The One Who Fell Ahead

Chapter 5

Hindi ko na pinansin ang mga ini-isip ko. Bumaba na ako sa sasakyan at nagpa-alam na. I don't want to start another chaos in my mind again before going to sleep.

''Thank you,'' I said softly. ''Mag-ingat ka.''

''You're welcome.'' He smiled.

After that, I closed his car door tapos dahan dahan na akong naglakad sa gate ng bahay namin. Before I could close our gate back, I looked one last time into his car.

Bumusina siya tapos unti-unting naglaho ang sasakyan niya sa paningin ko.

Nagmamadali akong umakyat sa bahay para makapaghanda na para matulog. Wala na naman akong ganang kumainng haponan dahil sa mga ininom kong iba't-ibang klaseng kape kanina. Sana nga't makatulog ako ng mahimbing ngayon.

Pagpasok ko sa loob, nadatnan ko si Mama na naghihintay sakin sa sofa. I was expecting her to be asleep at this time...

Her legs were crossed, and she was holding a glass of wine in her left hand. Obvious naman na hinintay niya ako dahil tulog na siya sa ganitong oras.

Nostalgia occur me 'again' nung ganito rin siya maghintay sakin noon dahil late akong umuwi.  but isang nag-aalalang si Mama ang palagi kong nadatnan noon. I don't know? Isang galit na Mama na ang nakikita ko at this time. It's not even late, pero umaakto siyang ganito.

Lumunok ako. ''Bakit gising ka pa? You should've been sleeping.'' Walang emosyong  sabi ko.

Dahan dahan kong sinira ang pinto and did all I can to avoid an eye contact with her. And I don't her knowing things. May pakiramdam akong magtatanong siya kung sino yung naghatid sakin. 

''Sino yung naghatid sayo?'' Pagbago niya sa usapan. ''Hindi mo yun kotse at halatang hindi sa mga barkada mo yun"

Alam niya.

Alam niyang hindi sina Uzel yun.

Tumayo siya, kahit malayo naman ang distansya namin ay humakbang ako paatras.

''Sobang hirap ba ng tanong ko? Sinong nanghatid sayo, Rehl?'' Tinatangkilik niyang sabi.

Hindi ako sumagot. Pagod na ako at gusto ko nang magpahinga. Lalagpas na sana ako sakanya para pumunta sa kwarto pero hindi yun natuloy dahil hinawakan niya ang siko ko.

I was probably acting like a brat right now. Sobrang tigas ng ulo ko. Ayaw ko pang magpatinag.

''Ang tatay ba ng batang yan ang naghatid sayo?'' Matigas niyang sabi.

Nanlamig ako. Hindi pwedeng malaman niya na si Acel yung naghatid sakin. 

Sabi ko na nga at bad idea yung paghatid niya! Patawa-tawa pa kami sa sasakyan niya kanina.

''No, Ma... and stop. Why are you involving someone? My problems are mine, Ma.'' Seryoso kong sabi.

''Yours?'' She scoff.  ''Baka nakalimotan mong kayong gumawa niyan? Bakit problema mo lang? Problema niyong dalawa yan, Rehl."

''Alam mo, Ma, nakikialam ka na.'' Inis kong sabi.

I forcefully removed her grip on me, inalis ko ang kamay niya na nakahawak sa siko ko at dumiritso na sa kwarto. 

Ayoko ko ng palakihin 'to. 

I grew a sigh pagkapasok ko sa kwarto,  agad namang nagsitakbuhan ang mga luha ko sa pagtulo.

''Maghanda ka bukas at mag-usap tayo, Alexandra!'' Rinig kong sigaw ni Mama sa labas. ''Better expect na ipapatawag ko yang tatay ng dinadala mo!''

Kasunod ng pagsabi niya noon ay umiyak ako ng todo.