Someone Like You

...Μάθιου {20}...

~4 χρόνια πριν~

Την είχα καλέσει στο τηλέφωνό της έξι φορές και δεν απαντούσε. 
Οχι μία φορά. 
Το στομάχι μου ήταν κόμπος αφού μίλησα με τη Μάντισον, αλλά το να μην μιλούσα στη Χάρπερ ήταν χειρότερο.  Ένιωθα σαν να καταρρέω. Ήταν η μέρα της αποφοίτησής της, οπότε ήξερα ότι μάλλον ήταν απασχολημένη να προετοιμαστεί για τη μεγάλη της μέρα, αλλά εξακολουθούσα να ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Διάολε, όλα ήταν λάθος.
Γύριζα στο κρεβάτι όλη τη νύχτα.  Σκέφτηκα τι έπρεπε να κάνω. 
Πώς θα το έλεγα στη μαμά μου. 
Πώς θα το έλεγα στη Χάρπερ. 
Τι διάολο έπρεπε να φροντίσω ένα μωρό...
Ήθελα να ρωτήσω τον Ουέσλι τι έκανε  αλλά ήξερα ότι θα ήταν ύποπτο για το ξαφνικό ενδιαφέρον μου για την αδερφή του.Αντίθετα, κάθισα ήσυχα στο κάθισμα δίπλα του καθώς περιμέναμε να φωνάξουν το όνομά της. Μετά από εναν βαρετό λόγο  φώναξαν το όνομα της. Ο Ουέσλι κι εγώ σηκωθήκαμε στα πόδια μας και ουρλιάξαμε για εκείνη. 
Οι περισσότεροι απόφοιτοι πήραν μερικές επευφημίες και χειροκροτήματα, αλλά όχι η Χάρπερ μας.Φωνάξαμε καθώς περνούσε από τη σκηνή και ήταν πανέμορφη, αλλά δεν χαμογέλασε. 
Όταν ο Ουέσλι φώναξε ήμουν σίγουρος ότι θα μας έδιωχναν, εκείνη δεν γέλασε καν.
Καθίσαμε καθώς κατέβαινε τις σκάλες, και δεν έπαιρνα τα μάτια μου από πάνω της.
Κάποιος που δεν αναγνώρισα σήκωσε το χέρι του καθώς έπαιρναν ξανά τις θέσεις τους και εκείνη έκανε χειραψία με ένα ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπό της.
Την παρακολούθησα σε όλη την αποφοίτηση, όλα τα ενενήντα λεπτά, αλλά δεν κοίταξε ποτέ προς το μέρος μου.
Όταν ήρθε η ώρα να ρίξουν τα καπέλα τους, δεν το πέταξε ψηλά στον αέρα χωρίς να ανησυχεί για το πού θα προσγειωθεί, απλώς το πέταξε, πιάνοντάς το ένα δευτερόλεπτο αργότερα.Όταν τελικά πήρε το δρόμο προς εμάς μετά την τελετή, μπήκε αμέσως στην αγκαλιά του αδελφού της.  Δεν με κοίταξε.Απλώς έθαψε το πρόσωπό της στο λαιμό του. Όταν τελικά την άφησε να φύγει, την τράβηξα μέσα μου, χωρίς να της δώσω επιλογή.  «Συγχαρητήρια,Χάρπι.»
«Ευχαριστώ», είπε άκαμπτα, το σώμα της εξίσου άκαμπτο. 
«Τι τρέχει;»
Της ψιθύρισα στο αυτί, αλλά δεν μου απάντησε.Απλώς βγήκε από το αμπάρι μου και αντιμετώπισε ξανά τον αδερφό της. 
«Θα με βοηθήσεις να μαζέψω την βαλίτσα μου απόψε, σωστά;» 
«Σίγουρα.» 
Ο Ουέσλι κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.
«Βαλίτσα για τι;» 
Είχα αρχίσει να πανικοβάλλομαι. 
Τι έκανε; Γιατί δεν μου μιλούσε; 
«Η μικρή μας Χάρπερ εδώ έγινε δεκτή στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια με πλήρη υποτροφία.Μιλησε με τον σύμβουλό της και αποφάσισε να ξεκινήσει νωρίς τα καλοκαιρινά μαθήματα». 
«Φεύγεις.»
Ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσα να πω, αλλά υπήρχαν χιλιάδες σκέψεις στο κεφάλι μου.Ήξερα ότι ήταν ίσως το καλύτερο πράγμα για εκείνη. 
Όσο κι αν δεν ήθελα να φύγει, ήξερα ότι θα ήμουν τοξικός για εκείνη αν έμενε.  «Ναι.» 
Εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. 
«Πήρα την τελική απόφαση χθες το βράδυ.Μετακομίζω στον κοιτώνα μου αυτή την εβδομάδα». 
Όλος ο αέρας στο δωμάτιο φαινόταν να εξαφανίζεται καθώς μιλούσε.Δεν φαινόταν χαρούμενη για την απόφασή της, φαινόταν απλά αποφασισμένη.Αποφασισμένη να φύγει ίσως.Για να φύγει μακριά μου.  «Συγχαρητήρια, υποθέτω». 
Ένιωσα πιο χαμένος εκείνη τη στιγμή από ό,τι όταν η Μάντισον μου είπε ότι θα γίνω πατέρας.Μπορούσα να χειριστώ ένα μωρό, ήξερα ότι μπορούσα, αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν θα μπορούσα να χειριστώ τίποτα χωρίς τη Χάρπερ στη ζωή μου. 
«Συγχαρητήρια και σε σένα».  Χαμογέλασε, ένα ψεύτικο χαμόγελο που μισούσα. 
«Η Μάντισον μου είπε τα νέα». 
Τινάχτηκα πίσω σαν να με είχαν χτυπήσει.Της είπε η Μάντισον; 
Αυτή η σκύλα. 
Ήμουν σπίτι όλο το βράδυ ανησυχώντας για το πώς θα το πω στη Χάρπερ, και η Μάντισον απλώς πήγε και της το είπε.Το βλέμμα στο πρόσωπο της Χάρπερ ήταν καθαρό μίσος και παρόλο που νόμιζα ότι θα ήταν αναστατωμένη, δεν περίμενα ποτέ τέτοιου είδους αντίδραση από αυτήν. 
«Τι νέα;»  ρώτησε ο Ουέσλι, εντελώς ξεχασμένος. 
«Ω, δεν άκουσες;». 
Η Χάρπερ κοίταξε τον αδερφό της. 
«Ο Μάθιου θα γίνει πατέρας».