Lust Lasts (Completed)

Chapter Twenty-Nine

Id Ego Villadiego

F*ck. Napaupo ako sa kama ko, topless pa rin ako. Nakakahiya, bakit pa kasi nawalan ng ilaw kagabi. They have seen me like that, hindi naman dapat. Athena was there for me.

Even before, lagi na siyang nasa tabi ko. When I am afraid.

"You should go to a psychiatrist. Hindi mo ba naisip 'yon before? Para kang bata. Grabe. Hindi ka ba nahihiya sa mga kaibigan ko? You are so scared last night."

Basta siya pumasok sa kwarto ko. Kung anu-ano pang sinabi. I just calmed myself.

Honestly, naisip ko namang pumunta sa psychiatrist, but I am ashame of this situation. Kalalaki kong tao, takot ako sa dilim? T*ng *n*. Anong magagawa ko?

"Alam mo, ako kasi nahihiya para sa'yo. Hindi ko alam kung nagpapapansin ka lang ba, o may sira yang utak mo. It is not normal!"

Hindi ako nakapagpigil, at tumayo ako sa kama ko. I came closer to her, at saka ako nagsalita.

"Who are you for telling me those words?! You don't know me Irish. F*ck, kung gusto kong magpatingin o hindi wala kang pakialam doon! I am not normal? Yeah. I am insane! Iyon yung gusto mong madinig diba? Nahihiya ako sa mga kaibigan mo, kasi they saw me like that. D*mn it!"

Ngumiti lang siya. Lalo akong naasar.

I got the lampshade, and threw it on the wall. Seeing her like this makes me feel sad. Ayokong nakikita siyang natatakot, lalo na sa'kin. Pero sino ba ako? An Id Ego Villadiego who has been the thorn in her life.

Ako ata ang susuko na makasama siya sa iisang bahay. I am not Id anymore.

She looked at my hand. Napatingin din ako, I didn't feel that it is bleeding. Wala 'yan sa takot na inaabot ko kapag madilim.

"You are bleeding..."

She said.

"You care?"

Iniwan ko siya mag-isa sa kwarto, at bumaba. I just wash it, at saka bumalik sa kwarto. Wala na siya dito, malay ko kung saan siya pumunta. Naligo na lang ako at saka nagbihis agad.

Hinanap ko yung first aid kit. I just put a bandage, para hindi marumihan. Kahit hindi ako marunong, I should do it by myself. There is no one that will do it for  me, so I need to do it alone.

*Kring! Kring! Kring!*

Sinagot ko agad yung phone ko.

"Dad?"

Bakit kaya siya tumawag?

"E-Ego...I am going to tell you something."

Is it dad? Hindi pa siya kahit kailan naging gabyan magsalita. Naging iba ang pakiramdam ko.

"Can't you tell it now dad?"

"Ego. You should go here."

Kinabahan ako bigla. Nagbigay ng address si dad, hindi na ako nagbihis pa. Maayos naman yung damit ko eh.

Nagmadali ako sa pagda-drive, bakit doon ako pinapapunta ni dad? Ano kayang sasabihin niya? Pwede naman kasing sa phone na lang, pero bakit hindi niya na lang sinabi?

Sobra kayang halaga?

When I arrived, I hurriedly search for my dad.

He was standing, and facing a grave.

Lumapit ako sa kanya, at tiningnan yung pangalan ng nasa puntod.

Edalia Muñoz

Sino siya? Anong kinalaman niya sa buhay namin? Saka bakit ba kami nandito? Why are we here? Sobrang daming tanong ang umiikot sa isipan ko. I need answers.

"She is your mother, son."

Napatingin ako kay dad. She is not mom. Mom's name is Isabel. P-paanong siya ang nanay ko?

"D-dad she is not mom."

Humarap sa akin si dad, at saka nagsakita ulit.

"Ego, matagal ko nang gustong sabihin, but I don't have time. Hindi ko alam kung kailan yung tamang panahon, pero sana ngayon na yun. Eda died when you were born."

"Y-you are lying..."

"Son, Isabela is not your mother. That day, she planned to kill you. I just stopped it. Isabel has a mental illness, so I send her in a mental institution. For your sake, I send her there."

All the things in my past revealed.

Napaluhod ako, at tiningnan yung puntod ni mama.

Dad is not bad. Hindi siya ang may kasalanan ng lahat. But I blamed him for mom's disappearance, without knowing the truth behind those f*ck*ng lies that I used to believe.

They are not searching for justice because mom is not the victim. She is the vixen in my story, who is ready to kill me just to be happy and satisfied.

"I am sorry mama. Hindi kita nakilala agad...nagsisisi ako kasi hindi kita kasama ngayon. This is all my fault...sorry mama. Sorry..."

I felt dad's hand tapping my back.

"No Ego. It's my fault son. Don't blame yourself. I am sorry Ego, I am not a good father."

Sorry mama.

Suddenly someone called dad, so I was left here.

Siguro hirap na hirap si mama when she gave birth to me. Iniisip ko pa lang na namatay siya dahil sa'kin, parang gusto ko na lang din mamatay. I am f*ck*ng ignorant.

Naramdaman ko ang patak ng ulan. Hanggang sa lumakas ng lumakas at mabasa ang buo kong katawan. Tears can't be identified with rain.

Tumayo ako, at naglakad papunta sa kotse ko. Dad left a message inside my car. Isang sulat na alam kong matagal nang isinulat. The paper is already brown, and the ink is now bold.

Ignacio,

I know our son would be great as you. I know he would follow your footsteps. And I know he would be better than you, my dear. Gusto kong sabihin sa'yo na sa panahong kaya na niyang intindihin ang lahat, sana sabihin mo sa kanyang gusto kong mabuhay siya, at makita ang mundo.

Name him Ego, gustung-gusto ko yung pangalan na yun Ignacio. Pwede ring may Id sa unahan para badboy ang dating. I know he would be a womanizer dahil magmamana siya sa dad niya. Pero sana wag masyado, at sana maging faithful siya sa magiging asawa niya. Tell him that I love him dear.

Tell him that I am really sorry kasi iniwan ko siyang mag-isa. And tell him that I will always be his mother. Huwag mo siyang pababayaan Ignacio. Make him a great person, and please remember to tell him that I am his mother.

Mas pinili ko siyang mabuhay kasi mahal ko siya.

-Eda

After reading my mother's letter. Napaiyak lalo ako. Salamat mama, salamat sa pagbibigay ng buhay sa'kin. I am so grateful because you are my mother. Naiintindihan ko na lahat ngayon. You are my hero mama. Mahal na mahal kita.