Tekrar yanına geçip dizlerimi kendime çekmiştim. Bedenimi tamamen onun kolu ve kendisi arasına yerleştirdim. Hiç olmadığım kadar rahattım burada.
Ona bugünü anlattım. Hyunjinle olan konuşmamızı. Ona vurduğumu, kustuğumu. Beni konuşturmaya çalıştığını ama rol yaptığımı... Sadece dinlemişti.
Onun yanındaki hoş hislerimle gözlerimi kapattım. Elini saçlarıma koymuş yavaşça karıştırıyordu. Kafama ara sıra küçük öpücükler bırakıyordu.
Bu sakinliğimizi telefonuma arka arkaya gelen mesaj sesleri bozmuştu.
"Bakmayacak mısın?" Dedi
"Hayır. Çok rahatım, çok iyi hissediyorum. Bozmayalım lütfen."
"Tamam, nasıl istersen. Ama tekrar böyle sarılabiliriz baktıktan sonra. İstediğin her zaman yapabiliriz. Hatırlatmak istedim."
Derin bir nefes verdim.
"Bakacağım, annem olabilir."
Ona verdiğim ağırlığımı azaltıp dikleştim. Cebimden telefonumu çıkardığımda ona biraz daha yaklaştım. Beraber bakmak istiyordum. Ondan saklayacak hiçbirşeyim yoktu.
"Bakalım neymiş."
Ekranı açtım.
"Hyunjin atmış mesaj."
Sohbete girdim. 3 tane resim atmıştı. Yükleniyordu.
"'Eve gittiğinde annenin sana bir sürprizi var. Bunu senin iyiliğin için yapıyorum. En azından okuldakileri şikayet edip tekmelerinden kurtulma fırsatın olur.' diyor... Ne.. ne demek.. ki.. bu Minho?"
Resimler yavaş yavaş yükleniyordu. Resimdekilerin Minho ve ben olduğu ve öpüştüğümüz çok netti. Donakalmıştım. Hyunjin bunları anneme atmakla mı tehdit ediyordu?
Hayır, daha kötüsü. Atmıştı.
"M..Minho ben ne yapacağım?"
"Şş endişelenme bebeğim, hiç bir şey olmayacak."
"Olacak. Annem eve almayacak. Alsa da döver ki ceza verir."
Aklıma eteğim ve makyaj malzemelerim geldi.
"Siktir. Odamı karıştırmış mıdır? Minho eve gidelim. Lütfen eve götür beni."
Ayağa kalktım endişeyle.
"Sakin ol Jisung sorun ne? Etek dolabında pek belli olmuyor, ne sorun olabilir ki?"
"Makyaj malzemelerim var. Çekmecemde. Çok sıradan bir kutunun içinde. Kesin açmıştır. Beni gördüğü yerde vuracak, cezalandıracak."
"Hiçbir şey yapamaz."
"Tamam bugün yapmadı. Yarın da yapmadı. Sonraki gün de. Ya ondan sonraki gün?"
"O gün de yapamaz."
"Sonraki?"
"O gün de."
"Neden bu kadar eminsin? Annemi tanıyorsun. Elinden sağ çıkarsam iyi."
"Eminim çünkü orada kalmayacaksın."
"Ne?"
"Gel, benimle kal."
"Saçmalama olmaz öyle şey."
"Neden olmaz? Zaten varlıkları belli belirsiz. Sana bakmaya sabah uyandığında gelip akşam uyurken gidiyordum. Evde bile kalmıyorlar. Onları görmüyorsun bile."
"Saçmalama oradan ayrılamam. Anne-babam onlar benim."
Duraksamıştı.
"Ama sana zarar verecekler?"
"Hakettim."
"Haketmedin. İstediğin kişiyi sevip, istediğin kıyafetleri giyebilirsin. Kimse böyle bir şeyi bunlardan dolayı hak etmez. Şimdi söyle, gidip eşyalarını mı alalım yoksa sadece gitmeyi mi tercih ediyorsun."
"Gidelim..."
Bakışlarının düştüğünü gördüm. Devam ettim.
"...eşyalarımı almaya."
•°•°•°•°•
Hm
Cok ani final olmadi mi
Hm
Arti bolum var 2 tane hikayeye sokusturamadigim icin arti bolum olarak okuyun 2 bolum kiyamadim boyle sak diye bitmesine :'''
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Childminder // Minsung
Fanfiction"Bacağım kırıldı diye bana bakıcı mı tuttunuz? Oldu olacak altımı da bezlesin."
