Someone Like You

...Μάθιου {16}...

~4 χρόνια πριν~

Ένιωθα ότι ήμουν ψηλά.  Ήταν εκείνη η παράφορη έκρηξη αδρεναλίνης, η ευδαιμονία και η ανέγγιχτη ευτυχία.  Τίποτα δεν μπορούσε να μας αγγίξει.  Τίποτα δεν μπορούσε να μας ρίξει κάτω.  Ή τουλάχιστον αυτό σκεφτόμουν.  Περνούσαμε όλο τον χρόνο μας μαζί.  Συνήθως ένιωθα ασφυξία όταν περνούσα πολύ χρόνο με ένα κορίτσι.  Με την Χάρπερ όμως ήταν διαφορετικά.  Μαζί της ήταν τα πάντα.
Μόλις είχα γυρίσει σπίτι πριν από λίγες ώρες, αλλά ήδη λαχταρούσα να είμαι ξανά κοντά της.Ένιωθα αναστατωμένος όταν δεν ήμουν κοντά της.
Σχεδόν ένιωθα χαμένος.
Αλλά υποτίθεται ότι θα περνούσα τη μέρα μου με τον Ουέσλι σήμερα.
Τον είχα παραμελήσει και δεν ήθελα να γίνει καχύποπτος για εμένα και την αδερφή του.Γιατί θα κατέστρεφε τα πάντα.Ήμουν ξαπλωμένος στον καναπέ μου όταν ακούστηκε ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα. 
Δίστασα για μια στιγμή αν πραγματικά ήθελα να σηκώσω τα πόδια μου και να σηκωθώ όρθιος γιατί ο Ουές δεν χτυπούσε ποτέ.Αλλά η σκέψη ότι μπορεί να είναι η Χάρπερ στην πόρτα με έκανε να κουνήσω τον κώλο μου.
Μόλις είδα τα ξανθά της μαλλιά μέσα από τα τζάμια της πόρτας, μετάνιωσα για την απόφασή μου.
Θα είχα γυρίσει κι εγώ αν δεν με έβλεπε κι εκείνη.Αντίθετα, άνοιξα διστακτικά την πόρτα και έγειρα στο πλαίσιο.
Η Μάντισον στάθηκε μπροστά μου και δεν έμοιαζε με τον εαυτό της.
Το κορίτσι που είχε συνήθως υπερβολική αυτοπεποίθηση φαινόταν ανήσυχο και νευρικό.Τα μάτια της ήταν πρησμένα και το κάτω χείλος της έτρεμε, αλλά για τη ζωή μου, δεν μπορούσα να τη λυπηθώ.  Αντίθετα, την παρακολουθούσα, περιμένοντας να εκραγεί η βόμβα της Μάντισον.
«Μπορώ να μπω μέσα;» 
Κοίταξε πίσω της σαν να ανησυχούσε ότι θα την έβλεπε κάποιος.
«Τι θέλεις, Μάντισον;» 
Έκλεισα τα μάτια μου και μέτρησα μέχρι το πέντε.Δεν ήξερα πώς έβγαινα με αυτό το κορίτσι.Ήμουν τόσο μεγάλος ηλίθιος;  «Πρέπει να σου μιλήσω.Σε παρακαλώ,Μάθιου.»
Περνώντας το χέρι μου στο πρόσωπό μου, ήξερα ότι ήταν κακή ιδέα, αλλά άνοιξα την πόρτα.Μπήκε στο χώρο μου σαν να τον ήξερε, και υποθέτω ότι το έκανε.Κάθισε στον καναπέ, στο ίδιο σημείο που μόλις καθόμουν, και κάθισα στην καρέκλα απέναντί ​​της.Δεν την ξαναρώτησα τι ήθελε, απλώς περίμενα να μιλήσει.Υπήρχε κάτι πάνω της που με έκανε να νιώθω άβολα.
«Δεν ξέρω πώς να σου το πω αυτό».  Δάγκωσε το κάτω χείλος της ανάμεσα στα δόντια της που θα πίστευα ότι ήταν σέξι μια φορά κι έναν καιρό, αλλά δεν το ένιωθα πια.
«Απλά πες το.»
Δεν ήμουν σε διάθεση για τα παιχνίδια της. 
«Είμαι έγκυος,Μάθιου.»
Το χέρι της πέταξε προς το μέρος μου και έπιασε σφιχτά ανάμεσα στα δάχτυλά της μια ασπρόμαυρη φωτογραφία.Τα λόγια της με χτύπησαν σαν ένα τόνο τούβλων, συνθλίβοντας το στήθος μου και καθιστώντας αδύνατη την ανάσα.  Έπιασα τη φωτογραφία από το χέρι της και τη μελέτησα.Ψάχνοντας για κάτι που θα είχε νόημα.Υπήρχαν λευκές γραμμές σε όλη την εικόνα, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν. 
«Τι;»
Η φωνή μου έτρεμε μαζί με όλα τα άλλα.  «Ήθελα να περιμένω να σου πω μέχρι να βεβαιωθώ.Πήγα στο γιατρό σήμερα το πρωί, αλλά όταν ήρθα από εδώ, είχες φύγει.»
Αυτό συνέβη επειδή ήμουν με την Χάρπερ. 
Γαμώ.
Αυτό θα μας κατέστρεφε.
Αυτό θα κατέστρεφε τα πάντα. 
Κοίταξα το στομάχι της και την είδα καθώς πέρασε το χέρι της ήρεμα από πάνω της.Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι δεν φοβόμουν γιατί φοβόμουν, αλλά ήμουν και θυμωμένος με τον εαυτό μου.  Ήμουν έξαλλος που ήμουν τόσο ηλίθιος, αλλά χρησιμοποιούσαμε προστασία κάθε φορά. 
Κάθε φορά. 
Δεν ήξερα πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό.Η μαμά μου επρόκειτο να με σκοτώσει.
Θυμήθηκα τι είχε πει για το πώς θα ήταν το δικό μου και το παιδί της Μάντισον.  Μπορούσα να φανταστώ την απογοήτευση στα μάτια της.
Το ένιωθα στο στήθος μου. 
«Τι κάνουμε;»
Τα μαλλιά μου ήταν στα χέρια μου και η καρδιά μου στο λαιμό μου.  Η Μάντισον απλώς μου χαμογέλασε, ένα γλυκό χαμόγελο που δεν ανήκε στο πρόσωπό της και ολόκληρος ο κόσμος μου διαλύθηκε.