The One Who Fell Ahead

Chapter 01

"Ma" Pagmamakaawa ko. "Ma, naman-"

"Kanino ba 'yang dinadala mo, Alexandra?! Sinong tatay niyan?!" Nalulungkot at nagagalit na giit ni Mama. Hinilamos niya ang mukha niya gamit ang dalawa niyang kamay at pagod na mga mata'y tinignan ako mula ulo hanggang paa saka hinilamos niya muli ang mukha na ngayo'y may ibinu-bulong na... 

Ilang minuto lang ang lumipas pagkatapos 'kong sabihin sa kanya na buntis ako. Dinig ko pa ang mga buntong hininga niya at ang pagpigil sa sarili.

"May napag-usapan naman po kami Ma..." Mangiyak-iyak kong sabi. "Nag-usap na kami tungkol dito. Sumang-ayon naman siya sa gagawin ko... Ipapalaglag ko 'to, Ma."

"Are you out of your mind? Nawawalan ka na ba ng konsensya?!" Hindi makapaniwalang sabi ni Mama. "Anak mo yang nasa tiyan mo Rehl!" Sumisigaw na siya. "Your own blood... Y-Your own flesh!"

"Ma, alam mo namang hindi pa ako handa para sa mga ganito!" Sigaw ko.

Ayoko pang magka-anak. May mga pangarap pa ako at marami pa akong gustong gawin. I can't just shatter all my dreams and just look after a damn child!

This child is a mistake! Pagkakamali na nagawa namin ni Acel! I can't bear a child! Nor let him grow inside me! Nakakahiya! Nakasusuklam!

My thoughts were clouding up my mind. The possibilities, the what ifs and what could've beens were slowly drawing its own picture within my small mind.

A child will grow up without a father kasi his biological father...can't accept him. Then she will be living on the same roof with his single mother, who barely knows something about them and asks her every damn time about her father's whereabouts o kaya't alam ba ng tatay niya buhay pala siya?

"Ang bata-bata ko pa, Ma!'' I can't help it but burst out. Ayoko nga talaga. Hindi ko matanggap-tanggap.

Too young to be unhappy. I may deserve this for all the mistakes I have done for the past years, which I couldn't get a hold of kasi wala naman akoang ma-alala, but I didn't expect it would go this far! Grabeng parusa 'to! Ganon na ba talaga ako kasama?!

I looked at my Mom. She was getting angrier and angrier at this time, at halos magkasing kulay na sila ng kamatis. "Then who told you na magpabuntis kung hindi ka pa naman handa?!''

"Pinagsisihan ko 'yon, okay?! Wala na tayong magagawa! Nangyari na!" Sigaw ko. "For God's sake,  intindihin mo naman ako, Ma!

"Saan ba ako nagkulang in understanding you, Rehl?" Bumuntong hininga si Mama, napapagod nang makipag-usap sakin. "Pinapahirapan ko pa yung sarili ko para lang maintindihan ka! Then, look at you now! Nabuntis. Hindi ko man lang alam o nakita kung sino yung nakabuntis sayo."

"Ma...kahit anong sasabihin ng lahat... kahit anong sabihin mo." Tinuro ko ang tiyan ko. "Ipapalaglag ko itong bata."

Times like this, takot na takot na ako. Ayoko man magsalita pabalik ni Mama, pero wala akong ibang mapagpilian dahil ganun ang gusto ko. I was defending myself.

But, beyond of the things that I've been thinking... ay bakit ayaw ni Mama na magpa-abort ako? May problema ba siya sa bata?

My Mom is a very quiet and ish type of person. She doesn't share her thoughts and doesn't want to be around people. She may be quit pero marami siyang alam sa mga bagay bagay.

''Okay then, subukan mo lang'' Matigas niyang sabi.

Lumunok ako. Anong gagawin niya? Sinubukan kong panatiliin ang tuwid kong expresyon.

''Anong gagawin mo?'' Hamon ko

Naseself-conscious ako. Base on her glaring eyes, It was like she was threatening me. May banta pa ang bawat salita niya.