγιξε το δέρμα της, αλλά ήξερα επίσης ότι ήταν ευγνώμων για την ασπίδα.Τα ανοιχτά καστανά της μάτια γλίστρησαν στα δικά μου καθώς έσπρωξε στα μπράτσα της το σακάκι μου και τράβηξε το ύφασμα γύρω της. 
Τα μάτια της ήταν το ίδιο.Είχε μάτια που έβλεπαν κατευθείαν μέσα μου, όσο κι αν προσπαθούσα να κρυφτώ από αυτήν.
«Ορκίζομαι στον Θεό,Χάρπερ δεν φεύγω από εδώ χωρίς εσένα.»
Γούρλωσε τα μάτια της, αλλά ο Ουέσλι συνέχισε. 
«Θα πρέπει να συλλάβουν τον κώλο μου πριν σε αφήσω».
Αυτός ήταν ο κολλητός μου.
Έβλεπα την αποφασιστικότητά της να αποδυναμώνεται. 
«Μπορείς τουλάχιστον να με αφήσεις να πω στο αφεντικό μου ότι φεύγω και να με αφήσεις να πάρω τα πράγματά μου;»  Έβαλε τα χέρια της στους γοφούς της, αλλά τα μανίκια μου κρέμονταν και εξαφάνιζαν τα δάχτυλα της. 
«Θα είμαστε στο αυτοκίνητο.Έχεις δέκα λεπτά.»Εκείνη στριφογύρισε τα μάτια της και εγώ χαμογέλασα.  Μπορεί να άλλαξε, αλλά αυτή η εκκεντρική, επαναστατική στάση ήταν η Χάρπερ που πάντα γνώριζα. Πήγε πίσω στη σκηνή και χάθηκε πίσω από την κουρτίνα που είχε ανοίξει και είχε καταστρέψει τον κόσμο μου λίγες μόνο στιγμές πριν.  Η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα καθώς την έβλεπα να χάνεται από τα μάτια μου, αλλά υπενθύμισα στον εαυτό μου ότι δεν επρόκειτο να ξανατρέξει.  Δεν είχε πού να πάει όταν είμασταν όλοι εδώ και την περιμέναμε.  Αλλά πάνω από όλα, υπενθύμισα στον εαυτό μου ότι δεν ήταν κομμάτι μου να νοιάζομαι.  Θα έπρεπε να ανησυχώ για την Έμιλυ.  Παντρευόμουν την Έμιλυ, αλλά μόλις η Χάρπερ επέστρεψε στον κόσμο μου, όλα έγιναν συννεφιά.  Ήταν πιο δύσκολο να δεις την Έμιλι μέσα από την ομίχλη. Προσπάθησα να σκεφτώ τα χείλη της,αλλά τα κόκκινα σαρκώδη της Χάρπερ έσκασαν στο κεφάλι μου.  Όταν προσπάθησα να σκεφτώ το γέλιο της, όλες οι στιγμές που μοιράστηκα με τη Χάρπερ γύρισαν πίσω.Έβγαλα το κινητό μου.Έπρεπε να δω μια φωτογραφία της Έμιλυ.Έπρεπε να βγάλω τη Χάρπερ από το μυαλό μου.Είχα περάσει πάρα πολλά χρόνια σκεφτόμενος αυτό το κορίτσι.Μόλις η οθόνη μου άναψε, είδα ένα κείμενο από την Έμιλυ. 
"Ελπίζω να μην σε ξελογιάσει καμία στρίπερ.Σε αγαπώ! "
Και κάπως έτσι με πλημμύρισαν οι ενοχές.  Η Έμιλυ ήταν τέλεια. Ήταν γλυκιά και περιποιητική...ήταν ασφαλής.  Δεν ανησυχούσα ότι η Έμιλι θα πληγωθεί και θα φύγει.Δεν σκεφτόμουν ότι δεν θα μπορούσα να συμβαδίσω μαζί της.Ήταν όμορφη, με αγαπούσε και έπρεπε να το θυμάμαι.  Αντίθετα, έβαλα το τηλέφωνό μου στην τσέπη μου και παρακολούθησα τη Χάρπερ καθώς έβγαινε από το στριπτιτζάδικο κρατώντας μια μικρή τσάντα γυμναστηρίου.  Έδειχνε αναστατωμένη και αμέσως ήμουν σε εγρήγορση.Αλλά όταν άρχισα να περπατάω προς το μέρος της, ο αδερφός της έκανε το ίδιο, και θυμήθηκα ότι δεν ήταν δική μου δουλειά να την παρηγορήσω. 
Ήταν ντυμένη με ένα σκισμένο τζιν και ένα απλό μαύρο φανελάκι.Έμοιαζε ακόμα καυτή, αλλά έμοιαζε περισσότερο με το κορίτσι που ήξερα. 
«Λοιπόν», άπλωσε τα χέρια της, ένα από τα οποία κρατούσε το σακάκι μου, «υποθέτω ότι είμαι όλη δική σας,διότι με απέλυσαν.»
Ο Ουέσλι την σήκωσε στην αγκαλιά του και την κράτησε σφιχτά πάνω του.Ποτέ δεν είχα ζηλέψει περισσότερο τον καλύτερό μου φίλο, αλλά η Χάρπερ δεν τον κοιτούσε.
Αντίθετα κοίταζε εμένα επίμονα, αλλά κοίταξε μακριά τη στιγμή που το παρατήρησα, και η ευαισθησία που είδα εκεί γάμησε τελείως το κεφάλι μου.Μου πέταξε το σακάκι μου όταν τελικά την έβαλε κάτω και σκούπισε τις παλάμες της πάνω στο τζιν της.  «Λοιπόν, τι κάνουμε;Αυτό είναι ένα bachelor party, σωστά;» 
Τα μάτια της γύρισαν προς το μέρος μου, ένα ψεύτικο χαμόγελο υπήρχε στο πρόσωπό της. 
«Πάμε να διασκεδάσουμε». 
Ήταν το μπάτσελορ πάρτι μου και ήμουν σίγουρος ότι ήμουν το άτομο που διασκέδαζε λιγότερο.Η Χάρπερ με έναν μοναδικό τρόπο έκανε τους φίλους μου να κρέμονται απο τα χείλη της καθώς έλεγε αστεία και τα διασκέδαζε με αναμνήσεις από εκείνη και τον αδερφό της.Έδειχνε προσεκτική να μην αναφέρει ιστορίες που περιλάμβαναν εμένα, και θα ήμουν γαμημένα ψεύτης αν δεν παραδεχόμουν ότι αυτό πονούσε. 
Καταλήξαμε σε κάποιο κλαμπ.Δεν ήξερα καν το όνομα του μέρους,ήμουν πολύ απασχολημένος να την παρακολουθώ καθώς ένωσε το χέρι της με το χέρι του Μπράντον και μπήκε στην πόρτα.  Πάντα ήξερε πώς να πιέζει τα κουμπιά μου και φαινόταν ότι δεν το είχε ξεχάσει.
Έτσι, αντί να απολαμβάνω τον χρόνο μου με τα αγόρια μου, καθόμουν σε ένα σκαμπό με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι καθώς παρακολουθούσα τις κινήσεις της σαν γεράκι.
«Τι συμβαίνει και μοιάζεις σαν να βούλιαξαν οι βάρκες σου;» 
Ο Μπράντον κάθισε δίπλα μου και του έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα.Ένιωσα ξαφνικά κάτι υγρό στο παντελόνι μου. 
«Αλήθεια, φίλε;» σκούπισα το παντελόνι μου με μια χαρτοπετσέτα και τον άκουσα να γελάει.
  «Τι έπαθες απόψε;  Μοιάζεις σαν να έχεις δει είτε ένα φάντασμα είτε σαν να εύχεσαι πραγματικά αυτό το φάντασμα να ξαναχορέψει στην αγκαλιά σου.»
Τον χτύπησα στο στήθος του και γέλασε πριν τρίψει το σημείο με το χέρι του.
«Τι στο διάολο ήταν αυτό;» 
«Ξέρεις τι ήταν, μαλάκα».  Πήρα μια μεγάλη γουλιά από ότι είχε απομείνει στο ποτήρι μου και ένιωσα ανακούφιση όταν το αλκόολ έκαψε τον λαιμό μου.
«Είναι αυτή που έφυγε, ε;»
Έγνεψε το κεφάλι του προς τη Χάρπερ η οποία γελούσε με κάτι.
«Κάτι τέτοιο.»
«Τι θα κάνεις;»
«Τι εννοείς τι θα κάνω»;»
Τελικά απέστρεψα το βλέμμα μου από εκείνη για να κοιτάξω τον καλύτερό μου φίλο.  «Λοιπόν, ξέρουμε και οι δύο ότι ο Ουέσλι δεν πρόκειται να φύγει από εδώ χωρίς αυτήν.Πώς θα το χειριστείς;» με παρακολουθούσε.Ο συνηθισμένος ανώριμος  Μπράντον είχε φύγει και μιλούσε σοβαρά,ανησυχούσε για μένα.  «Θα πάω σπίτι στην αρραβωνιαστικιά μου και θα ξεχάσω τη Χάρπερ όπως έκανα τα τελευταία τέσσερα χρόνια».  Χλεύασε την απάντησή μου και έκλεισα τα μάτια μου.
«Μπορείς να προσπαθήσεις να ξεγελάσεις όλους τους άλλους», είπε πριν πιει το ποτό του, «αλλά μπορώ να δω μέσα σου.Δεν ξέχασες αυτό το κορίτσι ούτε ένα δευτερόλεπτο.»
«Δεν με νοιάζει αν με πιστεύεις γιατί είναι η αλήθεια.  Τη στιγμή που η Έμιλι μπήκε στη ζωή μου, ξέχασα τα πάντα για τη Χάρπερ». 
Το πρόσωπό του διαμορφωνόταν σε αυτό το ηλίθιο χαμόγελο που έκανε πάντα όταν πίστευε ότι ήταν πραγματικά αστείος ή ότι είχε ένα επικό σχέδιο.Ήταν ένα βλέμμα που με έκανε πολύ νευρικό.«Λοιπόν, εδώ είναι η ευκαιρία σας να το αποδείξετε», μίλησε στο χείλος του ποτηριού του πριν κοιτάξει μακριά και κρύψει το χαμόγελό του.
«Γεια σου Μάθιου.»
Το όνομά μου ήταν ελαφρώς μπερδεμένο από τα χείλη της και όταν την κοίταξα κατάλαβα πως το ποτό την είχε χτυπήσει.
«Γεια, Χάρπ».  Καθάρισα το λαιμό μου.   «Μη με λες έτσι, δεν ακούω πλέον σε αυτό το ηλίθιο υποκοριστικό.
«Ό,τι πεις, Χάρπι.»στένεψε τα μάτια της και χαμογέλασα. 
Μου είχε λείψει αυτό.
Να την προκαλώ και να ανταποδίδει.
«Λοιπόν, θα συναντήσω την αρραβωνιαστικιά σου όταν επιστρέψω;»  Είχε κότσια, αλλά μπορούσα να δω μια μικρή ενόχληση στα μάτια της.
 «Αν αυτό θέλεις.»
«Ποιο είναι το όνομά της;»
Προσπάθησα να απαντήσω, αλλά εκείνη σήκωσε το χέρι της για να με διακόψει.  «Οχι.  Περίμενε.  Ασε με να μαντέψω.» Χτύπησε τον δείκτη της στο πηγούνι της παιχνιδιάρικα, και ένιωσα κάθε χτύπο στο στήθος μου. 
«Τζέιν.  Όχι. Όχι. Τζάζμιν ;» 
Με κοίταξε περιμενοντας κάποια αντίδραση, αλλά δεν της έδωσα.
Ο καλύτερος μου φίλος όμως, εκείνος ο μπάσταρδος γελούσε με τις γελοιότητες της.
«Πρέπει να είναι κάτι ιδιαίτερο.Εννοώ μόνο τα καλύτερα για τον Μάθιου Λόκγουντ σωστά;»
Θα μπορούσε να πει κανείς πως γελοιοποιούσε τον εαυτό της, αλλά την άφηνα. Αυτό ήταν το περισσότερο που μου είχε μιλήσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια.Τέσσερα γαμημένα χρόνια. 
«Πες μου σε παρακαλώ ότι δεν είναι  Φραντσέσκα».  Έβαλε το χέρι της δραματικά στο στήθος της.
«Δεν είναι Φραντσέσκα», είπα ήρεμα.  «Λοιπόν τα παρατάω.Ποιο είναι το όνομά της;»
Έσκυψε μπροστά σαν να την ενδιέφερε πραγματικά, αλλά αμφέβαλα.
«Έμιλυ».
Παραλίγο να πνιγώ στο όνομά της.
«Την λένε Έμιλυ».
Έκλεισε για λίγο τα μάτια της.Πιθανότατα νόμιζε ότι δεν θα το πρόσεχα,αλλά είχε πιει και αποκάλυπτε περισσότερα από ό,τι συνήθως.
«Είμαι έκπληκτη.»
Άνοιξε τα μάτια της και με κοίταξε κατευθείαν.
«Η Έμιλυ είναι ένα καλό κοριτσίστικο όνομα.Ποτέ δεν είχες ενδιαφέρον στα καλά κορίτσια». 
«Δεν είχα;»  Το βλέμμα μου δεν απομακρύνθηκε από το δικό της και μπορούσα να πω ότι ήταν νευρική.  Πιθανότατα είχε κάποιο μεγάλο σχέδιο στο κεφάλι της πριν φτάσει εδώ, και δεν πήγαινε ακριβώς όπως πίστευε.  «Ήσουν καλό κορίτσι, έτσι δεν είναι;»  Ήπια άλλη μια γουλιά από το ουίσκι μου και είδα το άγχος της να μεταμορφώνεται σε θυμό.
«Δεν είχες τίποτα για μένα,Μάθιου.Δεν ήμουν τίποτα άλλο από το βρόμικο μικρό σου μυστικό.»
Σηκωθηκε από τη θέση της και παρακολούθησα τις κινήσεις της καθώς πλησίαζε κοντά μου.Το χέρι της προσγειώθηκε στο πίσω μέρος του σκαμπό πίσω από το κεφάλι μου και το πρόσωπό της απείχε μόνο εκατοστά από το δικό μου.Μύριζα χυμό κράνμπερι και βότκα στα χείλη της και δεν ήθελα τίποτα άλλο από το να σκύψω μπροστά και να το γευτώ. Ένιωθα μεθυσμένος από την εγγύτητά της.
Το ουίσκι με έκανε να ξεχάσω τα πάντα.Ξέχασα ότι την πλήγωσα, ότι με πλήγωσε, ότι έτρεξε μακριά μου, αλλά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ξέχασα ότι δεν ήμουν πια δικός της.
Με κοίταξε, αλλά το βλέμμα μου αναπήδησε από τα μάτια της στα γεμάτα χείλη της.
«Μπορεί να ήμουν καλό κορίτσι τότε, αλλά δεν είμαι πλέον στην πραγματικότητα αισθάνομαι ασχημα για την Έμιλυ, γιατί εσύ Μάθιου Λόκγουντ, είσαι εκείνος που έχει καταστρέψει πολλές όμορφες ψυχές.»
Τα λόγια της βούλιαξαν μέσα μου καθώς με έσπρωξε και μου γύρισε την πλάτη.
«Είσαι τόσο γαμημένος».
Κοίταξα τον Μπράντον.  Είχα ξεχάσει εντελώς ότι ήταν εκεί, αλλά είχε δίκιο,ήμουν γαμημένος.