Someone Like You

...Μάθιου {11}...

«Τι πιστεύεις για αυτό;»
Η Έμιλι μου κράτησε το πιρούνι με άλλη μια μπουκιά κέικ πάνω του.Μετά από δεκαπέντε διαφορετικές επιλογές, είχαν αρχίσει όλα να μοιάζουν το ίδιο.
«Καλό είναι κι αυτό.»
«Μάθιου,πρέπει να διαλέξουμε ένα.Δεν έχουμε πολύ χρόνο.»
Ήθελα να της πω ότι δεν θα βρισκόμασταν σε αυτή τη δύσκολη θέση αν δεν είχε απολύσει τον πρώτο φούρναρη, αλλά ήμουν αρκετά έξυπνος ώστε να ξέρω ότι αυτό το σχόλιο δεν θα το εκτιμούσε.
«Τότε λέω κέικ λεμονιού με αυτό το γλάσο βανίλιας.»
Έδειξα την κίτρινη τούρτα που χανόταν στη θάλασσα όλων των άλλων.
«Αλήθεια;»το χείλος της έτριξε με δυσαρέσκεια.
«Μου άρεσε η σοκολάτα.»
«Τότε πάρε τη σοκολάτα.»
Έπρεπε να πιέσω πολύ τον εαυτό μου για να μην δείξω την αγανάκτηση μου.
Δεν ήξερα γιατί με έφερε εδώ,αφου πραγματικά δεν την ενδιέφερε ποια ήταν η γνώμη μου. 
«Μωρό μου, πρέπει να φύγω.Έχω ραντεβού.»
Χαμογέλασε με ένα σφιχτό χαμόγελο, φανερά εκνευρισμένη μαζί μου.
«Εντάξει.  Σ'αγαπώ.»
«Κι εγω σε αγαπω.»
Τη φίλησα στην κορυφή του κεφαλιού της.Δεν με κοίταξε ξανά καθώς έβγαινα έξω.Αντίθετα, συζητούσε βαθιά με τον φούρναρη,δείχνοντας το κέικ σοκολάτας.Έβγαλα το τηλέφωνό μου και έλεγξα την ώρα.Είχα μόνο περίπου είκοσι λεπτά μέχρι το ραντεβού μου και ήμουν ευγνώμων.Έπρεπε να χαθώ με τη δόνηση της μηχανής μου στο χέρι.
Θα καθάριζε το κεφάλι μου.
***
Η Χάρπερ δεν σήκωσε καν το βλέμμα όταν μπήκα στην είσοδο του καταστήματος και ήταν εντάξει.  Ήμασταν ευχάριστοι ο ένας με τον άλλον από τότε που ξεκίνησε, χωρίς προβλήματα, αλλά δεν ήμασταν σίγουρα φιλικοί.Την άκουγα να αστειεύεται και να γελάει με τον Μπράντον και τη Λόρεν ενώ βρισκόμουν στην σουίτα μου, κάτι που ήταν υπέροχο, αλλά μόλις μπήκα στο δωμάτιο εκείνη τεντώθηκε.
Προσπάθησε να το κρύψει, αλλά το έβλεπα. 
Όλοι μπορούσαμε να το δούμε.
Άρχισα να στήνω τον εξοπλισμό μου, το έκανα σχεδόν μηχανικά πλεον. 
Μόλις τα είχα φτιάξει όταν ο πελάτης μου μπήκε στην πόρτα.
Δώσαμε τα χέρια και του προσάρμοσα την καρέκλα μου.Πριν καν χρειαστεί να τη ρωτήσω, η Χάρπερ έβαλε τη μουσική μου να παίζει από τα ηχεία.Άρχισα να δουλεύω ένα  τεράστιο κομμάτι που είχε απομείνει. 
Είχα ήδη αφιερώσει περίπου έξι ώρες σε αυτό πριν από περίπου ένα μήνα, κάνοντας όλο το περίγραμμα, και τώρα επέστρεψε για να το γεμίσουμε με χρώματα.
Μετά από μια ώρα, είχα αφαιρεθεί εντελώς και δεν άκουσα καν κάποιον άλλο να μπαίνει στο κατάστημα.Μόλις άκουσα τη φωνή της Χάρπερ και τα λόγια που έλεγε, η προσοχή μου αποτραβήχτηκε από τη δουλειά μου. 
«Συγγνώμη.Σας είπα ήδη ότι έχουμε κλείσει εντελώς.»
Είχαμε κράτηση αρκετά μακριά, αλλά όχι επ 'αόριστον.
«Σοβαρά,Χάρπι.Ξέρω ότι ο Μάθιου έχει κάτι.Δεν μπορείς να μου αρνηθείς ένα ραντεβού.»
Ήταν μια γυναικεία φωνή.
Ήταν αόριστα οικεία και ελαφρώς ενοχλητική.
«Πρώτον, μη με λες έτσι και
δεύτερον, έχουμε το δικαίωμα να αρνηθούμε την υπηρεσία σε όποιον θέλουμε.»
Αυτό τράβηξε την προσοχή μου.
«Δώσε μου ένα δευτερόλεπτο», είπα στον πελάτη μου, και εκείνος απλώς κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.Γύρισα το κεφάλι μου γύρω από την πόρτα του χώρου εργασίας μου για να δω σε ποιον ήταν τόσο αγενής η Χάρπερ.Ποτέ δεν αρνηθήκαμε να κάνουμε τατουάζ σε κανέναν εκτός κι αν ήταν ανήλικος, μεθυσμένος ή απλώς ήθελε κάτι τόσο απίστευτα ηλίθιο που δεν μπορούσες να το κάνεις τατουάζ.
Μόλις είδα το ξανθό κεφάλι που ήξερα ότι ανήκε στην πρώην μου, τη Μάντισον, κατάλαβα ότι μπορεί να είχα πρόβλημα. Η Χάρπερ την κοιτούσε με δολοφονικό ύφος στα μάτια και δεν τόλμησα να τις διακόψω.Η Μάντισον περνούσε από το κατάστημα περίπου μία φορά κάθε έξι μήνες.Κάθε φορά που περνούσε, αρνιόμουν να τη δω, αλλά ποτέ δεν φαινόταν να την πτοεί.
«Είσαι σκύλα, Χάρπερ.»
Η Μάντισον άκουσε το όνομά της. 
«Είσαι μια γαμημένη βδέλλα, Μάντισον.Ακόμα προσπαθείς να πλησιάσεις αρκετά για να του ρουφήξεις τη ζωή, ε;Δεν άκουσες ότι παντρεύεται;» 
Η Χάρπερ έσκυψε πάνω από το γραφείο επισφαλώς κοντά στη Μάντισον.
«Το έκανα...»
Η Μάντισον πέρασε τα μαλλιά της στον ώμο της.
«Αλλά νομίζω ότι οι δυο μας έχουμε αυτό το κοινό,δεν μας νοιάζει αν τον πάρουν ή όχι.»
Έβλεπα τον θυμό να γεμίζει τη Χάρπερ και ήξερα εκ πείρας ότι είχε αρκετή φωτιά μέσα της.Όταν έκαιγε, όλοι οι άλλοι καιγόντουσαν μαζί της.
Έπρεπε να επέμβω.
Θα έπρεπε να είχα επέμβει ήδη, αλλά ήθελα επίσης να δω την αντίδραση της Χάρπερ.Ήθελα απεγνωσμένα να μάθω τι συνέβαινε στο κεφάλι της.
«Εκεί κάνεις λάθος, γλυκιά μου», μίλησε  με σφιγμένα δόντια, μοιάζοντας καυτή.  «Το μόνο κοινό που έχουμε οι δυο μας είναι ότι μας ράγισε τις καρδιές και των δύο.Τώρα φύγε στο διάολο από εδώ πριν σπάσω κάτι άλλο.»
Η Μάντισον δίστασε μόνο ένα δευτερόλεπτο προτού γυρίσει και βγει από την πόρτα, με το κουδούνισμα να αντηχεί σε όλο το κτίριο.Η Χάρπερ πίεσε τις παλάμες της στα μάτια της και ήξερα ότι προσπαθούσε να ελέγξει τον εαυτό της.Προσπαθούσε να κρύψει όλα όσα ένιωθε εκείνη τη στιγμή.Τίναξε τα χέρια της και τα μάτια της συνάντησαν τα δικά μου.Κράτησε το βλέμμα της για μια στιγμή, χαρίζοντας πάρα πολλά από τον εαυτό της, αλλά όχι αρκετά.
Δεν ήθελα τίποτα άλλο από το να τρέξω κοντά της και να την κρατήσω.
Ήθελα να της πω ότι δεν έμοιαζε με τη Μάντισον, ότι δεν είχαν τίποτα κοινό.
Ήταν τόσα πολλά πράγματα που ήθελα να της πω.Τόσα πολλά πράγματα που ήταν στην άκρη της γλώσσας μου, αλλά είχα έναν πελάτη ξαπλωμένο στην καρέκλα μου, γάντια στα χέρια μου και μια αρραβωνιαστικιά που φαινόταν να συνέχιζα να ξεχνάω όταν ήμουν κοντά της.
Έτσι, αντί να κάνω ό,τι ήθελα, άπλωσα το χειριστήριο στον τοίχο δυναμώνοντας το ραδιόφωνο και μετά επέστρεψα στη δουλειά προσπαθώντας να σβήσω ό,τι περνούσε από το μυαλό μου.