Back In His Arms

Chapter 38

"Let me explain..." Kinakabahang kong turan habang nakatingin sa kanyang mga mata.

Bahagya niya lang akong nginitian at kinuha ang hawak kong bag para ilapag sa center table.

"Kumain ka na ba?" He asked.

Parang may mali.

Hindi ba siya galit? He caught me red-handed.

"Sorry, loize. I was just---"

"Kumain ka na, ipinagluto ka ni Tita."

Bakit ba ganito yung mga sagot niya? Mas okay pa na ipakita niya na galit siya kesa kalmado yung boses at mukha niya.

"Look---"

"Talliah!" Sigaw ni Rap habang papalapit sa amin. "Gusto mo?" Abot niya sa akin ng buko pandan.

"Bakit ka nandito?" Bulong ko.

"Pinapunta ako ni Tita dahil dito." Sagot niya habang sumusubo ng buko pandan.

"Sabi ko kay loize, kasama ko kayo ni Katherine! Tapos andito ka." Pabulong na sigaw ko.

Nasamid siya sa aking sinabi at tinignan ako ng masama.

"Aba, kasalanan ko ba na di mo kami sinali sa plano mo?"

Hindi ko rin naman inakala na pupunta sila dito!

Napabuntong-hininga na lamang ako at nagmano kay Mommy.

"Kanina pa yan dito, di ka raw kasi sumasagot sa tawag at text."

"Naninibago lang yan, tayo kasi sanay na." Natatawang sabi ni Katherine.

Noong mga unang buwan ko sa trabaho ay lagi silang nag-aalala kapag hindi ako nakasasagot sa mga tawag. Pero di kalaauna'y nasanay nalang sila.

Minsan kasi ay masyado akong abala sa pag-interview, paggawa ng story o di naman kaya ay napupunta kami sa lugar na walang signal.

I hope that was the case too. But this time, I can't answer my phone because of what happened earlier. I can't even explain myself to loize because it will ruin the surprise.

The fact, that I am also with James will not help.

"I'll tell manang na ihanada na yung food mo." Sabi ni Mommy. "By the way, everything is settled!" Dadag ni Mommy at kinindatan ako.

Settled? Eh tignan niyo nga yumg birthday boy, galit ata.

Imbis na sumunod sa kanila na ngayo'y papasok na ng kusina ay lumingon ako kay loize na tahimik lang na nakikinig sa amin.

"Do you wanna join us?" I awkwardly said.

I feel so guilty! Para naman sa kanya tong ginagawa ko.

"Uhmm, I need to go. May tatapusin pa ko sa office."

"Aren't we gonna talk?" Pigil ko sa kanya.

"Tomorrow."

"Are we okay?"

"Of course, we are."He smiled while stroking my hair. But his smile didn't reach his eyes.

"Okay." I pouted.

Hahatid ko na dapat siya sa labas nang pigilan niya ako.

"Wag mo na kong ihatid. Hinihintay ka na nila." He said and went straight to the door without even glancing at me.

We're not okay.

He is mad.

Loize and his silent treatment.

Kasalanan ko naman...

I can't wait for his birthday to come!

***