Someone Like You

...Μάθιου {19}...

Με τρέλανε.
Όταν την είδα να στέκεται εκεί με τον Τάι, σκέφτηκα ότι θα τα έχανα και θα ξεσπούσα πάνω του.
Ο Τάι ήταν καλός τύπος.
Τον ήξερα λίγα χρόνια, και στην πραγματικότητα είχαμε γίνει πολύ καλοί φίλοι.Η σκέψη να του μιλούσε η Χάρπερ, να γελάει με τα ηλίθια που έλεγε, με έκανε να νιώθω ότι έβγαινα από τα ρούχα μου.  Την παρακολούθησα να χορεύει στην άδεια πίστα με τον καλύτερό μου φίλο, και όταν τον είδα να κάνει χαμόγελο το μούτρο που είχα βάλει στο πρόσωπό της, ένιωσα τρελή ζήλια.
Δεν ήταν σωστό, το ήξερα, αλλά δεν άλλαξε τίποτα.
Πέρασα τη νύχτα γυρίζοντας και γυρίζοντας στο κρεβάτι μου ενώ ο Μπράντον ροχάλιζε στο δικό του. Δεν ήταν οι σκέψεις της αρραβωνιαστικιάς μου που θόλωναν συνεχώς την όρασή μου και καθιστούσαν αδύνατο να έχω μια καθαρή σκέψη. Ήταν ένα κορίτσι που έπρεπε να το είχα ξεχάσει πριν από χρόνια.Προσπάθησα να επικεντρώσω τις σκέψεις μου στην Έμιλυ, αλλά όσο κι αν προσπάθησα, συνέχισα να επιστρέφω στην Χάρπερ. 
Ήταν πάντα η γαμημένη Χάρπερ. 
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και τράβηξα ένα ζευγάρι αθλητικά από την βαλίτσα μου.Αν δεν μπορούσα να κοιμηθώ, θα μπορούσα τουλάχιστον να πάω να εξασκήσω λίγη από τη συσσωρευμένη επιθετικότητά μου.
Πήρα το δρόμο μου προς το γυμναστήριο, περνώντας από την εσωτερική πισίνα, και έπιασα μια γεύση από τους γύρους της κολύμβησης.Πέρασα ήσυχα την πόρτα.. Ο μόνος ήχος στο δωμάτιο ήταν ο παφλασμός του νερού καθώς γλιστρούσε μέσα του.Κάθισα σε μια από τις καρέκλες της πισίνας και την παρακολούθησα. Τελικά ήρθε για αέρα, σπρώχνοντας τα βρεγμένα μαλλιά της από το πρόσωπό της και την είδα να βγαίνει απο την πισίνα με τις σταγόνες του νερού να κυλούν στο σώμα της.
«Δεν μπορούσες να κοιμηθείς;»
Πήδηξε στο άκουσμα της φωνής μου.  Το χέρι της πεταξε στο στήθος της. 
«Με τρόμαξες». 
«Συγνώμη.»γέλασα. 
«Δεν είχα σκοπό να σε τρομάξω».  Στριφογύρισε τα μακριά μαλλιά της στο χέρι της, στύβοντας το νερό της πισίνας. 
«Τι κάνεις εδώ κάτω;» 
«Το ίδιο με εσένα, υποθέτω.Δεν μπορούσα να κοιμηθώ.»
Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και πέρασε το χέρι της μέσα από το νερό προκαλώντας κυματισμούς στην κατά τα άλλα ήρεμη πισίνα. 
«Λυπάμαι για πριν.»Με κοίταξε έκπληκτη.  «Δεν θα έπρεπε να κάνω έτσι με εσένα και τον Τάι». Έψαξε το πρόσωπό μου, έψαχνε να δει αν ήμουν ειλικρινής υποθέτω. 
«Ήσουν παλαβός». 
«Ξέρω.»Πέρασα το χέρι μου από τα μαλλιά μου.
«Γιατί;» 
«Δεν είναι προφανές;» 
Οι φωνές μας ήταν σχεδόν ένας ψίθυρος, από φόβο ότι θα ξυπνούσαμε τις αναμνήσεις μας. 
«Δεν σε καταλαβαίνω, Μάθιου».
Βγήκε από την πισίνα και κάθισε δίπλα μου.
«Τι θες από εμένα;»
«Δεν ξέρω.»
Ακολούθησα μια σταγόνα νερού με το δάχτυλό μου μέχρι που εξαφανίστηκε στην άκρη του αγκώνα της.  Η αναπνοή της ήταν βιαστική, η δυνατή εισπνοή και εκπνοή αντηχούσαν από τους τοίχους και ταίριαζαν με τη δική μου.
«Απλώς…» Δίστασε.  «Εγώ… Καληνύχτα, Μάθιου». 
Σηκώθηκε από την καρέκλα της και δίστασε ξανά σαν να είχε κάτι παραπάνω να πει, αλλά αντ' αυτού, τύλιξε την πετσέτα της σφιχτά γύρω της και βγήκε από το δωμάτιο.