Someone Like You

...Χάρπερ {34}...

Παρακολούθησα το μελάνι στα πλευρά του, και το δέρμα του ανατρίχιασε κάτω από το άγγιγμά μου. 
«Τι είναι αυτό;» 
Έδειξα το κόκκινο τριαντάφυλλο που ξεχώριζε απέναντι σε τόσο μαύρο μελάνι. 
«Αυτό είναι για τη γιαγιά μου. 
Τα τριαντάφυλλα ήταν τα αγαπημένα της». 
Έδωσα ένα φιλί στο τριαντάφυλλο και μετά πέρασα το χέρι μου πάνω από το πορτρέτο που μου είχε σχεδιάσει.
«Πότε το έκανες αυτό;» 
Εντόπισα τις γραμμές που έβγαιναν από την πλευρά του προσώπου μου. 
Ήταν μια όμορφη τρέλα. 
«Πριν από περίπου δύο χρόνια». 
Κοίταξε κάτω στο τατουάζ και άγγιξε τα δάχτυλά μου. 
Πριν δύο χρόνια. 
Δύο χρόνια αφότου έφυγα. 
Πίεσα το σώμα μου πάνω στο δικό του και φίλησα την άκρη του σαγονιού του.  «Γιατί αυτό;»Με κοιτούσε και φαινόταν τόσο ανοιχτός και τόσο ευάλωτος, και δεν ήθελα ποτέ να τελειώσει αυτή η στιγμή. 
«Για να με αγαπάς.»
Έπιασε το πιγούνι μου στο χέρι του και έδωσε ένα φιλί στα χείλη μου. 
«Δεν θα μπορούσα να σταματήσω να σε αγαπώ και αν προσπαθούσα.Και πίστεψε με, προσπάθησα.»
Γέλασε πριν βάλει τη γλώσσα του στο στόμα μου.Το τηλέφωνό του χτύπησε, αντηχώντας στο δωμάτιο, αλλά δεν άφησε το στόμα του από το δικό μου. 
Τα χέρια του ήταν τυλιγμένα γύρω μου και ήμουν εντελώς κολλημένη πανω του.Με φίλησε κάτω από το λαιμό και το στήθος μου ανέβηκε κάτω από το άγγιγμά του. 
Το τηλέφωνό του χτύπησε ξανά, αλλά συνέχισε να κατευθύνεται προς το σώμα μου. 
«Μήπως πρέπει να το σηκώσεις;»
Ανασήκωσα το σώμα μου  εκείνος δάγκωσε τα πλευρά μου. 
«Αν είναι σημαντικό, θα καλέσουν ξανά».
Το τηλέφωνό του σταμάτησε να χτυπάει και αμέσως άρχισε να χτυπάει ξανά.  «Γαμώ.»
Τράβηξε τα χείλη του από το σώμα μου και μετά σηκώθηκε για να πιάσει το τηλέφωνό του.Κοίταξα τον κώλο του καθώς έφευγε από κοντά μου.  Το σώμα του ήταν έξω από αυτόν τον κόσμο, και ήθελα να εντοπίσω κάθε κορυφογραμμή και καμπύλη με τη γλώσσα μου. 
«Παρακαλώ;»πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και μου έκλεισε το μάτι όταν με έπιασε να τον τσεκάρω.
Χαμογέλασα και τράβηξα το παπλωμα στο στήθος μου. 
«Τι;»
Η φωνή του ακούστηκε πανικόβλητη και ανακάθισα στο κρεβάτι. 
«Πότε;»
Τράβηξε τις άκρες των μαλλιών του και σταμάτησα να αναπνέω. 
«Εντάξει.Ναι.Ναι.Θα είμαι εκεί.»
Πάτησε το κουμπί τερματισμού στο τηλέφωνό του και παρακολούθησα τους μύες της πλάτης του να μαζεύονται καθώς έπαιρνε μια βαθιά ανάσα πριν γυρίσει προς το μέρος μου. 
«Χάρπερ, είναι… είναι η Έμιλυ.»
Δίστασε όταν είπε το όνομά της, αλλά διέκρινα την απόγνωση στα μάτια του.  «Τράκαρε.Εγώ…γαμώ…»
«Πήγαινε...»
Τα μάτια του πήδηξαν στα δικά μου.  «Ακόμα με έχει καταχωρημένο ως επαφή έκτακτης ανάγκης παντού.Αυτή η κλήση ήταν απο το νοσοκομείο. Πρέπει να τηλεφωνήσω στην οικογένειά της.  Εγώ…»
«Μάθιου…» Κάθισα στα γόνατά μου και έπιασα τα χέρια του στα δικά μου. 
«Σε χρειάζεται.Πήγαινε» 
Έψαξε τα μάτια μου πριν πιάσει το λαιμό μου και με τραβήξει πάνω του.  Με φίλησε απεγνωσμένα στο στόμα και προσπάθησα να μην αφήσω τον πανικό να κυριαρχήσει.
«Σ'αγαπώ.Το ξέρεις, σωστά;» 
«Το ξέρω», ψιθύρισα στο στόμα του.  Πίεσε το μέτωπό του στο δικό μου, μετά με άφησε και άρχισε να πετάει ρούχα.  Σηκώθηκα από το κρεβάτι του και κοίταξα γύρω από το δωμάτιό του για τα ρούχα μου πριν θυμηθώ ότι ήταν ακόμα έξω. 
«Τι κάνεις;» 
Κούμπωσε το τζιν του και σήκωσε ένα μπλουζάκι πάνω από το κεφάλι του.  «Ντύνομαι.»
Ανασήκωσα τους ώμους μου καθώς στεκόμουν στο κέντρο του δωματίου του εντελώς γυμνή.
«Σε παρακαλώ μη φύγεις». 
Έπιασε τα χέρια μου στα δικά του. 
«Μείνε εδώ,θα επιστρέψω το συντομότερο δυνατό.Πρέπει να ξέρω ότι είσαι ακόμα εδώ.»
«Θα ειμαι εδω.»
Πίεσε άλλο ένα φιλί στα χείλη μου και μετά εξαφανίστηκε από το δωμάτιο.