Obsessed

17.Bölüm: "Baştan Başlayamam"

Medya:Doğan Duru-Baştan Başlayamam

Uyarı: Bu bölüm içerisinde kan, intih*r gibi tetikleyici unsurlar bulunmaktadır. Rahatsız olacaklar lütfen okumasın.

Her canlı, her hayat değerlidir bunu unutmayın.

İyi okumalar....

...

17.Bölüm:
"Baştan Başlayamam"

İnsan bir günde yaşlanmaz. Yıllar değildir onları yaşlandıran, yaşadıklarıdır. Fırtınanın kapısına dayanıp her şeyini alıp götüreceğini bile bile vermişti bu mücadeleyi Yoongi.

Yorgunluğunun tek sebebi yine ve yeniden kaybetmesiydi. Savaşı sonuna kadar götürüp yine aynı darbeyle yıkılmasından kaynaklarınıyordu omuzlarındaki çöküklük.

Çok değer verdiği kardeşinin yaralarına merhem olamamıştı ama onun çok sevdiği kişiye bari bir faydam olsun düşüncesiyle çıkmıştı bu yola.

Yine yapamamıştı. Yine başarısız olmuştu.

Bir haftadır gizliden gözetlediği arkadaşının, yine peşine düşmüş, her zaman yaptığı gibi en üzgün zamanında yine kardeşiyle dertleşmeye geldiğini görmüştü.

Ona, o sözleri nasıl söyleyebilmişti?

Görüyordu işte, geçmişine, kardeşine hala nasıl değer verdiğini. Canı acıyınca ilk sevdiğine koşarmış insan.  Yoongi de Taehyung'ta bunu görüyordu. Ne zaman canı acısa ilk onun yanına koşardı.

Uzun ağacın kalın gövdesine iyice sakladı kendini. Girdiği kuytu köşelerde gizlenmeye o kadar alışmıştı ki son bir haftadır. Kendi bile kendini görünmez olarak görüyordu artık. Her gece sokağın başında beklemişti Taehyung'un evinin ışığı sönüp, uykuya dalana kadar.

Sırtı kendine dönük olan adama bakarken, geçmişe bakıyor gibi hissetti kendini.

5 yıl önce tanışmışlardı uzun oğlanla. Görür görmez sevmemişti onu hiç. Kardeşi bu adamda ne bulmuştu ki? Çok fazla konuşmaz, konuştuğundaysa soğuk cevaplar verirdi insana.

Ama bakışlarındaki yalnızlığın kokusunu, ilk andan beri hissetmişti Yoongi. Belki de o yüzden kardeşine müdahale etme gereği duymamıştı hiç. Onlar birbirlerinde yalnızlıklarını paylaşmışlardı. Soğuk, ıssız hastane koridorlarında yolları kesişmiş, birbirlerinin hayatlarına değmişlerdi.

Daha dün gibi hatırlıyordu, kardeşini ziyarete gittiği o günü.

"Abi, abi... Biri var. Biriyle tanıştım dün. Pek konuşmuyor. Kimseye yaklaşmıyor ama neden bilmiyorum ona kendimi yakın hissettim. Onunla daha çok bağlantı kurmak istiyorum." derkenki sevinçli sesi hala kulaklarında yankılanıyordu.

Kardeşi de bir Okb hastasıydı  Yoongi'nin. Hastalığı ilerleyince mecburen hastaneye yatırmak zorunda kalmıştı ailesi. Yoongi, o zamanlar şehir dışında okuduğu için çok fazla yanında olamıyordu kardeşinin. Ayda bir kez görmeye geliyordu onu hiç olmazsa.

Her gelişinde kardeşinin hep aynı adamdan bahsettiğini fark etmişti. Gözlerinde parlayan bir ışıltıyla, her seferinde daha da katlanan bir heyecanla anlatırdı üstelik. Kardeşi için hem endişeleniyor hem de seviniyordu. En azından bu korkunç yerde ona tutunabileceği bir dal olmuştu bu adam.

Giderek merakı artıyordu, heyecanla anlatılan bu adama karşı.

"Geçen gün ilk kez benimle konuştu biliyor musun abi? Burada onunla tek konuşabilen kişi benim. Kendimi özel hissettim."