Someone Like You

...Μάθιου {30}...

Το να πω στην Έμιλι λίγες μόνο μέρες πριν από τον γάμο μας ότι ήμουν ερωτευμένος με κάποια άλλη ήταν τεράστιο λάθος.Θα έπρεπε να το είχα διακόψει τη στιγμή που η Χάρπερ επέστρεψε στη ζωή μου, αλλά ήμουν ηλίθιος.
Ήταν έξαλλη.
Τρομακτικά έξαλλη.
Αλλά δεν φαινόταν πληγωμένη.
Πέταξε ένα βάζο με λουλούδια στο κεφάλι μου τη στιγμή που οι λέξεις:
«Δεν μπορώ να το κάνω αυτό.» άφησαν τα χείλη μου.
«Τι εννοείς, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό;»Βούλιαξε.
«Δεν προσπαθώ να σε πληγώσω, Έμιλυ. Ορκίζομαι, αλλά ξέρεις όπως και εγώ ότι δεν προοριζόμαστε να είμαστε μαζί.»
«Όχι.Αυτό που ξέρω είναι ότι έχουμε πάνω από διακόσιους καλεσμένους που έρχονται στο γάμο μας σε λιγότερο από μια εβδομάδα.»
«Το Ξέρω.Συγγνώμη.»
Κοίταξα γύρω από το δωμάτιο τα στολίδια του γάμου που περίμεναν να επιδειχθούν τη μεγάλη μας μέρα. «Συγγνώμη.»
«Συγγνώμη;»φώναξε εκείνη.
Ήταν μια από τις πρώτες φορές που άκουσα την Έμιλυ να μαντεύει.
«Ο μπαμπάς μου είχε δίκιο για σένα, Μάθιου.Είσαι για τα γαμημένα σκουπίδια.»
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και δάγκωσα τη γλώσσα μου.
Ράγισα την καρδιά της.
Μου άξιζε κάθε ίχνος μίσους που μου έριχνε.
«Χαίρομαι πολύ που δεν σε άφησα ποτέ να μου κάνεις τατουάζ.Θεέ μου, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα είχα αυτή τη αηδία για το υπόλοιπο της ζωής μου». Έτριψα το πίσω μέρος του λαιμού μου και πήρα μια βαθιά ανάσα.
«Πες στον μπαμπά σου ότι θα καλύψω όλα τα έξοδα του γάμου.»
«Δεν θέλουμε τα λεφτά σου, Μάθιου. Απλά φύγε.»
«Έμιλυ»Την πλησιασα.
Ανεξάρτητα από το τι συνέβη, δεν ήθελα να την πληγώσω.Ποτέ δεν είχα σκοπό να την πληγώσω.
«Μη με αγγίζεις».
Με κοίταξε επίμονα, το κορίτσι που ήμουν έτοιμος να παντρευτώ, ένα κορίτσι που αγαπούσα, αλλά με δολοφονούσε με τα μάτια της.
«Πρέπει να ξέρεις ότι σε απάτησα στο μπάτσελορ πάρτι μου.»
Σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος της. Άκουσα τα λόγια της, αλλά δεν με χτύπησαν όπως θα έπρεπε.Δεν με επηρέασαν καθόλου.
«Συγγνώμη που σε πλήγωσα, Έμιλυ. Λυπάμαι πραγματικά.»
Άρχισα να περπατάω προς την πόρτα, αλλά τα επόμενα λόγια της με σταμάτησαν.
«Ακόμα την αγαπάς, έτσι δεν είναι;»
«Τι;» Γύρισα να την κοιτάξω.
«Δεν είμαι ηλίθια Μάθιου. Δεν ζωγραφίζεις ένα πορτρέτο ενός κοριτσιού που της μοιάζει ακριβώς για χρόνια χωρίς λόγο.»
Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον για ένα λεπτό χωρίς κανένας μας να λέει τίποτα. «Ναί. Είμαι ακόμα ερωτευμένος μαζί της.»
Έπαιξε με το διαμαντένιο δαχτυλίδι στο χέρι της πριν το γλιστρήσει από το χέρι της και το βάλει στο τραπέζι μπροστά της.
«Άντε γαμήσου Μάθιου.»