You are my hope//Daryl Dixon

"Ty go dobiłaś?"

Mimo, że przez całą noc zamknęłam oko na maksymalnie kilkanaście minut, to nie byłam aż tak zmęczona jak mi się wydawało, że będę.

Od rana zrobiłam Olivii niezłą awanturę o to, jak bardzo nieodpowiedzialne było zostawienie dzieci samych. Tak jak przypuszczałam, noc spędziła razem z Arturo i nawet przez moment nie pomyślała o tym, że warto gdzieś odstawić dzieciaki.

Aktualnie w czwórkę- Ja, Daryl i dzieci bawimy się w gonianego. Moja kondycja jest na poziomie zerowym, ale starałam się jak mogłam, żeby tego nie okazywać i nie wyjść na słabeusza.

-Teraz goni wujek!- Zarządził młody, który ze śmiechem na ustach klepnął Daryla w udo.

-Teraz wujek potrzebuje odpocząć.- Stanął w miejscu biorąc kilka głębokich wdechów, po czym podbiegł do mnie klepiąc moje plecy.- Teraz goni ciocia.

Posłałam w jego stronę bezgłośne "żałosne" i biegiem ruszyłam w jego stronę, chcąc za wszelką cenę go złapać. Goniliśmy się dobre kilka minut, bo żadne z nas nie chciało dać za wygraną, ale koniec końców to ja odpadłam jako pierwsza. Byłam pewna, że jeszcze trochę i wykaszle płuca.

-A teraz...- Daryl podniósł obojga i ruszył z nimi przed siebie.- Odstawię was do cioci Sam, bo ja i ciocia Harper musimy coś załatwić.

Miał rację. Zgłosiliśmy się dzisiaj do oględzin terenu dookoła, żeby sprawdzić czy przypadkiem żadne większe stado się nie kieruje w tą stronę.

*****

-Jesteś bezczelny.- Odezwałam się do Daryla, wyciągając sztylet z czaszki sztywnego, którego sekundę wcześniej dobiłam.

-A może nie mam racji?- Spytał wycierając swoje ostrze o spodnie.- Musimy częściej wychodzić na zewnątrz, bo Twoje umiejętności maleją.

Zaśmiałam się pokazując mu środkowy palec, po czym ruszyłam przed siebie. Okolica była bardzo spokojna. Spotykaliśmy pojedynczych sztywnych, którzy i tak pojawiali się raz na jakiś czas. Krótko mówiąc- mieliśmy mało brudnej roboty.

Delikatny problem pojawił się, kiedy weszliśmy w jakąś dziwną część lasu. Drzewa rosły bardzo blisko siebie, dlatego ich gałęzie blokowały przejście. Wiadomo- cienkie gałązki nie stanowiły większych problemów, ale trudność pojawiła się w momencie zetknięcia się mojego ciała z wyjątkowo grubą gałęzią, której nie dało się obejść z żadnej strony. Wspólnymi siłami, po kilku próbach udało nam się ją złamać.

-Szczerze mówiąc, inaczej sobie wyobrażałem nasze wspólne jęki.- Odezwał się, za co oberwał pięścią w ramię.

-Kilkanaście minut temu mnie obrażałeś, a teraz mówisz o wspólnych jękach. Matko, jaki jesteś romantyczny.

-Romantyk to moje drugie imię.

-Ta, chyba miałeś na myśli brudas.- Wymamrotałam pod nosem i ruszyłam przed siebie.

Zrobiłam dosłownie kilkanaście kroków do przodu, a gdzieś pod stopami usłyszałam to charakterystyczne charczenie. Na ziemi leżało przewrócone drzewo, które musiało przygnieść sztywnego, bo bezwładnie pod nim leżał i wyciągał ręce przed siebie. Nachyliłam się, aby wbić mu ostrze w czaszkę, ale wtedy nawet nie wiem skąd, pojawił się drugi szwendacz, który zaatakował mnie od boku. Upadłam na plecy, a sekundę później upadło na mnie ciało sztywnego z bełtem w czaszce.

-Nikt nie wraca z tych wypadów tak brudnym i śmierdzącym jak ja.- Zrzuciłam z siebie truchło, po czym stanęłam na nogi i zaczęłam otrzepywać się z brudu.- No może oprócz Ciebie.- Zwróciłam się do mężczyzny, który dobijał sztywnego spod drzewa.

-I kto tu jest bezczelny.- Odpowiedział z tą swoją chrypką w głosie.- Ale nic Ci nie jest?

-Jestem cała.

*****

-Do cholery jasnej pomóż, a nie się gapisz!- Arturo podniósł głos siedząc nad nieprzytomnym, ugryzionym Philipem i uciskając mu ranę.

-Czego nie rozumiesz? Musimy go dobić. Tłumaczy Ci to odkąd tu wbiegliście.- Dixonowi zaczynały powoli puszczać nerwy. Mi z resztą też.

-Możemy mu uciąć rękę.

-Nie możemy!- Krzyknęliśmy jednocześnie z kusznikiem.

-Już za późno, zakażenie się rozeszło. Gdybyście to zrobili od razu to miałby szansę.

-Zaryzykujmy.- Spojrzał na mnie ze łzami w oczach. Widocznie ten cały Philip musiał być mu bliski.

-Ryzykuj. Ale jak się na Ciebie rzuci to nie miej do nikogo pretensji.- Daryl przewiesił kuszę przez ramię i wyszedł z pomieszczenia.

Patrzyłam to raz na brata to raz na leżącego Philipa. Z jego przedramienia sączyło się coraz więcej krwi. Nie wiedziałam co robić. Z jednej strony powinnam była pójść od razu za Darylem, z drugiej widzę jak Arturo zależy, żeby go uratować i nawet jeśli szanse na to są nikłe, to chyba powinnam mu pomóc.

-Nie przedłużajmy.- Urwałam kawałek swojej koszulki, którą zacisnęłam na ręce Philipa.- Tnij w tym miejscu.

Jedną dłonią trzymałam ramię Philipa, a w drugą chwyciłam pistolet, żeby w razie potrzeby móc szybko zareagować. Jeśli się przemieni, to ja będę w zasięgu jego zębisk. Czułam się spokojna, dopóki nie zobaczyłam jak ostrze siekiery po raz pierwszy wbija się w kończynę mężczyzny. Moje ciało momentalnie się spięło, a mi samej zrobiło się strasznie gorąco, dlatego odwróciłam głowę, aby nie musieć na to patrzeć. Jedynie wzdrygałam się z każdym odgłosem wbicia ostrza.

Nagle poczułam jak ciało Philipa zaczyna się ruszać. Odsunęłam się nieznacznie i wyciągnęłam przed siebie broń. Arturo poszedł w moje ślady podchodząc bliżej ściany i wyciągając przed siebie trzymaną siekierkę. Philip szybkim tempem podniósł się i zbliżał się do Arturo z charakterystycznym charczeniem. Dostrzegłam jak dłonie brata zaczynają drżeć i mocniej oplatają trzonek siekiery. Czekałam na jego reakcje, nie potrafiłam wyczuć czy go dobije czy nie, ale kiedy Philip znalazł się zbyt blisko brata strzeliłam mu w okolice skroni. Jego ciało bezwładnie opadło na podłogę. Po raz ostatni spojrzałam na brata i wyszłam z pomieszczenia.

Zamrugałam kilka razy, aby odgonić zbierające się w oczach łzy. Praktycznie nie znałam tego Philipa, ale śmierć to śmierć i nadal nie jestem na nią uodporniona. I przypuszczam, że nigdy nie będę.

Przed budynkiem stał Daryl. Nadal miał przewieszoną kuszę i właśnie zdeptywał niedopalonego papierosa. Przyglądał się dzieciakom, które razem z Molly układały warzywa w jednym z koszyków.

-Philip nie żyje.- Stanęłam koło mężczyzny chwytając go delikatnie za palce.

-Nie mów, że się nie spodziewałaś.- Mimo, że nie widziałam jego twarzy to byłam pewna, że właśnie patrzy na mój czubek głowy.- Ty go dobiłaś?

Pokiwałam twierdząco głową. Mężczyzna objął mnie lewą ręką, a drugą dłoń włożył w kieszeń. Uwielbiałam to jego lekceważące okazywanie uczuć. Gdyby ktoś kilka lat temu powiedział mi, że będę tu gdzie jestem, przytulając się do najbardziej gburowatego faceta jakiego kiedykolwiek poznałam i że wspólnie będziemy patrzeć jak dwójka prawie naszych dzieci świetnie się bawi jednocześnie pomagając, to chyba kazałabym tej osobie solidnie puknąć się w głowę.

**********