Someone Like You

...Μάθιου {12}...

~4 χρόνια πριν~

Μισούσα τη μυρωδιά των γηροκομείων.  Μόλις με χτύπησε η μυρωδιά, με έκανε να νιώθω κατάθλιψη και μοναξιά, αλλά το χέρι μου ακουμπούσε στης Χάρπερ καθώς περπατούσαμε προς το δωμάτιο του παππού μου.
«Γεια,παππού»,φώναξα μόλις μπήκαμε στην πόρτα.Μύριζε διαφορετικά στο δωμάτιό του.Το άρωμα του καπνού και της κολώνιας του γέμιζε τον αέρα και μου θύμισε όλο τον χρόνο που είχα περάσει με αυτόν τον άντρα.
«Λοιπόν, θα είμαι άτυχος αν δεν είναι εδώ η Χάρπερ μου.»
Καθόταν σε μια καρέκλα στη γωνία του δωματίου και φαινόταν χαρούμενος. «Γεια, παππού.»
Εκείνη έγνεψε, αλλά εκείνος δεν έκανε τίποτα από αυτά.
«Κορίτσι, πάρε τον κώλο σου και δώσε μου λίγη αγάπη.»
Εκείνη γέλασε καθώς πήγαινε προς το μέρος του και εκείνος την τράβηξε στην αγκαλιά του.Το κράτημα του ήταν πολύ πιο αδύναμο από ό,τι ήταν παλιά, αλλά τον έβλεπα να κολλάει πάνω της με ό,τι είχε.Κάθισε στην καρέκλα δίπλα του και εκείνος έσφιξε το χέρι της στο δικό του.  «Πώς είσαι, Χάρπερ μου;» 
«Είμαι πολύ καλά.»Του χαμογέλασε. 
«Εσύ πώς είσαι;»
«Ω, ζω το όνειρο».
Σήκωσε το ελεύθερο χέρι του στον αέρα και έκανε νόημα γύρω από το δωμάτιο.  «Τα έχω όλα αυτά, συν μερικές εμφανίσιμες νοσοκόμες που με φροντίζουν και είμαι ο κυρίαρχος του μπίνγκο.»
Εκείνη γέλασε με τις γελοιότητες του, και εκείνος της χαμογέλασε, ένα πλατύ χαμόγελο που δεν θα μπορούσε ποτέ να προσποιηθεί.Αυτό ήταν το θέμα του παππού.Ήταν πάντα αληθινός και έκανε τους πάντες πιο ευτυχισμένους μόνο και μόνο με το να ήταν κοντά του.
«Εμμμ… Γεια, παππού.»
Του έγνεψα από το κρεβάτι του και ο παππούς γούρλωσε τα μάτια του. 
«Ω, γεια, Μάθιου.»
Στριφογύρισε τα μάτια του παιχνιδιάρικα.
«Χαίρομαι πολύ που είσαι εδώ.Είσαι ο καλύτερος εγγονός στον κόσμο.»
«Είναι ο μοναδικός εγγονός μου.» ψιθύρισε ο παππούς στη Χάρπερ.
«Μην ζηλεύεις, αγόρι.Ξέρεις ότι σε αγαπώ, αλλά δεν βλέπω κάθε μέρα τη Χάρπερ μου.Επιπλέον, είναι πολύ πιο όμορφη από εσένα.»
Ο παππούς της έκλεισε το μάτι και βόγκηξα.
«Μην μου γκρινιάζεις.Σε είδα να της κρατάς το χέρι όταν μπήκες μέσα.Τι συμβαίνει εκεί;»
Η Χάρπερ άρχισε να τραβάει το χέρι της από το χέρι του παππού, αλλά η λαβή του  κρατήθηκε σταθερή.Τον είδα να της σφίγγει το χέρι για επιβεβαίωση καθώς περίμεναν να απαντήσω.Πέρασα το χέρι μου στο πρόσωπό μου.
«Κάνουμε παρέα.»
Τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά της. «Τι διάολο σημαίνει αυτό;Εσείς οι δύο κάνετε πάντα παρέα». 
«Λοιπόν τώρα κάνουμε παρέα χωρίς τον Ουέσλι τριγύρω.»
Κοίταξα τον παππού μου προσπαθώντας να τον κάνω να διαβάσει ανάμεσα στις γραμμές.
«Ω, λοιπόν, σου αρέσει η Χάρπερ μου.»
Ο παππούς κούνησε τα φρύδια του προς το μέρος μου και η Χάρπερ έπνιξε ένα γέλιο. 
«Ναι, παππού.Μου αρέσει.»
Η φωνή μου ήταν απαλή και η Χάρπερ με κοίταξε με ένα απαλό χαμόγελο στο πρόσωπό της.Μου άρεσε περισσότερο από ποτέ.
«Είναι περίπου η καταραμένη ώρα.»
Ο παππούς στάθηκε στην καρέκλα του τραβώντας την Χάρπερ μαζί του.  «Λοιπόν, πουλάκια.Το μπίνγκο ξεκινάει σε πέντε λεπτά.»
Τους ακολούθησα στο διάδρομο.  Σταματούσε κάθε λίγα μέτρα για να συστήσει τη Χάρπερ σε όποιον έβλεπε, καυχιόταν για το πόσο όμορφη ήταν και εκείνη δεν μπορούσε να σταματήσει να χαμογελά.Περάσαμε τις επόμενες ώρες παίζοντας μπίνγκο, κέρδιζε κάθε φορά και το γέλιο γέμιζε τον αέρα.
«Λυπάμαι που έπρεπε να σε νικήσω Χάρπερ.»της ψιθύρισε στο αυτί,«αλλά δεν μπορούσα να αφήσω τον Τζορτζ να πιστεύει ότι ήμουν μαλακός.»
«Δεν πειράζει, παππού.Δεν θα ήθελα να καταστρέψω τη φήμη σου.»
Της έκλεισε το μάτι πριν γυρίσει πίσω στο μπίνγκο του.Ήταν τόσο εύκολο να δω πόσο πολύ την αγαπούσε και με έκανε να αναρωτιέμαι αν όλοι μπορούσαν να το δουν τόσο εύκολα.
Την τράβηξα μέσα μου και τη φίλησα απαλά στα χείλη της.
«Ευχαριστώ», είπα στον λαιμό της.
«Γιατί;» είπε λαχανιασμένη.
«Γιατί υπάρχεις.»